Zoeken

De wereld van Anna

Categorie

Geen categorie

Recensie ‘Pretty Little Liars’

You know what they say about hope? It breeds eternal misery.

Pretty Little Liars is een Amerikaanse tienerdrama/mysterie-televisieserie van Freeform. De serie is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van Sara Shepard, en volgt de levens van vier vriendinnen in het fictieve stadje Rosewoord. Aria, Emily, Hanna en Spencer zijn samen met hun Queen Bee Alison onafscheidelijk. Als Alison op een avond plotseling verdwijnt, valt de groep uit elkaar.

Een jaar later ontvangen Aria, Hanna, Spencer en Emily vreemde berichten van iemand die zichzelf ‘A’ noemt. A weet al hun geheimen en dreigt om hun levens tot een ware hel te maken. Terwijl ze proberen om een zo normaal mogelijk leven te leiden, ontrafelen ze steeds meer over Alisons mysterieuze verdwijning en zetten ze alles op alles om A te ontmaskeren.

Pretty Little Liars is te bewonderen op Netflix.

Who-Killed-Charlotte-DiLaurentis-Pretty-Little-Liars

Ik laat me graag verrassen door Netflix. Wat betekent dat concreet? Ik kies gewoon heel simpel voor de eerste serie die ik tegenkom bij ‘Populair’. Het voordeel hieraan is dat ik nooit lang hoef na te denken over wat ik ga kijken. Ik kende Pretty Little Liars inmiddels al wel via social media. Een aantal kennissen deelde meerdere malen hun Pretty Little Liars verslaving, en wat een marteling het was als zij weer een poos moesten wachten op een nieuw seizoen. Mijn eerste indruk was niet echt goed. De verhaallijn leek mij niet echt heel boeiend, en ik had dan ook niet echt meteen heel veel zin om de serie te gaan kijken. Gelukkig voor mij was Pretty Little Liars veel leuker dan ik had verwacht! Het is wel overduidelijk dat deze serie ontwikkeld is voor het jongere publiek. De personages zijn zelf nog tieners, wat tevens het verhaal een beetje kinderachtig maakt. Tegelijkertijd vind ik Pretty Little Liars spannend, en soms zelfs een beetje eng. Wat ik erg jammer aan deze serie vind is dat hetzelfde verhaal keer op keer herhaald wordt, en hierdoor wordt het een beetje eentonig.

Hanna Marin (gespeeld door Ashley Benson) en Caleb Rivers (Tyler Blackburn) zijn mijn favoriete personages, omdat zij naar mijn mening het meest oprecht zijn. De relatie, die zij met elkaar hebben in Pretty Little Liars, is zo eerlijk, puur en mooi dat je gewoon hoopt/gelooft dat zij in real life een partnerschap met elkaar aan gaan. De vonken springen er van af! Samen zijn zij – wat mij betreft – de sterkste spelers in het spel, wat A gecreëerd heeft.

Het verslavende karakter van Pretty Little Liars, gecombineerd met het ietwat kinderachtige en eentonige verhaal, maakt het voor mij lastig om te bepalen wat voor cijfer ik het wil geven. Ik vind het nog steeds wel een heel leuke serie om naar te kijken, maar ik zou alleen het jongere vrouwelijke publiek aanraden om er naar te kijken. Het lijkt me geen leuke serie voor het wat oudere en het mannelijke publiek. Het is echt een meisjesserie. De personages zijn niet ijzersterk of bewonderenswaardig. Het is echt wat het claimt te zijn: een easy going tienerserie. Het cijfer wat ik geef is dan ook een 7,5. 

En of ik het volgend seizoen  ga bekijken? Maar natuurlijk! 😀

Pretty Little Liars @ WordPress:

Pretty Little Liars | Season 6 Finale
Mijn Top 10 Favorite girly Series
5x Favoriete tv-shows
Favorieten van februari
24-1-2016 | Inspired: Ashley Benson | Beauty
Mijn favoriete series
Dit zijn mijn stijliconen uit Pretty Little Liars
Serie tip #1: Pretty Little Liars
Get the look: Shay Mitchell
TV-Series

100 happy days

Dag 71: een tafeltje van oma gekregen, zodat we handiger buiten kunnen eten.

100 happy days

Dag 70: lieveheersbeestje.  

100 happy days

 Dag 69: Final Fantasy. 

100 happy days

 Dag 68: molentje!

100 happy days

 Dag 67: heerlijk zonnetje op een vrije dag!

26 mei 2015: always and forever

Ik herinner me haar goed. Als ik mijn ogen sluit, dan zie ik nog in detail hoe ze eruit ziet. Haar donkere volle haren. Haar diepliggende ogen. Haar sproetjes over heel haar lichaam. Ik weet nog exact hoe haar stem klinkt. Hoe ze haar telefoon altijd opnam met ‘met mijn’. De talloze keren dat ik haar heb uitgelegd dat het in dit geval geen ‘mijn’ is. Ik herinner me haar lach, hoe het klinkt en hoe ze eventjes haar mond dichthield voordat ze haar tanden bloot lachtte.

 

Haar typische gekke manier van dansen. De manier hoe ze mijn zorgen over alles en niets wist om te toveren in kracht. Haar loyaliteit tegenover mij toen ik in de afkickkliniek zat. Haar onvoorwaardelijke vertrouwen in mij. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik hoor nog steeds haar gemopper over mijn manier van wassen, en de gigantische bende die ik kon maken van mijn huis. Hoe ze het altijd opnam voor dochterlief. Ik was bang om haar te vergeten. Heel bang… 

 

Maar haar vergeten is hetzelfde als iets willen herinneren wat nooit gebeurd is. Het is onmogelijk. Zij zal altijd een deel blijven uitmaken van ons leven. Always and forever, mam. 

  

100 happy days

 Dag 66: een stukje niets.  

100 happy days

 Dag 65: Efteling, je was leuk!

Blog op WordPress.com.

Omhoog ↑