Toekomst van mijn blog: recensies!

Even een korte update wat betreft mijn moeder. Er is dinsdag overleg geweest tussen allerlei specialisten betreffende het behandelplan.. Helaas kunnen ze nu nog niet vertellen hoe het er verder uit zal gaan zien. Mijn familie en ik hebben besloten om de moed niet op te geven en te kiezen voor hoop. Hoop op de beste uitkomst die er is, wat dit ook betekenen mag. We gaan er samen tegen vechten! ❤

Betreffende mijn blog: vanaf maandag zal ik iedere maandag een recensie plaatsen – mits ik een boek heb uitgelezen, een film heb gekeken of een serie heb gevolgd en afgekeken. Hopelijk vinden jullie dit minstens net zo leuk als dat ik het vind om deze recensies te schrijven! Series kijken is op dit moment voor mij even een goede afleiding van de werkelijkheid. Het voelt fijn om even niet te denken aan alle onzekerheden in dit leven. 🙂 Maandag lezen jullie de eerste recensie over The Vampire Diares!

Over wiskunde & statistiek

The true sign of intelligence is not knowledge but imagination.

‘Ik krijg toch niet heel veel Engels, statistiek en wiskunde, hè’, vroeg ik alvorens ik aan het convenantprogramma bij de Universiteit van Tilburg begon. Het convenantprogramma hield in dat je het pre-masterprogramma in het afstudeerjaar (bij de hogeschool) zou gaan volgen. Pre-master wordt op zichzelf al als een heel zwaar schooljaar beschouwd, laat staan dat je ook nog even moet afstuderen! Maar goed, daar maakte ik me allemaal niet echt zorgen om, zolang het maar geen Engelse studie was met heel veel wiskunde en statistiek. De studie-adviseur verzekerde me er van dat het echt allemaal wel meeviel.

No way dat het meeviel! Al tijdens het eerste blok kreeg ik les – en moest ik literatuur leren – op een hoog niveau Engels. De paniek sloeg keihard toe, het eerste blok bij de universiteit. Als ik de universiteit niet zou halen, dan zou ik tegelijkertijd mijn hbo niet dit jaar gaan halen. Dan zou ik een studievertraging op gaan lopen. Waarom was ik nou ook zo stom geweest om dit zo graag te willen? Waarom moest en zou ik sociologie gaan volgen? Ik heb het denk ik wel 100 keer willen opgeven. Ik heb gejankt als een klein kind. Ik was zo boos! Boos op mezelf, want ik kon dit niet. Ik was niet intelligent genoeg. Ik kan niet in het Engels leren!

In blok één kreeg ik ook nog eens wiskunde. Ik begreep er al helemaal niets van op MAVO-niveau. Ik had al jaren geen wiskunde gevolgd, en nu moest ik opeens binnen zeven weken wiskunde op VWO-niveau gaan beheersen. In blok twee kwam statistiek aan de beurt, net zoals in blok drie. En in blok vier moest ik het gaan toepassen in de praktijk. Ik moest een statistisch onderzoek gaan doen.

Wiskunde en statistiek. Het zijn twee woorden die misschien voor anderen helemaal niets betekenen. Gewoon studie gerelateerde woorden. Gewoon twee vakken. Maar voor mij?

Voor mij betekenen wiskunde en statistiek: hoop, doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen.

Waarom? Het zijn die twee dingen waarvan ik heel mijn leven zeker wist dat ik het niet kon. Twee dingen waarvan iedereen dacht dat ik het niet kon. Iedereen hield zijn adem in toen ik hen vertelde dat ik wiskunde en statistiek (in het Engels) kreeg op de universiteit. De eerste Engelse toets moest ik herkansen, maar uiteindelijk heb ik hier een zeven voor gehaald. De statistiek- en wiskundevakken heb ik allemaal in één keer gehaald. Nou, bak een taart en vier het, zou je kunnen zeggen. Maar dit betekende echt heel veel voor mij. Het betekent voor mij dat ik meer kan dan dat ik zelf kan beseffen. Het betekent dat ik niet moet opgeven. Het betekent dat ik hoop moet houden. Het betekent dat als ik maar hard genoeg ergens voor strijd, dat het me dan zal lukken. Het betekent meer dan alleen het halen van een tentamen. Het heeft mijn kijk op mijn toekomst toen veranderd. Ik moet me niet laten beperken door de dingen waarvan ik denk dat ik ze niet kan. Ik moet mijn leven leven zoals ik het zelf wil.

Mensenrechten

Keep your head up. God gives his hardest battles to his strongest soldiers.

Soms heb ik het idee dat ik wellicht een beetje zwak overkom of zoiets op deze blog. Ik schrijf hier wat ik echt voel, wat ik echt denk…hoe het echt met me gaat. Natuurlijk lijk ik dan een beetje kwetsbaar. Het leven heeft mij niets voor niks gegeven. Ik heb overal voor moeten knokken, keihard en bijna helemaal in mijn eentje.

