22 december 2015: 100 weergaven

Ik maakte dit filmpje uit pure wanhoop. Mama was ernstig ziek, en ik kon niets doen om haar beter te maken. Het niets kunnen doen vrat mij van binnenuit op. Al snel leerde ik Stichting STOPHERSENTUMOREN.NL kennen. Om geld te doneren, startte ik een actie. Dit filmpje hoort hier bij. Nu is het inmiddels 100 keer bekeken… En deel ik het nog een keer.

Ik ben mijn moeder verloren aan een hersentumor. Er zijn op dit moment nog steeds veel te veel mensen, jong en oud, die vechten voor hun leven. Laten we hen steunen. Laten we hen laten weten dat wij aan hen denken!

Share the message! Zij staan niet alleen.. . ❤

21 december 2015: laatste dans

Jij had het niet door, maar deze dans was toen al zo waardevol. Ik weet nog dat ik puur aan het genieten was toen ik jou daar zag dansen met jouw broer. Het zijn deze herinneren waar ik aan vast probeer te houden. Het is jouw liefde voor het leven wat maakt dat ik het aan jou verplicht ben om dit leven te eren. Ik wil gelukkig zijn, voor jou.

Lieve mam, ik houd van je.

17 december 2015: 10 maanden

Het is alweer tien maanden geleden. Tien maanden met nieuwe herinneringen. Tien maanden die ik ervaar als een heel nieuw leven. Tien verdomde maanden. Zonder jou. De tijd gaat langzaam en snel tegelijkertijd. Ik ben nog steeds niet gewend aan jouw afwezigheid. Het is nog steeds onwerkelijk dat foto’s en filmpjes het enige zijn wat ik nog van jou heb. Filmpjes die ik talloze keren moet kijken om niet jouw lach te vergeten. Niet te vergeten hoe jouw stem klonk.

De dromen over jouw dood zijn veranderd in dromen over jou, levend en kerngezond. Het verdriet, wat ik iedere dag meesleep, maakt plaats voor kracht. Het gelach wordt steeds oprechter. Er is steeds meer ruimte voor geluk. Bewuster dan ooit ben ik bezig met de vraag hoe ik ooit weer echt gelukkig word. Ik doe alleen nog dingen die mij en mijn gezin blij maken. Thuis maak ik het gezelliger met kleine simpele dingen. Ik wil niet meer in het donker dwalen. Ik wil het niet meer en ik kan het niet meer. Ik wil jou herinneren zoals je was, niet wat de tumor van jou maakte. En ik wil met bewondering en liefde terugkijken naar al onze mooie herinneringen in plaats van verzuipen in het verdriet, van alle kansen die wij niet meer hebben gehad.

Lieve mam, ik houd van je.

10 augustus 2015: lieve mam

Lieve mam,

Hoe is het daar? Ik hoop dat het goed met je gaat. Het gaat redelijk met mij… De behoefte naar wat stabiliteit in mijn leven neemt alsmaar toe. De weg naar wat meer zekerheid is er eentje met veel hobbels. Jij was altijd de stabiele factor in mijn leven. Als mijn leven, dankzij mijn studies, weer eens een onverwachte wending nam, dan volgde jij gewoon mijn pad. Het maakte je niet uit hoe vaak of hoe lang je op dochterlief moest passen, je was gewoon altijd daar. Wellicht was ik iets te veel afhankelijk van jou, wat de stappen die ik nu moet zetten alleen maar spannender maakt. Het kan best lastig zijn om een goede balans te vinden dus ouderschap en werk, zeker omdat financiële zekerheid tevens bij goed ouderschap hoort…

