Dochterlief is vanaf deze ochtend drie weken bij haar papa. Jeetje, wat ga ik mijn kleine schat missen. Ik hoop dat ze een geweldige drie weken tegemoet gaat en ik kan niet wachten totdat zij weer thuis is. Ik begin alvast met aftellen, hoewel zij nog geen uur van huis is. 😉

Ik ben inmiddels onderweg naar mijn werk. Ik hoef nog maar vier keer hier te werken. Ook hier ben ik flink voor aan het aftellen. Morgen heb ik een rondleiding bij een distributiecentrum waar ik hopelijk vanaf 1 augustus kan starten. Ondertussen ben ik druk aan het solliciteren om een baan te vinden met wat meer vastigheid. Het nadeel van geen zekerheid hebben is dat ik geen rust kan vinden. Het voelt alsof ik in een hoekje word gedreven. Soms wil ik gewoon even stoppen met het wanhopig naar een baan zoeken, maar dat kan ik simpelweg ook weer niet. Ik moet en zal een oplossing vinden. Het maakt me niet uit hoeveel bloed, zweet en tranen het mij gaat opleveren…

Afgelopen donderdag ben ik naar de dokter geweest. Ik heb al maanden last van allerlei vage kwaaltjes, waar ik me stiekem steeds meer zorgen om ben gaan maken. Afgelopen donderdag waren mijn zorgen groter dan mijn angst voor de dokter, en heb ik eindelijk een afspraak gemaakt. Direct na mijn bezoek bij de dokter heb ik bloed laten prikken. Ik kan vanmiddag om half 2 bellen voor de uitslag. Ik ben buitenproportioneel bang voor de uitslag. Misschien zelfs nog wel meer dan voor de dokter. Ik was me er voor donderdag helemaal niet van bewust dat ik zo angstig was en dat dit de reden was waarom ik niet naar de dokter ging. Rillend zat ik in de wachtkamer van de dokter. Mama leek ook redelijk gezond en zij bleek een hersentumor te hebben. Met mama leek niets aan de hand, maar amper 7 maanden later was ze dood. Nu weet ik wel dat de kans nihil is dat ik een levensbedreigende ziekte heb, maar toch ben ik bang… Maar goed, als moeder heb ik de plicht om goed voor mezelf te zorgen. Als er wel wat ernstigs aan de hand is, dan kunnen we er maar beter snel bij zijn. Vanzelfsprekend hang ik dus om half 2 wel gewoon aan de telefoon.

Vrijdagmiddag ben ik voor de eerste keer naar de begraafplaats geweest. Vanaf het moment dat ik de begraafplaats opliep werd ik heel erg beroerd. Ik viel bijna flauw. Snel liep ik naar mijn moeders plekje. Ik heb bloemen neergelegd en het steentje schoongemaakt. Vervolgens ben ik gaan zitten en heb ik minutenlang gehuild. Ik trok het niet veel langer en ben toen weggegaan. Het blijft moeilijk… Ik mis haar gewoon zo onbeschrijflijk erg…