Inmiddels blog ik alweer ruim anderhalf jaar, wat het voor mij mogelijk maakt om af en toe terug te blikken. Het merendeel van de blogs die ik een jaar geleden geschreven heb zijn voor mij op dit moment te pijnlijk om terug te lezen. De tranen schieten keer op keer in mijn ogen als ik de pagina Vooral mijn moeder open. Het eerste wat ik zie is de mededeling dat mijn moeder is overleden en dat doet nog steeds zo verschrikkelijk veel pijn. Ik klik het meestal meteen weer weg. Ik wil er niet mee geconfronteerd worden. Ik wil het niet zien. Mijn verstand weet dat mijn moeder er niet meer is, maar in mijn hart leeft zij nog steeds voort. In mijn hart is mijn moeder nog net zo levend als vorig jaar. Ik denk zo vaak aan haar en aan alles wat zij voor mij betekent.

Exact een jaar geleden, 5 augustus 2014, was ik al heel wat levenslessen rijker. Ik had al heel wat diepe dalen overwonnen. Wellicht was en ben ik nog vrij jong, maar ik heb al veel gezien en meegemaakt. Als kind zijnde heb ik de lichamelijke mishandelingen van mijn vader weten te overleven. Als tiener zijnde heb ik mentale martelingen en seksueel geweld overleefd. Ik werd tevens als tiener zijnde moeder van het allermeest geweldige meisje wat er maar bestaat. Als jong volwassene heb ik mijn eigen verslaving weten te overwinnen. Als volwassene maakte ik een geweldige start in het leven middels het behalen van mijn master sociologie, iets waarvan ik ooit zeker was dat ik het nooit zou behalen. Wellicht dat deze levenslessen mij tevens naïef maakten toen wij het nieuws ontvingen dat mijn moeder een hersentumor had. We hadden al zoveel ellende achter de rug, dan kon het toch niet mogelijk zijn dat we dit ook nog eens op ons bordje kregen? En toen ik inmiddels besefte dat het wel degelijk onze nieuwe realiteit was, geloofde ik spontaan in wonderen. Ik was er van overtuigd dat mijn moeder zou genezen. Ik kon gewoon niet geloven dat ik mijn moeder zou gaan verliezen…

Wat kan er veel veranderen in een jaar…

Mijn moeder is inmiddels niet meer hier.

Wat kan er verdomd veel veranderen in een jaar.

Inmiddels ervaar ik mijn verleden niet langer meer als een last. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik het gevoel had dat ik iets moest bewijzen, aan mezelf en de rest van de wereld. Mijn gehele eigenwaarde hing af van het al dan niet bereiken van mijn ambities. De eisen die ik aan mezelf stelde waren torenhoog. Deze eisen hebben er tevens voor gezorgd dat ik niet genoeg tijd in mijn familie heb gestoken. Ik was voortdurend bezig met het uittesten van mijn grenzen op het gebied van mijn ambities. Alsof mijn werkprestaties daadwerkelijk iets zeggen over mij als persoon… Ik weet inmiddels dat ik meer ben dan mijn opleidingsniveau en werk. Mijn moeders ziekte en het verloop hebben heeft mij doen beseffen dat juist familie alles is, want als je niemand meer hebt om jouw succes mee te delen dan is het behalen van jouw doelen al lang niet meer belangrijk. Werk is alleen maar een middel om goed voor mijn dochter te kunnen zorgen op financieel gebied, niet meer en niet minder. Ik doe er alles aan om haar gelukkig te maken, en minder om mijn werkgever gelukkig te houden. 😉 Werk is maar zo tijdelijk….

Afgelopen jaar heb ik het contact met mijn vader hersteld, na jaren van moeizaam of geen contact. Mijn vader is als persoon veranderd, in de goede zin. Ik wil geen spijt hebben later dat ik mijn kans niet heb gepakt. Hij is en blijft mijn vader. Wellicht heeft hij misschien niet altijd de meest handige keuzes gemaakt, maar ook ik heb fouten gemaakt. Ik moet er niet aan denken dat ik hieraan dochterlief voorgoed had verloren. Iedereen heeft mij een tweede kans gegeven. Ik heb de goedheid van de mens vaak mogen ervaren. Waarom zou ik zelf niet eenmaal een risicootje lopen voor iets wat heel mooi kan uitpakken?

Ja, er kan in een jaar echt veel veranderen…

Mijn blog is ook één van die dingen wat ongelooflijk veel en op natuurlijke wijze is veranderd. Ik schreef aanvankelijk vooral over minder persoonlijke dingen. Ik vond het gewoon leuk om informatie te delen, maar inmiddels is het omgetoverd tot een soort dagboek waarin ik schrijf wanneer ik dat echt wil en over de dingen waar ik echt over wil schrijven. Het is inmiddels een belangrijk aspect van mijn herstel geworden. En ik zou er nu niet eens meer over willen nadenken om dit ooit kwijt te raken, en lieve mede-bloggers, jullie deel is daarin ook echt aanzienlijk! Bedankt hiervoor…

Vorig jaar werd ik rond deze tijd donateur van Dierenlot. Ik ben er trots op dat ik een gedeelte van mijn inkomsten spendeer aan goede doelen – een heel klein deel overigens want rijk ben ik niet. 😉 Inmiddels ben ik tevens donateur van KiKa. Ik hoop volgend jaar wederom een mooi doel te ontdekken waar ik nog wat centjes aan kan doneren. Het voelt goed om wat terug te doen voor dieren/mensen in benarde situaties. Ik merk aan mezelf steeds vaker dat ik het gewoon nodig heb om goed te doen.

In een jaar, of wat ik zeg, in een minuut, of nee, in een seconde kan je hele leven op z’n kop staan. Het kan 180 graden draaien, in een flits kan alles anders zijn. Maar het is net zoals Narda prachtig verwoordde in een reactie op mijn vorige blog:

We blijven altijd veranderen als het goed is. Verandering is groei. Het betekent dat je leeft.

En hiermee sluit ik deze lange blog dan ook af. 😉

Verander, groei, leef…

beautiful_space

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL