Doe het licht aan…

Ik snap geen reet van mezelf. Op dit moment heb ik zo ontzettend hard iemand nodig. Wat zou het fijn zijn om iemand te hebben die me steunt door dik en dun, waarbij ik kan huilen en kan schreeuwen. Iemand die me een knuffel geeft. Iemand die me laat merken dat hij/zij me niet loslaat, hoe gek ik soms ook kan doen. Het masker wordt te zwaar om 24/7 te dragen… Wat doe ik mezelf aan?

Als mensen vragen hoe het met me gaat, dan zeg ik met een glimlach dat het goed gaat. Ja, naar omstandigheden, gaat het echt goed met me. Ik blijf gewoon positief en leef met de dag. Dat klinkt best mooi toch? Wat ik voor mezelf hou is dat ik bang ben… een angst die met geen pen te beschrijven is. Wat ik er niet bij zeg is dat ik het liefst zou stoppen met alles… Dat als ik dochterlief niet had…ik geen reden meer zou hebben om hier te blijven als mama doodgaat. Ja, dat is helemaal niet leuk om te denken of om te voelen.. Maar het is de kei-harde waarheid. Ik heb het één keer hardop uitgesproken tegen een vriendin en zij werd toen heel boos. Maar je hebt ons toch? Nou, het is eigenlijk net andersom. Jullie hebben mij, maar waar zijn jullie nu ik hier alleen in de duisternis loop? Geen belletje. Geen bezoek. Helemaal niets.

Afgelopen maandag had ik een gesprek met één van mijn leidinggevenden. Ik had me voorgenomen om eerlijk tegen haar te zijn. Ik was echt van plan om me kwetsbaar op te stellen, om even het masker af te doen. En toch vertelde ik haar niet veel later hoe positief we zijn en hoe goed het gaat. Dat we dag bij dag kijken hoe het gaat en nee hoor. ik heb echt geen hulp nodig. Ook wil ik echt niet dat er uitzonderingen worden gemaakt voor mij. Als de situatie verandert, zal ik het haar laten weten en that’s it.

In de duisternis blijf ik in mijn eentje ronddwalen, op zoek naar een oplossing. De brok in mijn keel gaat nooit weg, hoe goed ik ook doe alsof. Soms geloof ik zelf dat het echt goed met me gaat. Maar ik weet het gewoon zeker, mijn dochter redt op dit moment iedere dag mijn leven. Zij is de reden dat ik besta en nooit zal ik haar doelbewust verdriet aandoen. Ik zal altijd naast haar blijven staan. Mijn liefde voor haar is groter dan mijn verdriet. Dus ik sta iedere dag op en doe mijn best, om het beste van het leven te maken. Als ik naar haar kijk, dan voel ik eventjes niet de pijn. Zij is alles wat ik nodig heb. Zij en mijn allerliefste moeder. Zij zijn mijn licht in de duisternis.

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

BAM-mam

Being a single parent is twice the work, twice the stress and twice the tears but also twice the hugs, twice the love and twice the pride.

Vroeger lagen mijn toekomstdromen voornamelijk bij de ambities die ik had op het gebied van werk. Nu besef ik mij dat werk ‘maar’ werk is. Het draait niet om wat voor werk je doet, maar het draait allemaal om het leven dat je buiten je werk hebt. Ik word niet langer echt heel gelukkig van mijn werk. Ik word gelukkig van mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden…de momenten die er echt toe doen.

En nu ben ik bang. Mijn carrière heb ik geheel zelf in controle. Ik heb er hard voor gewerkt en dit heeft als resultaat gehad dat ik op dit gebied al mijn doelen heb bereikt. Nu heb ik een doel waarbij ik iemand nodig heb. Ik wil trouwen en een tweede kindje. Eigenlijk is het tweede kindje mijn grootste wens. Volgens mij is mijn biologische klok gaan tikken. 😉 Als ik een baby zie, dan wordt dit verlangen alleen maar sterker. Nooit had ik verwacht dat ik zo zou worden! Tot ongeveer een jaar geleden wilde ik totaal geen tweede kind. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit net zoveel van een ander kindje zou kunnen houden als van mijn dochter. Zij is de liefde van mijn leven. Nu ben ik echter van mening dat ik genoeg ruimte in mijn hart heb voor twee.

Ik wil niet te oud zijn als ik voor de tweede keer moeder word. Na je 36ste wordt het aantal risico’s voor zowel moeder als kind ontzettend groot. De kans op een kindje met een beperking is zo groot dat ik het risico dan niet eens wil nemen. Mijn dochter is inmiddels al te oud om bezig te zijn met het leeftijdsverschil tussen de twee kids. Die is sowieso al heel erg groot. Daarvoor hoef ik dus niet echt op te schieten, maar ik wil echter niet later dan mijn 32ste een tweede kindje. Op dit moment heb ik geen relatie. Dat maakt me bang. Het klinkt vast heel raar, maar ik ben echt bang dat ik voor altijd alleen zal blijven. Ik functioneer namelijk vrij goed, maar op het relationele gebied ben ik een ramp. Bindingsangst werkt niet echt mee als je graag wilt trouwen. 😉

Eigenlijk ga ik er al vanuit dat ik een BAM-mam zal worden. BAM staat voor ‘Bewust Alleenstaande Moeder’. In mijn geval is het niet helemaal bewust, omdat ik het liever op een andere manier zou zien. Ik vind dat een kindje een papa en een mama nodig heeft. Het voelt ergens ook egoïstisch om hieraan te beginnen. Het is een beetje dubbel. Poeh, en eng om dit zo op te schrijven. Tegenover mijn omgeving maak ik weleens, in de vorm van een grapje, opmerkingen hierover. Sommige vinden dat ik sowieso niet weer aan kinderen moet beginnen. Ik kan na mijn 32ste juist weer van mijn leven gaan genieten, aldus deze mensen. Het is dan ‘dom’ om weer aan kinderen te beginnen. Het zou ook niet leuk zijn voor mijn dochter om dan nog een broertje en een zusje te krijgen. Sommige reageren alsof ik uit een ei kom en niet weet hoe het is om alleenstaande moeder te zijn. Hallo, wat doe ik het afgelopen decennia? Juist ja, alleen voor mijn dochter zorgen en ik ben er goed in.

Gelukkig heb ik nog een aantal jaartjes om hierover na te denken. Het is wel een onderwerp wat me nu al veel bezig houd. Hopelijk komt er iemand in mijn leven waardoor ik nooit deze keuze hoef te maken….