Jaren geleden sliep ik, ook midden in de winter, nog een jaar lang in een ‘pipo de clown’-wagen. Het was ijskoud. Ik schaamde me voor waar ik woonde. Technisch gezien was ik dakloos. Ik heb er alles aan gedaan om dit verborgen te houden voor de buitenwereld, bang om veroordeeld te worden. Zelfs mijn beste vrienden wisten niet waar ik woonde. Ik verzon smoesjes om te voorkomen dat ze bij ‘mijn huis’ wilde komen kijken. Overdag was ik een ijverige student, ’s nachts lag ik daar te bibberen van de kou. Ik was al enige tijd clean, maar had duidelijk mijn leven nog niet helemaal op orde. De woningsstichtingen waren heel duidelijk in hun oordeel: je bent een student dus je hebt geen recht op een reguliere woning. Ik wilde een leven opbouwen met mijn kind. Ik wilde niet langer dat zij bij mijn moeder moest slapen. Bij mijn moeder was er geen slaapplek voor mij. Ik heb een jaar lang gebeld, gesmeekt, gehuild of ze me alsjeblieft een woning wilden aanbieden… Het antwoord was ijskoud: ‘Jij hebt er toch voor gekozen om aan kinderen te beginnen’. Pure bureaucratie. Er was simpelweg niet doorheen te prikken, totdat er een medestrijder, een woonconsulente, samen met mij mee ging vechten. Enkele weken later was daar mijn woning. Het geschenk van God.

Totdat er brand uitbrak bij de buren. Iemand bleef midden in de nacht maar aanbellen. Toen ik de deur opendeed schreeuwde hij dat er brand was uitgebroken en dat ik zo snel mogelijk weg moest. Het was midden in de tentamenweek, dat weet ik nog heel goed. Het vroor. Ik rende zo snel mogelijk naar mijn dochters kamer, maakte haar wakker en deed haar snel haar schoenen en een jasje aan. Ik ben gaan rennen voor mijn, maar vooral haar, leven. Toen ik amper de straat uit rende was er een keiharde knal, een ontploffing. Ik ben niet meer gestopt met rennen, terwijl ik mijn dochter in mijn armen hield. Niet meer achteromkijkend. Ik heb minstens een uur buiten in mijn nachthemdje gestaan terwijl het had gesneeuwd en het nog steeds vroor. Ik voelde de kou niet meer. Er kwam een moeder-instinct naar boven. Een instinct waardoor ik nu weet dat je wel van hele goede huize moet komen om mij te breken. De brand bleek achteraf aangestoken te zijn. Ik check nu nog steeds het gas iedere keer dat ik wegga of ga slapen. Brand is mijn grootste angst. Ik heb het nooit verwerkt. Ik had geen tijd om stil te staan bij wat er die nacht is gebeurd.

Vandaag sta ik hier wel bij stil. Het leven in een ‘pipo de clown’-wagen was zwaar, maar nooit ben ik in die tijd daadwerkelijk de hoop verloren. Ik wist dat het ooit beter zou gaan. Ik wist dat dit niet voor eeuwig zou duren. Ik ben doorgegaan met alle doelen die ik wilde bereiken. Nooit heb ik het opgegeven. Ik heb al mijn tentamens destijds met hoge cijfers en in één keer behaald. En die brand. Die brand heeft mij geleerd dat ik sterker ben dan dat ik ooit had kunnen bedenken. Het is bizar waartoe een mens in staat is. Het is een Gods wonder waartoe een moeder in staat is…dat heb ik die dag mogen ervaren.

Nu begeleid ik gezinnen die zich in een moeilijke positie bevinden. Gezinnen die dreigen dakloos te raken, gezinnen in financiële nood, gezinnen waarvoor de deur ook vaak gesloten wordt…mensenrechten in Nederland? Mwah, het is niet zo goed met deze rechten gesteld als dat we graag willen denken. Onlangs heeft een Duitse rechter nog besloten om een asielzoeker niet terug naar Nederland te sturen, omdat hier zijn of haar rechten geschonden zouden worden. Nederland vindt namelijk dat ze helemaal niet voor bed en brood hoeven te zorgen voor asielzoekers. En zoals blijkt uit mijn verhaal, men voelt zich ook niet verplicht om hiervoor te zorgen ten opzichte van Nederlanders. Burgers moeten het zelf maar uitzoeken. Kinderen in een daklozenopvang.. ja, het gebeurt echt. Verdienen deze kinderen niet een veilig thuis, ondanks de verkeerde keuzes die hun ouders misschien op financieel gebied hebben gemaakt? Ik strijd met mijn cliënten mee, want zij verdienen het om rechtvaardig behandeld te worden. Ik wil hen hoop op een betere toekomst geven. Ik wil hen laten voelen dat ze er niet alleen voor staan. Ja, ik heb hart voor mijn werk.

En mijn toekomst? Het zal misschien niet altijd makkelijk gaan. Het zal vast nog een hele hoop tranen gaan kosten. Ik zal nog regelmatig een strijd moeten voeren. Wellicht zal ik me zelfs wanhopig voelen. Iedereen krijgt tegenslagen te verwerken. Maar ik weet nu ook dat ik een vechter ben. Ik weet nu dat ik niet zo snel uit het veld te ruimen ben. Ik weet nu dat mijn koppigheid en eigenwijsheid misschien een beetje vervelend is voor andere mensen, maar dat dit mijn gave van God is. De gave om niet op te geven. De gave om door te gaan, hoe hopeloos het ook lijkt. Ja, toekomst… kom maar op!