Being a single parent is twice the work, twice the stress and twice the tears but also twice the hugs, twice the love and twice the pride.

Vroeger lagen mijn toekomstdromen voornamelijk bij de ambities die ik had op het gebied van werk. Nu besef ik mij dat werk ‘maar’ werk is. Het draait niet om wat voor werk je doet, maar het draait allemaal om het leven dat je buiten je werk hebt. Ik word niet langer echt heel gelukkig van mijn werk. Ik word gelukkig van mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden…de momenten die er echt toe doen.

En nu ben ik bang. Mijn carrière heb ik geheel zelf in controle. Ik heb er hard voor gewerkt en dit heeft als resultaat gehad dat ik op dit gebied al mijn doelen heb bereikt. Nu heb ik een doel waarbij ik iemand nodig heb. Ik wil trouwen en een tweede kindje. Eigenlijk is het tweede kindje mijn grootste wens. Volgens mij is mijn biologische klok gaan tikken. 😉 Als ik een baby zie, dan wordt dit verlangen alleen maar sterker. Nooit had ik verwacht dat ik zo zou worden! Tot ongeveer een jaar geleden wilde ik totaal geen tweede kind. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit net zoveel van een ander kindje zou kunnen houden als van mijn dochter. Zij is de liefde van mijn leven. Nu ben ik echter van mening dat ik genoeg ruimte in mijn hart heb voor twee.

Ik wil niet te oud zijn als ik voor de tweede keer moeder word. Na je 36ste wordt het aantal risico’s voor zowel moeder als kind ontzettend groot. De kans op een kindje met een beperking is zo groot dat ik het risico dan niet eens wil nemen. Mijn dochter is inmiddels al te oud om bezig te zijn met het leeftijdsverschil tussen de twee kids. Die is sowieso al heel erg groot. Daarvoor hoef ik dus niet echt op te schieten, maar ik wil echter niet later dan mijn 32ste een tweede kindje. Op dit moment heb ik geen relatie. Dat maakt me bang. Het klinkt vast heel raar, maar ik ben echt bang dat ik voor altijd alleen zal blijven. Ik functioneer namelijk vrij goed, maar op het relationele gebied ben ik een ramp. Bindingsangst werkt niet echt mee als je graag wilt trouwen. 😉

Eigenlijk ga ik er al vanuit dat ik een BAM-mam zal worden. BAM staat voor ‘Bewust Alleenstaande Moeder’. In mijn geval is het niet helemaal bewust, omdat ik het liever op een andere manier zou zien. Ik vind dat een kindje een papa en een mama nodig heeft. Het voelt ergens ook egoïstisch om hieraan te beginnen. Het is een beetje dubbel. Poeh, en eng om dit zo op te schrijven. Tegenover mijn omgeving maak ik weleens, in de vorm van een grapje, opmerkingen hierover. Sommige vinden dat ik sowieso niet weer aan kinderen moet beginnen. Ik kan na mijn 32ste juist weer van mijn leven gaan genieten, aldus deze mensen. Het is dan ‘dom’ om weer aan kinderen te beginnen. Het zou ook niet leuk zijn voor mijn dochter om dan nog een broertje en een zusje te krijgen. Sommige reageren alsof ik uit een ei kom en niet weet hoe het is om alleenstaande moeder te zijn. Hallo, wat doe ik het afgelopen decennia? Juist ja, alleen voor mijn dochter zorgen en ik ben er goed in.

Gelukkig heb ik nog een aantal jaartjes om hierover na te denken. Het is wel een onderwerp wat me nu al veel bezig houd. Hopelijk komt er iemand in mijn leven waardoor ik nooit deze keuze hoef te maken….