27 juli 2015: nog 14 dagen te gaan

Dochterlief en ik hebben tot nu toe iedere dag contact gehad. Ik kreeg iedere dag een Whatsapp bericht met de vraag of ik haar wilde bellen. Ze is met haar papa naar het Archeon geweest. Woensdag gaat ze met hem zwemmen in Center Parcs. Ze is de dagen wel aan het aftellen totdat ze weer naar huis kan, maar ze lijkt het wel naar haar zin te hebben. En dat maakt mij uiteraard blij. Heel blij! 🙂 Gisteren vroeg ze of ik haar over een paar dagen weer wil bellen, zodat ze veel te vertellen heeft. We hebben afgesproken dat we elkaar nu via Whatsapp blijven berichten. Stiekem zal ik blij zijn als mijn schatje over precies twee weken weer thuis is!

De laatste twee werkdagen bij mijn huidige werkgever zijn aangebroken. Op dit moment ben ik onderweg naar mijn werk. Afgelopen vrijdag was weer het ultieme voorbeeld waarom ik opgelucht moet zijn dat ik daar over elf uurtjes weg ben. Er waren wat foutjes gemaakt door collega’s van mij en de vestigingsmanager heeft sowieso de gehele ochtend chagrijnig rondgelopen waarbij hij bij iedereen zijn beklag heeft gedaan. Hij liet heel duidelijk zien dat hij heel boos was, want tjah, hij maakt natuurlijk nooit fouten. 😉 Het was hoe dan ook geen prettige sfeer om in te werken. Daarentegen hoop ik wel snel ergens anders aan de slag te kunnen. Afgelopen dinsdag is de rondleiding bij het distributiecentrum mij heel goed bevallen. Het lijkt me zwaar werk, maar het is wel routinematig en daar heb ik op dit moment héél veel behoefte aan. De andere sollicitanten, die bij de rondleiding aanwezig waren, waren heel sociaal en aardig. Collega’s maken of breken de werksfeer, dat is toch wel het belangrijkste wat ik heb geleerd bij mijn huidige werkgever.

Ik kreeg vorige week de uitslagen van het bloedonderzoek. Mijn lever, nieren en schildklier blijken uitstekend te werken. Daarnaast waren mijn bloedwaarden perfect. Fysiek gezien ben ik kerngezond. De dokter denkt dat mijn kwaaltjes stress gerelateerd zijn. Ergens vind ik dit heel positief, maar aan de andere kant vind ik het ook een mindere kant hebben. De kwaaltjes belemmeren mij in het dagelijks leven en het lijkt alleen maar toe te nemen. Het engste vind ik de momenten waarop ik bijna flauwval, net zoals die ene dag dat ik naar mama’s plekje op de begraafplaats ging. Ik begin dan spontaan heel erg te zweten, te trillen, krijg een honger waar je u tegen zegt, en vervolgens wordt het zwart voor mijn ogen. Daarnaast ben ik zo moe! Vrijdagmiddag viel ik om 15 uur in slaap. Ik werd in de avond een uurtje wakker, om vervolgens tot de volgende dag tot half 10 te slapen. Zaterdag om 10 uur in de avond was ik weer totaal opgebrand. Als het iets fysieks was, dan was het inmiddels heel duidelijk wat er tegen te doen is. Nu is het heel onduidelijk wat er voor gaat zorgen dat ik me niet lang zo vaak ziek en moe voel. Ik weet niet hoe ik moet ontstressen. Wist ik het maar, dan had ik deze kwaaltjes nooit gehad!

 

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

 

23 / 04 / 2015

Marion inspireert mij niet zelden. Ik ben dankzij haar begonnen met de 100 happy days challenge waar ik nog steeds heel veel plezier aan beleef én die mij leert om me op het positieve te focussen. Iets wat vooral in deze periode in mijn leven heel belangrijk voor me is. Ik ben het leven soms zo beu – overigens betekent dit niet dat ik er een einde aan wil maken. Maar ik wil gewoon niet meer langer strijden. Ik wil gewoon dat het allemaal lekker makkelijk gaat. Ik wil niet nog meer mensen verliezen. En ik wil niet nog meer van mezelf verliezen. 