Het voelt soms een beetje vreemd om me zorgen te maken om deze aardse probleempjes. Het verlies van gezondheid en van iemand waar je van houdt is het allermoeilijkste in dit leven. Ik ben me hiervan extra van bewust nadat ik jou heb verloren. Maar het heeft me tegelijkertijd doen beseffen dat niemand anders iets van mijn leven kan maken dan ikzelf. En dat het niet oké is om te veel afhankelijk te worden van derden. Want al wil men niets liever dan er altijd voor ons zijn: alles is tijdelijk, soms met opzet, vaker nog door omstandigheden waar helaas niets aan te veranderen valt. Ik ben volwassener geworden sinds dat jij hier niet meer bent, in een zo rap tempo dat ik vaak moe ben. Ik heb altijd moeite gehad met verantwoordelijkheidsgevoel. Het is vaak een te grote last om te dragen, waardoor ik de neiging heb om ervan weg te lopen. Nu pak ik het met beide handen aan. Ik werk keihard. Het enige wat ik nog moet leren, is dat ik niet de hele wereld op mijn schouders hoef te dragen. Hulp vragen mag. Soms moet het zelfs… Ik denk dat ik dit niet van een vreemde heb geërfd.

Weet je waar ik op dit moment het meeste moeite mee heb, mam? Al die keren dat ik lelijke dingen heb gezegd tegen of over jou, en alle lelijke gedachten… Ik heb er zoveel spijt van dat het zo lang heeft geduurd voordat ik jou kon vergeven van bepaalde dingen die er in het verleden zijn gebeurd. En ik heb zo ongelooflijk veel spijt dat ik geen hulp heb aangereikt in plaats van zo verschrikkelijk boos te blijven. Het spijt me… Het spijt me dat ik er niet zeker van ben of je ooit echt gelukkig bent geweest. Ik vind het hartverscheurend dat je gestorven bent met nog zo veel problemen aan je hoofd. Dat je niet datgene van je leven hebt kunnen maken wat je graag had gewild.

Maar vergeet alsjeblieft nooit, waar je ook bent, dat jij mijn heldin bent en dat je dat altijd al bent geweest. Ik hoop dat je dit ook gevoeld hebt. Anderen noemen ons nog steeds een drie-eenheid: jij, dochterlief en ik. Er was geen twijfel over mogelijk dat wij bij elkaar horen. Het duurt hopelijk nog heel wat jaren, maar we will meet again. ❤

I love you to the moon and back… Always…

05 augustus 2015: Anna’s Wereld, one year ago

Inmiddels blog ik alweer ruim anderhalf jaar, wat het voor mij mogelijk maakt om af en toe terug te blikken. Het merendeel van de blogs die ik een jaar geleden geschreven heb zijn voor mij op dit moment te pijnlijk om terug te lezen. De tranen schieten keer op keer in mijn ogen als ik de pagina Vooral mijn moeder open. Het eerste wat ik zie is de mededeling dat mijn moeder is overleden en dat doet nog steeds zo verschrikkelijk veel pijn. Ik klik het meestal meteen weer weg. Ik wil er niet mee geconfronteerd worden. Ik wil het niet zien. Mijn verstand weet dat mijn moeder er niet meer is, maar in mijn hart leeft zij nog steeds voort. In mijn hart is mijn moeder nog net zo levend als vorig jaar. Ik denk zo vaak aan haar en aan alles wat zij voor mij betekent.

Exact een jaar geleden, 5 augustus 2014, was ik al heel wat levenslessen rijker. Ik had al heel wat diepe dalen overwonnen. Wellicht was en ben ik nog vrij jong, maar ik heb al veel gezien en meegemaakt. Als kind zijnde heb ik de lichamelijke mishandelingen van mijn vader weten te overleven. Als tiener zijnde heb ik mentale martelingen en seksueel geweld overleefd. Ik werd tevens als tiener zijnde moeder van het allermeest geweldige meisje wat er maar bestaat. Als jong volwassene heb ik mijn eigen verslaving weten te overwinnen. Als volwassene maakte ik een geweldige start in het leven middels het behalen van mijn master sociologie, iets waarvan ik ooit zeker was dat ik het nooit zou behalen. Wellicht dat deze levenslessen mij tevens naïef maakten toen wij het nieuws ontvingen dat mijn moeder een hersentumor had. We hadden al zoveel ellende achter de rug, dan kon het toch niet mogelijk zijn dat we dit ook nog eens op ons bordje kregen? En toen ik inmiddels besefte dat het wel degelijk onze nieuwe realiteit was, geloofde ik spontaan in wonderen. Ik was er van overtuigd dat mijn moeder zou genezen. Ik kon gewoon niet geloven dat ik mijn moeder zou gaan verliezen…

Wat kan er veel veranderen in een jaar…

Mijn moeder is inmiddels niet meer hier.

