Ik snap geen reet van mezelf. Op dit moment heb ik zo ontzettend hard iemand nodig. Wat zou het fijn zijn om iemand te hebben die me steunt door dik en dun, waarbij ik kan huilen en kan schreeuwen. Iemand die me een knuffel geeft. Iemand die me laat merken dat hij/zij me niet loslaat, hoe gek ik soms ook kan doen. Het masker wordt te zwaar om 24/7 te dragen… Wat doe ik mezelf aan?
Als mensen vragen hoe het met me gaat, dan zeg ik met een glimlach dat het goed gaat. Ja, naar omstandigheden, gaat het echt goed met me. Ik blijf gewoon positief en leef met de dag. Dat klinkt best mooi toch? Wat ik voor mezelf hou is dat ik bang ben… een angst die met geen pen te beschrijven is. Wat ik er niet bij zeg is dat ik het liefst zou stoppen met alles… Dat als ik dochterlief niet had…ik geen reden meer zou hebben om hier te blijven als mama doodgaat. Ja, dat is helemaal niet leuk om te denken of om te voelen.. Maar het is de kei-harde waarheid. Ik heb het één keer hardop uitgesproken tegen een vriendin en zij werd toen heel boos. Maar je hebt ons toch? Nou, het is eigenlijk net andersom. Jullie hebben mij, maar waar zijn jullie nu ik hier alleen in de duisternis loop? Geen belletje. Geen bezoek. Helemaal niets.
Afgelopen maandag had ik een gesprek met één van mijn leidinggevenden. Ik had me voorgenomen om eerlijk tegen haar te zijn. Ik was echt van plan om me kwetsbaar op te stellen, om even het masker af te doen. En toch vertelde ik haar niet veel later hoe positief we zijn en hoe goed het gaat. Dat we dag bij dag kijken hoe het gaat en nee hoor. ik heb echt geen hulp nodig. Ook wil ik echt niet dat er uitzonderingen worden gemaakt voor mij. Als de situatie verandert, zal ik het haar laten weten en that’s it.
In de duisternis blijf ik in mijn eentje ronddwalen, op zoek naar een oplossing. De brok in mijn keel gaat nooit weg, hoe goed ik ook doe alsof. Soms geloof ik zelf dat het echt goed met me gaat. Maar ik weet het gewoon zeker, mijn dochter redt op dit moment iedere dag mijn leven. Zij is de reden dat ik besta en nooit zal ik haar doelbewust verdriet aandoen. Ik zal altijd naast haar blijven staan. Mijn liefde voor haar is groter dan mijn verdriet. Dus ik sta iedere dag op en doe mijn best, om het beste van het leven te maken. Als ik naar haar kijk, dan voel ik eventjes niet de pijn. Zij is alles wat ik nodig heb. Zij en mijn allerliefste moeder. Zij zijn mijn licht in de duisternis.
Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.
17 september 2014 at 19:20
Ik wou dat ik wat voor je kon doen. Vandaag zei een nieuwe collega van me dat ze het zo bijzonder vindt dat ik er zo rustig onder blijf. Het is zo goed dat je erover blogt. Daardoor krijg je meer misschien meer begrip.
Loop een beetje tegen hetzelfde aan. Xxx
18 september 2014 at 09:28
En ik wou dat ik iets voor jou kon doen. Je geeft me veel herkenning en begrip, dat vind ik heel fijn! Het is gewoon moeilijk om de muur om ons heen af te breken denk ik. En misschien is het ook wel uit zelfbescherming. Ik weet het ook niet precies. Ik krijg van de lezers veel begrip en dat is voor nu in ieder geval erg fijn. Xxx
17 september 2014 at 19:21
Anna moet je een masker dragen? Nee gewoon zeggen hoe je voelt dat moet je doen. En de mensen die dan een luistert oor hebben zullen ook je een steun geven.
Soms willen we ons allemaal sterker houden dan dat we zijn, en komt er toch een moment dat het niet meer gaat. Dat je dan verlangt om heel hard te huilen te roepen die schouder die dan deugd kan doen.
We zijn maar mensen met allemaal onze gevoelens onze emoties.
Sterkte meis
18 september 2014 at 09:27
Dank je wel voor je lieve berichtje! Ik wil heel graag met anderen praten en het masker af doen. Op een of andere manier lukt het me (nog) niet. Het masker draag ik inmiddels alweer bijna zeven jaar. Het kost denk ik eventjes voordat het me lukt, maar ik ga zeker mijn best doen! Wat net wat je zegt, dat masker dragen is helemaal niet nodig! Xx
18 september 2014 at 13:31
Anna door het masker af te zetten leer je ook jezelf terug kennen.
Want een masker houd veel tegen niet alleen emoties.
18 september 2014 at 08:50
het is jou verdriet en dat blijft het. Maar het helpt echt om er over te praten. Het maakt het verdriet niet minder maar wel dragelijker. Heel veel sterkte.
18 september 2014 at 09:25
Dank je wel, Margo! Je hebt ook helemaal gelijk hoor. Ik geloof dat ik de afgelopen jaren een beetje verleerd ben hoe ik met anderen moet praten. Hoe gek dat ook klinkt. 🙂 Het wordt tijd dat ik hiermee weer een beetje ga oefenen.
19 september 2014 at 16:30
Zo te lezen ben ik weer net op tijd terug van vakantie om je een hele dikke virtuele knuffel te kunnen geven nu je het het hards nodig lijkt te hebben.
Ik heb net jouw blogs van de afgelopen twee weken gelezen en daar klonk je over het algemeen een stuk positiever dan nu. Gelukkig heb je ons om je op te peppen wanneer je het nodig hebt. Er is altijd wel iemand die niet op vakantie is. Ik vind het ook fijn om te zien dat jij en Narda flink wat steun aan elkaar kunnen geven.
19 september 2014 at 16:33
Het gaat met up en downs! De ene dag gaat het goed en de andere dag ben ik een pessimist eerste klas.. De downs duren nu gelukkig niet lang meer, maar er zijn dagen dat ik zo moe ben dat ik geen energie heb om blij te zijn. Ik ben ook heel blij net Narda! Zij is sowieso een steun voor mij, net zoals jij en alle anderen die me steunen. Ik kan jullie niet vaak genoeg bedanken denk ik…
19 september 2014 at 17:03
Mij hoef je niet te bedanken, ik doe het graag. En ik merk dat je het fijn vindt als wij je steunen, en dat is voor mij voldoende.