Marion vroeg haar volgers wat hun basis gemoedstoestand is. Zij heeft me uitgedaagd om hierover na te denken. In eerste instantie was ik er van overtuigd dat ik geen basis gemoedstoestand heb. Ik twijfelde er aan of ik überhaupt wel iets voel. Ik leef gewoon m’n leven. Ik doe wat ik moet doen. Af en toe huil ik tranen met tuiten. Andere momenten lach ik luidkeels. Hoe langer ik er over nadacht, hoe sterker de herinneringen aan alle hindernissen die ik heb overwonnen. Ik herinnerde me de pijn en de opofferingen die ik heb gemaakt om deze gevechten te winnen. Hoe ik ieder aspect van mijn eigen zelf heb gebroken om een nieuw iemand te worden. Misschien de persoon die ik altijd al had moeten zijn. Misschien de persoon die ik nooit had moeten zijn. Ik had een puur hart. Ik ben er niet zo zeker van dat mijn hart nog steeds zo puur is. 

Volgens de boekjes ben ik een overwinnaar.

Ik heb de cirkel van huiselijk geweld overwonnen. Mijn dochter maakt nooit mee wat ik wel heb moeten doorstaan. Zij zal nooit weten hoe het voelt om bang te zijn voor degene die je juist het meest zou moeten kunnen vertrouwen. Ik heb de cirkel van armoede overwonnen. Ik heb de cirkel van verslavingen overwonnen. Mijn dochter is niet kansarm. Zij heeft een eerlijke kans op een goed toekomstperspectief. Ik heb zelf voor daadwerkelijk moeten vechten. Ik heb gevochten voor haar toekomst. En ik heb gewonnen. 

Hoe komt het dan toch dat ik me vooral heel verloren voel?

 

25 / 03 / 2015

Mijn gezinnetje is nog niet de ge-oliede machine die het zou moeten zijn. De communicatie tussen de oppas en mij verloopt nog niet helemaal zoals het hoort te gaan. Dochterlief is inmiddels één middag ongeoorloofd thuis gebleven en was gisteren een half uur te laat. Ouders zijn toch degenen die het best voor hun eigen kind(eren) kunnen zorgen…

Ik ben een perfectionist pur sang en dat maakt de huidige situatie extra lastig. Ik kan urenlang piekeren en mezelf verwijtend toespreken over mijn nalatigheid. Als ouder ben ik verantwoordelijk voor mijn dochter en haar leven. Het voelt alsof ik haar laat stikken. In mijn gedachten herhalen de fouten zich honderden keren. Het voelt aan alsof ik machteloos sta, want hoezeer ik ook mijn best doe om zo snel mogelijk de balans terug te vinden: het lukt me nu nog niet. Alles is sinds mijn moeders overlijden veranderd… We moeten gewoon nog even wennen.

Na mijn moeders overlijden heb ik vrijwel direct de dagelijkse structuur vastgehouden, totdat dochterlief me letterlijk zei dat het haar te veel werd. Ze trok het niet om alle verplichtingen na te komen, terwijl haar hoofd vol zit met het verdriet wat samengaat met het gemis van haar oma. Dochterlief was degene die mijn moeder de afgelopen tien jaar het vaakst heeft gezien, en zij heeft mama’s ziekte het vaakst zijn slag zien slaan. Zij was mijn moeders oogappeltje, en mama was misschien wel haar grootste liefde. 

Sinds dochterliefs noodkreet zijn we op zoek naar een nieuwe balans. Ondertussen moet ik werken – wil ik de vaste lasten kunnen betalen. Ik bevind me in de beginfase van een onderzoek, wat ik geweldig vind maar ondertussen ook wat stress met zich meebrengt. Dochterlief en ik hebben samen ook heel wat sociale verplichtingen, en niet te vergeten wekelijks terugkomende sportavonden. Ik moet de nalatenschap regelen. Rouwen doen we tot op heden nog steeds niet echt. Inmiddels voelt het wel alsof er van alle kanten aan mij getrokken wordt. Ik begin opgebrand te raken. 