Wat kan er verdomd veel veranderen in een jaar.

Inmiddels ervaar ik mijn verleden niet langer meer als een last. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik het gevoel had dat ik iets moest bewijzen, aan mezelf en de rest van de wereld. Mijn gehele eigenwaarde hing af van het al dan niet bereiken van mijn ambities. De eisen die ik aan mezelf stelde waren torenhoog. Deze eisen hebben er tevens voor gezorgd dat ik niet genoeg tijd in mijn familie heb gestoken. Ik was voortdurend bezig met het uittesten van mijn grenzen op het gebied van mijn ambities. Alsof mijn werkprestaties daadwerkelijk iets zeggen over mij als persoon… Ik weet inmiddels dat ik meer ben dan mijn opleidingsniveau en werk. Mijn moeders ziekte en het verloop hebben heeft mij doen beseffen dat juist familie alles is, want als je niemand meer hebt om jouw succes mee te delen dan is het behalen van jouw doelen al lang niet meer belangrijk. Werk is alleen maar een middel om goed voor mijn dochter te kunnen zorgen op financieel gebied, niet meer en niet minder. Ik doe er alles aan om haar gelukkig te maken, en minder om mijn werkgever gelukkig te houden. 😉 Werk is maar zo tijdelijk….

Afgelopen jaar heb ik het contact met mijn vader hersteld, na jaren van moeizaam of geen contact. Mijn vader is als persoon veranderd, in de goede zin. Ik wil geen spijt hebben later dat ik mijn kans niet heb gepakt. Hij is en blijft mijn vader. Wellicht heeft hij misschien niet altijd de meest handige keuzes gemaakt, maar ook ik heb fouten gemaakt. Ik moet er niet aan denken dat ik hieraan dochterlief voorgoed had verloren. Iedereen heeft mij een tweede kans gegeven. Ik heb de goedheid van de mens vaak mogen ervaren. Waarom zou ik zelf niet eenmaal een risicootje lopen voor iets wat heel mooi kan uitpakken?

Ja, er kan in een jaar echt veel veranderen…

Mijn blog is ook één van die dingen wat ongelooflijk veel en op natuurlijke wijze is veranderd. Ik schreef aanvankelijk vooral over minder persoonlijke dingen. Ik vond het gewoon leuk om informatie te delen, maar inmiddels is het omgetoverd tot een soort dagboek waarin ik schrijf wanneer ik dat echt wil en over de dingen waar ik echt over wil schrijven. Het is inmiddels een belangrijk aspect van mijn herstel geworden. En ik zou er nu niet eens meer over willen nadenken om dit ooit kwijt te raken, en lieve mede-bloggers, jullie deel is daarin ook echt aanzienlijk! Bedankt hiervoor…

Vorig jaar werd ik rond deze tijd donateur van Dierenlot. Ik ben er trots op dat ik een gedeelte van mijn inkomsten spendeer aan goede doelen – een heel klein deel overigens want rijk ben ik niet. 😉 Inmiddels ben ik tevens donateur van KiKa. Ik hoop volgend jaar wederom een mooi doel te ontdekken waar ik nog wat centjes aan kan doneren. Het voelt goed om wat terug te doen voor dieren/mensen in benarde situaties. Ik merk aan mezelf steeds vaker dat ik het gewoon nodig heb om goed te doen.

In een jaar, of wat ik zeg, in een minuut, of nee, in een seconde kan je hele leven op z’n kop staan. Het kan 180 graden draaien, in een flits kan alles anders zijn. Maar het is net zoals Narda prachtig verwoordde in een reactie op mijn vorige blog:

We blijven altijd veranderen als het goed is. Verandering is groei. Het betekent dat je leeft.

