Mijn vader stuurde me heel toevallig van de week opeens een Facebook berichtje. Hij was benieuwd hoe het met mijn moeder en mij gaat. In Vietnam heeft hij geen baan kunnen vinden, en hij is dus noodgewongen terug naar Nederland gegaan. Hij vroeg ook of ik iemand ken die speelgoed van hem wil overnemen. Het was een soort verkapte poging om mij weer eens te kunnen zien. Ik ben hier niet op ingegaan, en ik heb hem verwezen naar allerlei gezinnen in armoede die juist in deze periode heel blij zijn met speelgoed als een gift.

Het is de eerste keer dat ik niet direct mijn loyaliteit richting hem voelde. Misschien voelde ik me sterker door de lieve berichten die ik hier heb ontvangen. Die man heeft mij voor m’n hele leven getekend. Ik vertrouw met name mannen niet, en hij heeft mij niet geleerd hoe een man zich hoort te gedragen binnen een relatie. Ik heb anderzijds een zeer sterke behoefte naar aandacht van mannen, zowel positief als negatief. Ik heb bindingsangst en verlatingsangst. Ik accepteer veel te veel binnen een relatie, en hierdoor wordt er continue over mijn grenzen heen gestampt. Ik weet gewoon niet wat normaal is. In feite ben ik een kleuter die op ontdekkingsreis is in de hoop te leren wat goed en wat fout is.

Mijn overmatige loyaliteit richting mannen is misschien nog wel mijn grootste probleem. Als ik de ex tegenkom die mij notabene een pistool op mijn hoofd heeft gezet en me uiteindelijk de psychiatrie in heeft gekregen, dan zeg ik alsnog vriendelijk hoi en geef ik antwoord op zijn vragen. Die relatie is inmiddels al bijna zeven jaar over, maar nog steeds zou ik hem nooit willen kwetsen. Ondanks alles wat hij mij heeft aangedaan. Ik ben een ster geworden in vergeven. Dr. Phil juicht dit weliswaar toe, maar is dit wel zo goed? Is het goed om meer rekening te houden met demonen uit het verleden dan je eigen gekwetste ziel?

Mijn vader schreef onder een foto van vroeger: ‘als ik deze foto zie, dan vraag ik me af waarom alles zo is gegaan’.

Ja pa, dat vraag ik me ook iedere dag af.