Het verdriet sleep ik overal mee naartoe, maar ondertussen speel ik continue een toneelstukje voor zowel anderen als mezelf. Het gaat prima, is misschien wel de meest gehanteerde leugen in de geschiedenis van de mens. En ook ik gebruik deze leugen meestal. Vaak. Dagelijks. Eigenlijk gewoon altijd als mensen me vragen hoe het gaat. 

23 / 01 / 2015

Het is alweer een poosje geleden dat ik een blog-post heb geplaatst. Ik bevind me in een nogal heftige en drukke tijd. Er is inmiddels een hoop veranderd…

Dochterlief
Het gaat best goed met mijn meisje. Ze heeft een klein rugzakje wat ze met zich mee moet dragen, maar ik ben blij dat ze op een basisschool zit die in staat is om handvatten aan te bieden. Dochterlief krijgt nu sova-training om te leren voor zichzelf op te komen en haar gevoelens te leren uiten. Ik ben heel blij met deze training, omdat ik er van overtuigd ben dat ik haar dit niet zo goed kan leren. Wat betreft deze vaardigheden lijkt dochterlief veel te veel op mij. De gevoelens van anderen zijn voor mij ook belangrijker dan die van mijzelf. Misschien is een sova-training voor mij ook nog niet zo verkeerd.

Mama
Het gaat niet heel geweldig met mama. De afbouw van medicatie is mislukt. Dit betekent dat mama binnen aanzienlijke tijd in een rolstoel zal belanden. Het was kiezen uit twee kwaden: of rondlopen met een onwijs intense hoofdpijn of niet langer meer rondlopen. Mama trok de hoofdpijn simpelweg niet meer, dus zij koos voor het tweede. Ik snap het wel. Kwaliteit van leven boven alles. We hadden gehoopt dat het allemaal veel beter zou worden toen we de positieve uitslag hoorden. We waren iets te opgelaten. Deze teleurstelling is precies waarom ik geloof in pessimisme. Het doet minder pijn als je ook rekent op een slechte uitkomst.

Inner peace
Laatste tijd geef ik steeds vaker het gevecht om me beter te voelen op. Ik accepteer gewoon dat ik soms niet functioneer zoals ik graag zou willen functioneren. Ik ben vaak zo onwijs moe, en ook hier geef ik steeds vaker aan toe. Dan kruip ik gewoon even terug m’n bed in of doe ik even helemaal niets. Ik heb in ieder geval geen mental breakdown meer gehad, dus ergens doe ik het vast wel goed op deze manier. Mijn wereldje is echter inmiddels wel heel klein geworden. Alles voelt zo afgevlakt. Er zijn geen dieptepunten, maar ook geen hoogtepunten. Af en toe kan ik wel een onrust in me voelen die er voor zorgt dat ik anders reageer op gebeurtenissen dan dat ik zou willen. De middelvinger naar een scheldend groepje jongeren van vandaag is hiervan duidelijk het dieptepunt.

Werk
Vanaf aanstaande maandag begin ik bij mijn nieuwe werkgever als PostNL medewerker. Het is een vrij groot verschil ten opzichte van mijn werk als maatschappelijk werkster, maar het is voor nu even het beste. Ik kan simpelweg niemand adequaat begeleiden als het niet goed met mezelf gaat. Veel mensen begrijpen niet dat ik ongeschoold werk ga doen, terwijl ik een master’s degree heb. Ach ja, zij hoeven het ook niet te begrijpen. Zolang ik het zelf maar begrijp.

You
Genoeg over mij! Hoe gaat het met jullie? Helaas heb ik heel weinig concentratie en lukt het me dus niet zo goed om op blogs te reageren. Het lukt me ook zelden om te lezen. I’m so sorry!