En hiermee sluit ik deze lange blog dan ook af. 😉

Verander, groei, leef…

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

01 augustus 2015: nog negen dagen te gaan

Het gaat niet goed met me. Het besef hiervan heeft bijna een jaar gekost. Ik ben uitgeput en afgebrand. Mijn hoofd maakt overuren. Mijn lichaam zet zware middelen in om mij wakker te schudden. Er zijn dagen waarin ik absoluut niet kan slapen. Er zijn dagen dat ik niets anders kan dan slapen. Mijn hart begint steeds harder te bonken. Er is iets in mij gebroken. Iets wat niet zo snel gelijmd kan worden. Ik heb het heel lang niet toegelaten en ik heb het heel lang ergens in een hoekje weggestopt. Het sluimert af en toe naar voren. Op de momenten dat ik bang ben dat ik alles kwijt zal raken waar ik van houd. In de gedachten die steeds vaker naar boven komen, dat het leven mij alleen maar tegenzit en dat ik nooit gelukkig zal worden. Het komt naar voren in de gedachte dat ik liever bij haar had willen zijn.

Ik ben niet meer wie ik ooit was. Mijn hele leven lang was ik al een ster in het toneelspelen. Maar nu ben ik mezelf totaal kwijt. Soms lach ik zo hard dat de tranen over mijn wangen rollen. Dezelfde tranen proberen een doorgang te vinden naar buiten. Mijn gevoel probeert naar boven te komen. Het probeert alles om mij ervan te overtuigen dat ik even, heel even maar, moet rusten en moet stoppen met het obsessief doorgaan. Ik weet niet meer wie ik ben. Ik weet alleen dat ik veranderd ben en dat ik nog helemaal niet weet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik geniet niet meer van de dingen waar ik in een vorig leven – voor haar dood- van genoot. Ik geniet van dingen waar ik eerst niet van kon genieten. Ik kan betoverd worden door een stukje tekst wat me eerder niet had kunnen raken. Ik kan een blok beton zijn als het gaat om zaken waar ik eerder door geraakt werd. Ik voel me soms zo verloren.

Het neerslachtige gevoel wat ik overal mee naartoe sleep wordt niet kleiner, het wordt alleen maar groter en groter. Het liefst houd ik me schuil, ergens hier ver vandaan. Mijn eigen huis voelt niet meer als mijn thuis. Het gebeurt me steeds vaker dat ik in de spiegel kijk en mezelf niet meer herken. Wat is er gebeurd met die sterke vrouw die ik ooit was? Waarom lukt het me niet langer om bergen te verzetten? Waarom lukt het me niet langer meer om de diepe dalen in mijn leven zonder kleerscheuren te overleven? Ik wil zo graag dat alles gewoon weer normaal wordt. Ik hunker naar het oude vertrouwde, naar een leven wat er niet meer is. In mijn hoofd leef ik in het verleden, terwijl de dagen verstrijken en het heden alweer toekomst wordt. Ik ben blijven staan, vanaf het moment dat we het slechte nieuws hoorden. Ik ben op de automatische piloot doorgegaan. Ik heb nooit iets verwerkt. Ik heb het aangehoord. Ik heb mijn moeder zien overlijden. Maar ik was er ook weer niet. Geheel afgeschermd door de muren die ik om mij heen heb opgebouwd.

