Keep your head up. God gives his hardest battles to his strongest soldiers.
Soms heb ik het idee dat ik wellicht een beetje zwak overkom of zoiets op deze blog. Ik schrijf hier wat ik echt voel, wat ik echt denk…hoe het echt met me gaat. Natuurlijk lijk ik dan een beetje kwetsbaar. Het leven heeft mij niets voor niks gegeven. Ik heb overal voor moeten knokken, keihard en bijna helemaal in mijn eentje.
Jaren geleden sliep ik, ook midden in de winter, nog een jaar lang in een ‘pipo de clown’-wagen. Het was ijskoud. Ik schaamde me voor waar ik woonde. Technisch gezien was ik dakloos. Ik heb er alles aan gedaan om dit verborgen te houden voor de buitenwereld, bang om veroordeeld te worden. Zelfs mijn beste vrienden wisten niet waar ik woonde. Ik verzon smoesjes om te voorkomen dat ze bij ‘mijn huis’ wilde komen kijken. Overdag was ik een ijverige student, ’s nachts lag ik daar te bibberen van de kou. Ik was al enige tijd clean, maar had duidelijk mijn leven nog niet helemaal op orde. De woningsstichtingen waren heel duidelijk in hun oordeel: je bent een student dus je hebt geen recht op een reguliere woning. Ik wilde een leven opbouwen met mijn kind. Ik wilde niet langer dat zij bij mijn moeder moest slapen. Bij mijn moeder was er geen slaapplek voor mij. Ik heb een jaar lang gebeld, gesmeekt, gehuild of ze me alsjeblieft een woning wilden aanbieden… Het antwoord was ijskoud: ‘Jij hebt er toch voor gekozen om aan kinderen te beginnen’. Pure bureaucratie. Er was simpelweg niet doorheen te prikken, totdat er een medestrijder, een woonconsulente, samen met mij mee ging vechten. Enkele weken later was daar mijn woning. Het geschenk van God.
Totdat er brand uitbrak bij de buren. Iemand bleef midden in de nacht maar aanbellen. Toen ik de deur opendeed schreeuwde hij dat er brand was uitgebroken en dat ik zo snel mogelijk weg moest. Het was midden in de tentamenweek, dat weet ik nog heel goed. Het vroor. Ik rende zo snel mogelijk naar mijn dochters kamer, maakte haar wakker en deed haar snel haar schoenen en een jasje aan. Ik ben gaan rennen voor mijn, maar vooral haar, leven. Toen ik amper de straat uit rende was er een keiharde knal, een ontploffing. Ik ben niet meer gestopt met rennen, terwijl ik mijn dochter in mijn armen hield. Niet meer achteromkijkend. Ik heb minstens een uur buiten in mijn nachthemdje gestaan terwijl het had gesneeuwd en het nog steeds vroor. Ik voelde de kou niet meer. Er kwam een moeder-instinct naar boven. Een instinct waardoor ik nu weet dat je wel van hele goede huize moet komen om mij te breken. De brand bleek achteraf aangestoken te zijn. Ik check nu nog steeds het gas iedere keer dat ik wegga of ga slapen. Brand is mijn grootste angst. Ik heb het nooit verwerkt. Ik had geen tijd om stil te staan bij wat er die nacht is gebeurd.
Vandaag sta ik hier wel bij stil. Het leven in een ‘pipo de clown’-wagen was zwaar, maar nooit ben ik in die tijd daadwerkelijk de hoop verloren. Ik wist dat het ooit beter zou gaan. Ik wist dat dit niet voor eeuwig zou duren. Ik ben doorgegaan met alle doelen die ik wilde bereiken. Nooit heb ik het opgegeven. Ik heb al mijn tentamens destijds met hoge cijfers en in één keer behaald. En die brand. Die brand heeft mij geleerd dat ik sterker ben dan dat ik ooit had kunnen bedenken. Het is bizar waartoe een mens in staat is. Het is een Gods wonder waartoe een moeder in staat is…dat heb ik die dag mogen ervaren.
