Gisteren heeft mama helaas moeten afzeggen. Ze was gewoon te ziek. Mijn tante belde me helemaal in tranen op. Eigenlijk zou ik met haar naar de Efteling zijn gegaan, maar ik wilde dit moment met mama niet missen. Het was misschien mijn laatste kans. Ze vroeg of ik alsnog met haar mee wilde gaan, maar ik kan gewoon niet vieren dat het nieuwe jaar start als ik ondertussen weet dat mijn moeder doodziek op haar bed ligt. Niet veel later belde opa, om te vragen hoe het met mama gaat. Hij belde uiteraard ook omdat hij het idee, dat ik alleen zou zijn, niet fijn vond. Ik heb zowel mijn tante als opa verteld dat ik niet alleen ben. Dochterlief was bij me. Daarna maakte ook mama zich nog eens zorgen. Zij ligt daar door een hel heen te gaan, en alsnog dacht ze aan mij. Ik vind het verschrikkelijk als mensen zich zorgen over me maken..
Rond half negen liep dochterlief naar de badkamer. Zij was opeens heel erg misselijk, en bleek dus een buikgriep te hebben. Het was tevens het moment voor mij dat ik begon te huilen. Niet voor mezelf, maar ik had mijn twee grootste liefdes een veel mooiere oud & nieuw gegund… Dit zijn de momenten die me verdrietig maken. Het geeft me een gevoel van machteloosheid. Je wilt ze allebei de wereld geven. Je wilt maar één ding, en dat is dat zij gelukkig zijn. Het is gewoon rot dat je niet altijd alle pijn kunt verzachten.
Het liefst zou ik met spullen willen smijten en willen schreeuwen dat het zo onwijs oneerlijk is. Ik wou dat ik haar pijn kon overnemen. Ik ben liever zelf zo ziek dan dat ik moet toekijken zonder iets te kunnen doen. Ergens heeft iemand echter besloten dat het niet mijn lot is. Ik ben een toeschouwer van het leed wat kanker heet… Dat is mijn lot. Dat is waar ik mee moet leren leven.
1 januari 2015 at 22:03
Anna, je moet juist blij zijn dat mensen zich zorgen om je maken want dat is een teken dat ze van je houden.
En als je het hebt over het lot klinkt dat heel negatief. Alsof iemand je dit bewust aan doet en dat het nooit beter zal worden. Toevallig waren gisteren zowel je moeder als je dochter ziek, maar dat is toeval. Laat de moed niet zakken, er komen zeker nog genoeg fijne dagen.
Een dikke knuffel, Adam.
2 januari 2015 at 09:56
Met een brok in mijn keel heb ik je verhaal gelezen.
Hoewel ik niet met kanker te maken heb gehad. Kan ik mij je machteloosheid, frustratie en alles wat daarbij komt kijken van dat moment zo goed voorstellen. Je denkt dat je het zelf veel beter kunt handelen dan wanneer je alleen maar kunt toekijken….
Als lezer van je blog kan ik niets voor je doen. Alleen maar een virtuele schouder aanbieden om op uit te huilen. Ik hoop, nu we een dag verder zijn, dat je je weer iets beter voelt. Evenals de rest van de familie.
Laat je niet in de weg zitten door een dag dat oud & nieuw heet. Mooie momenten creëer je samen op willekeurige dagen en avonden…
Ook van mij een digitale knuffel!!