Kinderfysiotherapie

Gisteren had dochterlief fysiotherapie. Ik was een beetje zenuwachtig, want fysiotherapie schiet er af en toe nog weleens bij in. Mama was een keer heel erg ziek, dochterlief was jarig, en Sinterklaas kwam haar pakjes brengen. Het waren geldige redenen om kinderfysiotherapie af te bellen, maar toch was ik wel bang dat ik op mijn kop zou krijgen. En vooral dat de therapeute mij als ongemotiveerde ouder zou zien. Ach ja, het bleek allemaal onterecht. Zoals gewoonlijk…

Dochterlief heeft eerder een jaar lang fysiotherapie gehad, zonder resultaat. Pas toen ze niet meer naar fysiotherapie hoefde, ging het een stuk beter met haar motoriek. Ze heeft bepaalde creatieve manieren gevonden om met haar motoriek om te gaan. Ze houdt bijvoorbeeld haar pen iets anders vast. Geen probleem, aldus fysiotherapeute. Ze heeft problemen met het behouden van haar evenwicht. – Dat heeft ze overigens niet van een vreemde. 😉 – Ook hier heeft ze allerlei trucjes voor uitgevonden. Ik merk dat ik het lastig vind dat er zoveel aandacht wordt besteed aan de punten die dochterlief lastig vindt. Ik merk dat ik voor fysiotherapie heb gekozen, omdat haar juffrouw dit wilde. Ik merk dat ik het moeilijk vind dat hier in Nederland iedereen aan bepaalde normen moet voldoen. Doe je dat niet, dan is er iets mis met je… En dan moet je hier hoe dan ook wat aan doen. Ik vind het raar dat er geen aandacht wordt geschonken aan mijn dochters creativiteit. Het is toch juist veel effectiever om sterke punten te bekrachtigen dan om iets te willen veranderen wat amper te veranderen is?

Maar goed, in de stromende regen en met een wind tegen waar je akelig van wordt, zijn we naar de fysiotherapie gefietst. Dochterlief kwam met een glimlach terug van de groepstherapie. Laten we dan maar even vergeten wat ik er allemaal van vind. Zij wordt er duidelijk blij van, en als zij blij is, ben ik het ook.

Motherhood

Vanochtend om half 6 werd ik in tranen wakker na een onwijs verdrietige droom. In mijn droom kreeg ik een telefoontje dat iemand waar ik heel veel van hield plotseling was overleden. Het was niet mijn mama, maar eerder een geliefde. Iemand die ik in werkelijkheid helemaal niet ken. Ik wilde zo graag naar hem toe, maar ik kon het niet. In mijn droom was ik in diepe rouw. Het was zo levensecht dat het verdrietige gevoel de hele dag een beetje is blijven hangen. Het voelde alsof ik in een ver verleden daadwerkelijk iemand ben verloren. Alsof de scherpe randjes er misschien vanaf zijn, maar dat het gevoel nog steeds aanwezig is. Het is het soort verdriet wat moeilijk te beschrijven is. Het voelt een beetje als een gemis. Tegelijkertijd voelde ik liefde voor diegene die er niet meer is. Iemand die ik nooit heb gekend, maar waar ik toch van houd en die ik mis. Hoe gek is dat?

Enfin, eenmaal thuis van mijn werk lag mama ziek op bed. De afbouw van medicatie verloopt slechter dan verwacht. Ze moest continue overgeven en voelde zich echt heel erg beroerd. De arts heeft haar nu medicatie tegen de misselijkheid voorgeschreven. Mama had gisteren ook een epilepsie-aanval. Zij heeft al tientallen jaren regelmatig epilepsie-aanvallen. Het gekke is dat mama het laatste jaar juist geen epilepsie-aanvallen meer heeft gehad. Het lijkt er op dat de hersentumor die aanvallen tijdelijk heeft stilgelegd en, nu hij dus aanzienlijk gekrompen is, de aanvallen weer langzaam terug beginnen te komen. Het is moeilijk om mama ziek te zien. En niet alleen voor mij…

Gisteren had ik ouderavond op de school van dochterlief. Haar resultaten zijn enigszins achteruit gegaan. Ook haar gedrag is in punten omlaag gegaan. De juffrouw merkte op dat ze weinig gemotiveerd lijkt en snel afgeleid is. Thuis merk ik dat dochterlief een iets grotere mond heeft gekregen dat dat ik van haar gewend ben. Dochterlief praat niet over wat haar dwars zit. Als ik naar haar resultaten vraag, dan geeft ze aan dat het toch niet uitmaakt of ze haar best doet of niet. Ze snapt de keuzes van de juffrouw niet. Ze snapt niet dat de juffrouw niet ziet wat haar sterke kanten zijn. Er heerst veel onbegrip bij dochterlief. Dit heb ik ook tegen de juffrouw vertelt. Zij gaat nu gelukkig een paar dingen veranderen, omdat wellicht juist deze onbegrip er voor zorgt dat haar gedrag is achteruit gegaan.