Nu begeleid ik gezinnen die zich in een moeilijke positie bevinden. Gezinnen die dreigen dakloos te raken, gezinnen in financiële nood, gezinnen waarvoor de deur ook vaak gesloten wordt…mensenrechten in Nederland? Mwah, het is niet zo goed met deze rechten gesteld als dat we graag willen denken. Onlangs heeft een Duitse rechter nog besloten om een asielzoeker niet terug naar Nederland te sturen, omdat hier zijn of haar rechten geschonden zouden worden. Nederland vindt namelijk dat ze helemaal niet voor bed en brood hoeven te zorgen voor asielzoekers. En zoals blijkt uit mijn verhaal, men voelt zich ook niet verplicht om hiervoor te zorgen ten opzichte van Nederlanders. Burgers moeten het zelf maar uitzoeken. Kinderen in een daklozenopvang.. ja, het gebeurt echt. Verdienen deze kinderen niet een veilig thuis, ondanks de verkeerde keuzes die hun ouders misschien op financieel gebied hebben gemaakt? Ik strijd met mijn cliënten mee, want zij verdienen het om rechtvaardig behandeld te worden. Ik wil hen hoop op een betere toekomst geven. Ik wil hen laten voelen dat ze er niet alleen voor staan. Ja, ik heb hart voor mijn werk.
En mijn toekomst? Het zal misschien niet altijd makkelijk gaan. Het zal vast nog een hele hoop tranen gaan kosten. Ik zal nog regelmatig een strijd moeten voeren. Wellicht zal ik me zelfs wanhopig voelen. Iedereen krijgt tegenslagen te verwerken. Maar ik weet nu ook dat ik een vechter ben. Ik weet nu dat ik niet zo snel uit het veld te ruimen ben. Ik weet nu dat mijn koppigheid en eigenwijsheid misschien een beetje vervelend is voor andere mensen, maar dat dit mijn gave van God is. De gave om niet op te geven. De gave om door te gaan, hoe hopeloos het ook lijkt. Ja, toekomst… kom maar op!
14 mei 2014 at 12:42
Weer een sterk staaltje. Goed gezegd (en geschreven) Welkom in mijn wereld, die keihard is voor hen, die de huidige maatschappij niet kunnen bijbenen.
14 mei 2014 at 16:29
mooi! En nee… zwak ben je zeker niet…!
16 mei 2014 at 15:34
Ik ken je alleen maar van je blog en daar kom je zeker niet zwak over.
Als ik lees wat je allemaal hebt meegemaakt en hoe je je inzet voor je medemens dan zie ik alleen maar een sterke vrouw.
Ga vooral zo door en geloof in jezelf.
14 augustus 2014 at 07:52
Ik herken veel in wat je schrijft mijn broer is al bijna 5 jaar dakloos inmiddels zo beschadigt dat ik hem niet meer kan redden. Het straatleven is hard geestelijk en lichamelijk. Hij drinkt. Ja nou en… Als ik op straat zou leven dan zou ik ook drinken. Hij heeft 3 keer in detentie gezeten wegens openstaande boetes wegens wild plassen, openbaar drinken en landloperij dwz buiten slapen. Moet je het dan 5 jaar lang ophouden of zo ……..
Opeens word hij van straat gehaald en in een gevangenis geplaatst Hulpinstanties hebben hem te lang aan zijn lot over gelaten. Ik heb al jaren voor hem geknokt om hem niet zijn huis te laten verliezen en om hem van de straat te halen. Ik heb hem veel in huis gehad en mijn hart brak iedere keer weer als hij moest gaan. Ook mijn ouders hebben het nodige geprobeerd en hem onderdak geboden. Maar die zijn opgebrand en bejaard.
Mijn zus kijkt niet naar hem om. Hij zit nu in een psychiatrische inrichting. Het gaat slecht met hem. Ik kreeg de laatste keer een kus hij zei dit kan de laatste wel zijn.
Mijn broer was en is een leuke sociale vent.
Ik heb hem altijd bewondert en veel van hem geleerd dat veel dingen er niet toe doen. Zoals materie nieuwe kleding etc.
Ik houd zielsveel van hem en zal hem nooit in de steek laten.
Mijn beste vriend is ZZPer staat ook aan de rand van de afgrond met zijn gezin. Hij is alles aan het verkopen om te kunnen eten en rekeningen te kunnen betalen. Ik geef hem af en toe wat geld als ik wat over heb of eten.