Iedere dag breekt de muur om mij heen een beetje af. Misschien gaat het juist héél goed met me. Misschien word ik nu juist wie ik hoor te zijn. Misschien is dit het einde van de illusie waar ik al die jaren in heb geleefd. Voor het eerst luister ik naar de wereld om mij heen. Voor het eerst in mijn leven ben ik niet voortdurend bang meer voor alles wat er komen gaat. Ik ben misschien niet altijd even vrolijk, maar ik leef en ik ben gezond, en dat besef zorgt dat ik misschien juist nu sterker ben dan ooit tevoren. Wellicht overleef ik diepe dalen inmiddels niet meer zonder kleerscheuren omdat ik deze gevechten oprecht en met een puur hart aanga. Ik heb mijn oogkleppen niet meer op. En hoe hoger de bergen, hoe dieper de dalen. Het overlijden van mijn moeder was het ergste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het is tevens het begin van een proces waar ik al jaren op heb gewacht. Ik ben me aan het losmaken van al mijn onzekerheden en vervelende stemmetjes in mijn hoofd die me naar beneden haalden. En dat kost bloed, zweet en tranen.

Ik durf steeds meer te laten zien wie ik ben, wie Charissa echt is. Ik ben meer dan mijn verslaving, mijn opleidingsniveau, en mijn werk. Ik ben Charissa, in volle glorie. Met al haar positieve en negatieve aspecten. En dat is prima. Want ik ben Charissa, niemand meer en niemand minder.

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

20 juli 2015: nog 21 dagen te gaan…

Dochterlief is vanaf deze ochtend drie weken bij haar papa. Jeetje, wat ga ik mijn kleine schat missen. Ik hoop dat ze een geweldige drie weken tegemoet gaat en ik kan niet wachten totdat zij weer thuis is. Ik begin alvast met aftellen, hoewel zij nog geen uur van huis is. 😉

Ik ben inmiddels onderweg naar mijn werk. Ik hoef nog maar vier keer hier te werken. Ook hier ben ik flink voor aan het aftellen. Morgen heb ik een rondleiding bij een distributiecentrum waar ik hopelijk vanaf 1 augustus kan starten. Ondertussen ben ik druk aan het solliciteren om een baan te vinden met wat meer vastigheid. Het nadeel van geen zekerheid hebben is dat ik geen rust kan vinden. Het voelt alsof ik in een hoekje word gedreven. Soms wil ik gewoon even stoppen met het wanhopig naar een baan zoeken, maar dat kan ik simpelweg ook weer niet. Ik moet en zal een oplossing vinden. Het maakt me niet uit hoeveel bloed, zweet en tranen het mij gaat opleveren…

Afgelopen donderdag ben ik naar de dokter geweest. Ik heb al maanden last van allerlei vage kwaaltjes, waar ik me stiekem steeds meer zorgen om ben gaan maken. Afgelopen donderdag waren mijn zorgen groter dan mijn angst voor de dokter, en heb ik eindelijk een afspraak gemaakt. Direct na mijn bezoek bij de dokter heb ik bloed laten prikken. Ik kan vanmiddag om half 2 bellen voor de uitslag. Ik ben buitenproportioneel bang voor de uitslag. Misschien zelfs nog wel meer dan voor de dokter. Ik was me er voor donderdag helemaal niet van bewust dat ik zo angstig was en dat dit de reden was waarom ik niet naar de dokter ging. Rillend zat ik in de wachtkamer van de dokter. Mama leek ook redelijk gezond en zij bleek een hersentumor te hebben. Met mama leek niets aan de hand, maar amper 7 maanden later was ze dood. Nu weet ik wel dat de kans nihil is dat ik een levensbedreigende ziekte heb, maar toch ben ik bang… Maar goed, als moeder heb ik de plicht om goed voor mezelf te zorgen. Als er wel wat ernstigs aan de hand is, dan kunnen we er maar beter snel bij zijn. Vanzelfsprekend hang ik dus om half 2 wel gewoon aan de telefoon.

Vrijdagmiddag ben ik voor de eerste keer naar de begraafplaats geweest. Vanaf het moment dat ik de begraafplaats opliep werd ik heel erg beroerd. Ik viel bijna flauw. Snel liep ik naar mijn moeders plekje. Ik heb bloemen neergelegd en het steentje schoongemaakt. Vervolgens ben ik gaan zitten en heb ik minutenlang gehuild. Ik trok het niet veel langer en ben toen weggegaan. Het blijft moeilijk… Ik mis haar gewoon zo onbeschrijflijk erg…

02 juli 2015: lieve mam

Lieve mam,

Het is bijna een jaar geleden dat wij hoorden dat je een hersentumor had. Het nieuws kwam binnen als een donderslag bij heldere hemel. Ik weet nog dat ik je op het balkon belde en snikkend zei dat het niet waar kon zijn. Dat het anders zou betekenen dat jij dood zou gaan. Ik herinner me het moment nog heel goed dat ook jouw stem brak. Ik bleef vervolgens nog lang in de ontkenningsfase.

