Oeps, ik vergeet op sommige dagen een foto te maken voor de happy days challenge. Het komt waarschijnlijk door een combinatie van het te druk hebben en niet meer de ultieme focus op dingen die me blij maken. Ik voel me namelijk best goed. Ik hoef me niet bewust te richten op happiness, onbewust lukt het me ook steeds makkelijker om de dagen door te komen. De ene dag gaat het makkelijker dan de ander. Het ene moment beter dan het andere. Maar voor wie geldt dat nou niet?

Dochterlief bevindt zich op dit moment midden in haar rouwproces. De herinneringen aan oma stapelen zich bij haar op. Het besef dat oma niet meer terugkomt. Het gemis. Het niet kunnen accepteren dat oma niet al haar dromen heeft waar kunnen maken. En het verdriet wat daarbij komt kijken.

Gisteren lag dochterlief huilend in haar bed. We knuffelden. Snikkend zei ze dat het oneerlijk is dat oma nooit meer naar Euro Disney heeft kunnen gaan. Ik heb haar meegenomen naar beneden, hoewel het al veel te laat was. Ik kan haar gewoon niet alleen laten op zulke momenten. Ik wil dat ze voelt dat ik haar onvoorwaardelijk zal steunen, en er voor haar zal zijn als ze me nodig hebt. Het duurde vervolgens niet lang voordat ze lag te slapen…

Verdriet is zoveel beter te verwerken als je het kunt delen. Het donkere gat is zoveel lichter als je niet alleen bent.