Ik weet niet waar het naar toe moet……
Ook andere daklozen gaan me aan het hart.
Zie Joris kerstboom 2013 dat ben ik.
Fijn dat je zo goed eruit bent gekomen.
Reuzeknap.
En heel erg bedankt wat je doet voor al die andere mensen die in de problemen zitten.
Een zus
14 augustus 2014 at 17:56
Beste zus,
Ten eerste wil ik je bedanken voor het bericht wat je hier hebt achtergelaten. Het is niet zomaar een berichtje over jouw broer en zijn situatie, maar ook een steun voor al die anderen die zich in een soortgelijke situatie bevinden. Ik wil jou en jouw broer dan vooral heel veel sterkte wensen en benadrukken hoeveel respect ik voor jullie heb. Het is geen makkelijke opgave om door te gaan.
In Nederland kun je een héél goed leven hebben, maar dan wel alleen als je het al goed hebt. Zodra je leven op een andere manier verloopt, merk je eigenlijk pas hoe belabberd al die instanties werken. Je kunt pas in aanmerking komen voor een uitkering als je op een adres ingeschreven staat, maar hoe kun je een huis huren als je geen centjes hebt? Je kunt je zorgverzekering niet betalen? Laten we hier vooral geen structurele oplossing voor bieden, maar laten we er gewoon ook nog eens een boete bovenop gooien. Je wordt je huis uit gezet, samen met je kinderen? Dat is toch niet ons probleem? En weet je wat, we zorgen er meteen even voor dat je sowieso geen huis meer kunt huren. Je staat inmiddels aangemerkt als wanbetaler en geen woningstichting die ik het nog maar in z’n hoofd haalt om jou als huurder te accepteren.
Ja, Nederland… het land waar alle instanties voor je klaar staan.. totdat je hen echt nodig hebt! Zelfs voor psycho-sociale hulpverlening dien je een fors bedrag te betalen. Heel handig, vooral omdat juist de mensen, die deze hulpverlening nodig hebben, het vaak niet breed hebben.
Ik vind het naar om te lezen dat jouw broer dit zelf moet ervaren. En natuurlijk ook voor jou, want het is niet niks. Het moet zwaar zijn als iedereen je tegenwerkt. Je houdt van je broer. Ik ken jouw broer niet, maar ook ik vind het oneerlijk. Als ik het kon, dan had ik jullie mijn hulp aangeboden. Maar ook ik sta vaak tegenover een dichte deur. Het stukje menselijkheid wat er in Nederland heerst, wordt eerlijk gezegd steeds minder. Ik kan dus alleen met jullie meeleven. Ik weet hoe het is..
Het zijn nooit de slechte mensen die dit overkomt, het zijn altijd de goede. De mensen die hun hart op de juiste plek hebben zitten. Oneerlijk en niet rechtvaardig. Dit is niet alleen een probleem van alle bureaucratische instanties met hun eeuwenlange wachtlijsten, maar ook een probleem van de burgers in Nederland die niet de moed hebben om dingen te veranderen. Als we allemaal iets meer moeite zouden doen voor ons medemensen, gewoon uit compassie en medeleven, dan zou de wereld er al een stuk beter uitzien.
Het is niet knap dat ik eruit ben gekomen. Het is puur geluk geweest. Als die woonconsulente niet voor me was opgestaan, dan weet ik niet waar ik op dit moment was geweest. Dat maakt het eigenlijk alleen nog maar oneerlijker, want hoort niet iedereen in Nederland dezelfde kansen te krijgen?
Ik zal nog regelmatig aan jou en jouw broer denken. Het geeft mij alleen maar nog meer motivatie om me te blijven inzetten voor de kwetsbare mensen die ons nodig hebben. Niet alleen als maatschappelijk werkster, maar vooral als mens.
Jullie zijn toppers! Laat nooit iemand jullie wat anders aanpraten. Ik ken weinig mensen die zo sterk zijn! ❤
15 augustus 2014 at 18:47
Zus, sterkte voor jou en je broer.
En een warme knuffel (ook voor jou en je broer)