Gisteren heeft mama helaas moeten afzeggen. Ze was gewoon te ziek. Mijn tante belde me helemaal in tranen op. Eigenlijk zou ik met haar naar de Efteling zijn gegaan, maar ik wilde dit moment met mama niet missen. Het was misschien mijn laatste kans. Ze vroeg of ik alsnog met haar mee wilde gaan, maar ik kan gewoon niet vieren dat het nieuwe jaar start als ik ondertussen weet dat mijn moeder doodziek op haar bed ligt. Niet veel later belde opa, om te vragen hoe het met mama gaat. Hij belde uiteraard ook omdat hij het idee, dat ik alleen zou zijn, niet fijn vond. Ik heb zowel mijn tante als opa verteld dat ik niet alleen ben. Dochterlief was bij me. Daarna maakte ook mama zich nog eens zorgen. Zij ligt daar door een hel heen te gaan, en alsnog dacht ze aan mij. Ik vind het verschrikkelijk als mensen zich zorgen over me maken..

Rond half negen liep dochterlief naar de badkamer. Zij was opeens heel erg misselijk, en bleek dus een buikgriep te hebben. Het was tevens het moment voor mij dat ik begon te huilen. Niet voor mezelf, maar ik had mijn twee grootste liefdes een veel mooiere oud & nieuw gegund… Dit zijn de momenten die me verdrietig maken. Het geeft me een gevoel van machteloosheid. Je wilt ze allebei de wereld geven. Je wilt maar één ding, en dat is dat zij gelukkig zijn. Het is gewoon rot dat je niet altijd alle pijn kunt verzachten.

Het liefst zou ik met spullen willen smijten en willen schreeuwen dat het zo onwijs oneerlijk is. Ik wou dat ik haar pijn kon overnemen. Ik ben liever zelf zo ziek dan dat ik moet toekijken zonder iets te kunnen doen. Ergens heeft iemand echter besloten dat het niet mijn lot is. Ik ben een toeschouwer van het leed wat kanker heet… Dat is mijn lot. Dat is waar ik mee moet leren leven.