Tegelijkertijd ben ik bang dat dochterlief zich veel zorgen maakt om haar oma, en dat er in haar hoofd geen ruimte meer is voor andere dingen (zoals school). De afgelopen maanden heeft ze haar oma zien aftakelen en heeft ze haar moeder vele malen zien huilen. Niet zomaar een paar traantjes, maar dat soort huilen waarbij de tranen niet lijken te stoppen, waarbij ik me tegen de muur omlaag liet zakken en onwijs hard snikte. Ik voel me al zo onwijs machteloos, laat staan hoe zij zich voelt. Ik voel me tekortkomen als ouder, omdat ik niets voor haar kan betekenen. Ik heb soms het idee dat zij nog wel de zwaarste last draagt. Haar loyaliteit tegenover haar oma en haar moeder moet onwijs lastig voor haar zijn. Het moet pijn doen bij haar om ons zo verdrietig te zien. Het is iets waarmee een kind naar mijn mening nooit mee geconfronteerd zou moeten worden. Ik weet soms gewoon niet meer hoe ik juist moet handelen. Ik probeer zoveel mogelijk met haar te praten. Ik leg haar uit dat mama en oma op sommige dagen verdrietig zijn, maar dat het ook weer overgaat. Dat zij ook verdrietig mag zijn, omdat het gewoon geen leuke situatie is. Dat ze zich geen zorgen moet maken over mama en oma. Dat het misschien niet loopt zoals we willen dat het loopt, maar dat alles uiteindelijk goed zal komen. Hoe dan ook.

Het is de eerste keer sinds lange tijd dat ik me te jong voel. Ik voel me te jong om op een ‘goede’ manier hiermee om te gaan als ouder, en te jong om hiermee om te gaan als kind. Ik heb het gevoel over te weinig opvoedingsvaardigheden te beschikken. Het is voor dochterlief niet een oma die ziek is, maar eerder een surrogaat ouder. Iemand die er voor haar was toen mama te ziek was. Iemand waarbij we tot haar zevende hebben gewoond. Degene die, net zoals papa en mama, haar liefde heeft gegeven zoals alleen een ouder dat kan. Hoe moet ik er voor zorgen dat ik mijn dochter niet de afgrond induw als ik niet weet wat ik moet zeggen en doen om dat te voorkomen? Het is een vraag waar ik soms echt nachten van wakker lig…

Happy birthday to my babygirl!

Mijn lieve kleine (grote) meid is vandaag jarig! De tijd vliegt voorbij. Ik kan me nog goed herinneren hoe het voelde om haar voor de eerste keer in mijn armen te houden. Het was zo’n emotioneel moment. Nu zijn we alweer bijna exact tien jaar verder.

Gisteren vierden we haar kinderfeestje. Het was best riskant om haar verjaardag zo kort na het allesbepalende gesprek te vieren. Als we woensdag slecht nieuws hadden gekregen, dan had haar verjaardag er denk ik heel anders uitgezien. Al moet ik toegeven dat mijn familie meer is van: gewoon incasseren en weer doorgaan. Nu was het in dochters eigen woorden: dubbel feest! Het was gisteren dan ook een erg gezellige dag. We zijn naar de bioscoop gegaan en daarna hebben we thuis gegeten én we hebben cupcakes gebakken. Dochterlief wilde dit jaar haar verjaardag rustig vieren in plaats van met een spetterende activiteit. Ik vind het belangrijk om naar haar te luisteren, en ergens had ik het idee dat zij ook gewoon erg moe is van alle heftige emoties sinds de dag dat we hoorden dat mama (en dus haar allerliefste oma) een hersentumor heeft. Ze was gisteren aan het eind van het kinderfeestje ook zo moe dat ze in tranen uitbarstte. Het is voor mij niet duidelijk waarom, en zelf kon zij dit ook niet benoemen. Dochterlief is hooggevoelig, en waarschijnlijk werd de drukte haar gewoon te veel. Gelukkig heeft ze het voor de rest wel erg leuk gehad. Dat is het belangrijkste.