De volgende keer vertellen de artsen dat zij een afschuwelijke fout hebben begaan. Het is geen hersentumor. Het kan geen hersentumor zijn. Het mag geen hersentumor zijn. Mijn moeder moet blijven leven. Mijn moeder blijft leven.

Maar dat moment kwam niet. Het nieuws wat we kregen werd alleen maar slechter en slechter. Ik weet achteraf niet hoe wij, en vooral jij, zo dapper konden blijven. Ik kan me niet voorstellen hoe bang je moet zijn geweest. Ik heb onwijs veel bewondering voor de manier waarop jij jouw strijd hebt geleverd. Het was een oneerlijke strijd, eentje die we niet konden winnen. Maar jij weigerde op te geven. Je bent mijn heldin en dat zul je ook altijd blijven. Samen hebben wij diepe dalen meegemaakt. Jij was altijd mijn rots in de branding op momenten dat ik de weg kwijtraakte. Nu ben jij mijn licht die me de weg wijst als ik verdwaald raak.

De mooie momenten brengen scherpe randjes van verdriet met zich mee. Ik voel jouw afwezigheid iedere keer als ik iets moois meemaak. Ik ben zo gewend geraakt aan jou. Je maakte van ieder succes een groot feest. Jij was altijd de eerste die ik belde. Jouw aanwezigheid is nu het sterkst op momenten dat ik mij verloren voel. Ik hoor jouw stem me dan zacht toefluisteren dat het wel goed komt. Het niet te omzeilen gevoel van vertrouwen dat het goed komt zorgt ervoor dat ik tot op de dag van vandaag de kracht heb om door te gaan.

Het verlies doet nog steeds iedere dag pijn. Ik denk ook niet dat het ooit weggaat. Ik houd gewoon te veel van je. Ik wil en kan je niet loslaten. Ik zal altijd aan je blijven denken, en ik vind jouw waarden en normen nu alleen nog maar belangrijker. Ik wil je niet teleurstellen.

Lieve mam, I love you so much.

09 juni 2015: rouw

Oeps, ik vergeet op sommige dagen een foto te maken voor de happy days challenge. Het komt waarschijnlijk door een combinatie van het te druk hebben en niet meer de ultieme focus op dingen die me blij maken. Ik voel me namelijk best goed. Ik hoef me niet bewust te richten op happiness, onbewust lukt het me ook steeds makkelijker om de dagen door te komen. De ene dag gaat het makkelijker dan de ander. Het ene moment beter dan het andere. Maar voor wie geldt dat nou niet?

Dochterlief bevindt zich op dit moment midden in haar rouwproces. De herinneringen aan oma stapelen zich bij haar op. Het besef dat oma niet meer terugkomt. Het gemis. Het niet kunnen accepteren dat oma niet al haar dromen heeft waar kunnen maken. En het verdriet wat daarbij komt kijken.

Gisteren lag dochterlief huilend in haar bed. We knuffelden. Snikkend zei ze dat het oneerlijk is dat oma nooit meer naar Euro Disney heeft kunnen gaan. Ik heb haar meegenomen naar beneden, hoewel het al veel te laat was. Ik kan haar gewoon niet alleen laten op zulke momenten. Ik wil dat ze voelt dat ik haar onvoorwaardelijk zal steunen, en er voor haar zal zijn als ze me nodig hebt. Het duurde vervolgens niet lang voordat ze lag te slapen…

Verdriet is zoveel beter te verwerken als je het kunt delen. Het donkere gat is zoveel lichter als je niet alleen bent.