Vandaag was het wederom erg druk met visite. Ze ligt nu dan ook eventjes op bed een film te kijken. We hebben onwijs genoten van familie en vrienden die vandaag langs zijn geweest om haar verjaardag met ons te vieren. Er komen zo nog twee vrienden langs. Heel gezellig, maar eerlijk gezegd zal ik ook blij zijn als de drukte voorbij is. Dochterlief is onwijs verwend dit jaar! Ze heeft veel centjes gekregen, want ze is aan het sparen voor een laptop. Van mijn broertje heeft ze een telefoon gekregen. Van mijn mama heeft ze een spel gekregen. Tantelief heeft een fiets voor haar gekocht. Heel de familie is dol op haar. Dat is iedere dag te merken, maar op feestdagen voel je die liefde nog eens extra zo sterk. Ik kan het mijn familie niet verwijten dat ze zo verliefd zijn op mijn kleine meid. Het is zo’n ontzettend lief, sociaal en intelligent kind. Iedere dag ben ik alleen nog maar trotser op wie zij is, en op de manier waarop ze mij als persoon iedere dag opnieuw verbetert.

Lieve schat, je bent een kanjer. Ik houd van je! Onvoorwaardelijk en voor altijd. Dikke kus van jouw mama. ❤

Date (9) Same story…

Er is altijd één ding wat ik heel duidelijk maak voordat ik begin aan een relatie: ik ben bereid om alles op te offeren voor het geluk van mijn kind. Als ik moet kiezen tussen haar geluk en mijn eigen geluk, dan is de keuze makkelijk gemaakt. Haar leven betekent voor mij meer dan mijn eigen leven… Zij is mijn hart, mijn ziel, mijn leven. Ik houd meer van haar dan dat ik ooit van mezelf heb gehouden. Laat me dus niet kiezen. Laat me alsjeblieft niet kiezen…

Het is misschien overdreven, maar ik zie haar als mijn redding. Zonder mijn dochter was ik nu dood. Zij is een geschenk van God. Mijn grootste liefde. Het klinkt allemaal sentimenteel, maar dit is zoals ik het voel. Zij is de enige die onvoorwaardelijk van me houdt. Iedereen stelt bepaalde eisen aan mij als persoon. Volgens hen ben ik goed genoeg zodra ik nog één dingetje verander. Zij vindt me prima zoals ik ben en dat betekent alles voor mij. Ik zal mijn rug nooit toekeren naar de ene die van me houdt voor wie ik ben, die mij met trots in haar ogen aankijkt. Degene die mijn hart in haar handen heeft en het met liefde verzorgt.

En iedere keer gaat het op dit punt mis, want iedere keer vragen ze iets van mij wat ik hen niet kan geven. Mister M. was vrijdag bij me. Het was perfect. Echt, ik voel me gelukkig als ik met hem ben. Vandaag vroeg hij me iets waardoor ik geen toekomst meer zie. Hij wilt absoluut niet hier wonen. Hij is niet bereid om hier naar toe te verhuizen. Het is absurd dat we het hier nu al over hebben, maar ik ben blij dat het nu ter sprake kwam en niet pas over een jaar. Ik kan nergens anders heen, want dat zou betekenen dat ik dochterlief moet onttrekken uit haar vertrouwde omgeving. Ik kan het niet. Echt niet. Zij heeft hier alles. Hier is haar leven en haar leven is mijn leven. Hij hoopt dat ik van gedachte verander, maar dat gaat nooit gebeuren. Mijn ex is mijn grote liefde en hem heb ik laten gaan omwille van haar. Ik zal altijd voor haar blijven kiezen, no matter what. Ik zou mijn leven voor haar geven. Anderen begrijpen het niet. Hij begrijpt het niet.

 

---

Twitter: 415 volgers. / Instagram: 478 volgers. / Facebook: 1 Vind-ik-leuk

Ik wilde vandaag (of eigenlijk gisteren) niet bloggen. Wat heb ik me ellendig gevoeld. Gelukkig hebben het Nederlandse elftal en mijn lieve vrienden mijn dag alsnog een goede afloop kunnen geven. ❤ Dat is dan ook de reden dat ik nu alsnog kan beginnen aan de allerlaatste ‘How to survive’. Ik moet wel bekennen dat ik ernstig vermoeid ben en wellicht zal mijn spelling dan ook niet helemaal in orde zijn. Mijn excuses alvast hiervoor. 😉

Ik ben een workaholic. Soms kan ik me beheersen en houd ik me netjes aan alle afspraken die ik met mezelf maak. Geen werkgerelateerde zaken op bepaalde uren, stoppen om maximaal 23.00 uur met research, niet te vaak overwerken, eigen grenzen bewaken en noem maar op. Ik voel continue een bepaalde druk. Een angst om te falen. Iedereen om me heen is zo trots op me en verwacht inmiddels zoveel van me, dat ik het moeilijk vind om te dealen met het feit dat ik niet alles perfect kan doen. Een perfectionist eerste klas. Oh, het werkt me zo ontzettend tegen. Ik heb soms last van hyperconcentratie en zo gebeurde het me vannacht dat ik om 04.00 uur nog achter mijn computer zat. Mijn ogen vielen bijna dicht, maar ik durfde niet meer te gaan slapen. Ik wilde niet dat ik me zou verslapen en ging ik dus maar door en door. Dochterlief werd om half zeven wakker. We hebben ontbeten. Zij is naar school gegaan en ik ben nog een paar uurtjes doorgegaan met werken. Ik las het rapport nog eens door en opeens kreeg ik zo’n intens gevoel van falen. Het is niet goed genoeg. Het is niet mooi genoeg. Ik heb het verpest. Ik blijf dit zolang herhalen totdat ik het zelf helemaal geloofde en ja, ik geloof het nog steeds. Ik haal mezelf helemaal naar beneden. Het niet slapen heeft natuurlijk ook niet echt bijgedragen aan mijn gemoedstoestand. De wereld wordt er net iets zwarter door.

Mijn perfectionisme belemmert mijn geluk. Ik voel me laatste tijd met vlagen ook gewoon zo slecht. Ik heb soms dagen dat ik het echt eventjes niet meer zie zitten. Het enige waar ik echt gelukkig van word zijn de momenten met mijn dochter. Zij is de reden dat ik me door alle dagen heen sleep. Als ik haar toch niet had… 

Punt is dus dat ik me afvraag of ik niet weer aan het doorslaan ben. In het verleden ben ik grenzeloos geweest op vrijwel alle gebieden, tegenwoordig lijk ik grenzeloos als het gaat om mijn werk. Ik ga maar door en door.. mijn lichaam begint in protest te raken. Ik val weer heel veel kilo’s af. Ik voel me vaker zwak. Soms heb ik een hele dag geen trek in wat dan ook. Mijn kaken staan steeds vaker gespannen. Mijn hart klopt vaak zo snel dat het me zorgen baart. Ik zit gewoon helemaal niet lekker in mijn vel en dan ga ik nog meer werken waarop mijn lichaam nog sterkere signalen afgeeft. Het is een spiraal waar ik uit moet zien te komen. Deze how to survive sluit ik dan ook met de mededeling dat ik per direct twee weken vrij neem en mijn werk helemaal links laat liggen. Eventjes doen wat me echt gelukkig maakt, de perfecte huisvrouw en huismoeder zijn. Er 24/7 zijn voor mijn gezinnetje. Een moeder heeft de verantwoordelijkheid om goed voor zichzelf te zorgen en dat ik ga deze dagen (en misschien langer) zeker doen.