Jij had het niet door, maar deze dans was toen al zo waardevol. Ik weet nog dat ik puur aan het genieten was toen ik jou daar zag dansen met jouw broer. Het zijn deze herinneren waar ik aan vast probeer te houden. Het is jouw liefde voor het leven wat maakt dat ik het aan jou verplicht ben om dit leven te eren. Ik wil gelukkig zijn, voor jou.
Lieve mam, ik houd van je.
Het is alweer tien maanden geleden. Tien maanden met nieuwe herinneringen. Tien maanden die ik ervaar als een heel nieuw leven. Tien verdomde maanden. Zonder jou. De tijd gaat langzaam en snel tegelijkertijd. Ik ben nog steeds niet gewend aan jouw afwezigheid. Het is nog steeds onwerkelijk dat foto’s en filmpjes het enige zijn wat ik nog van jou heb. Filmpjes die ik talloze keren moet kijken om niet jouw lach te vergeten. Niet te vergeten hoe jouw stem klonk.
De dromen over jouw dood zijn veranderd in dromen over jou, levend en kerngezond. Het verdriet, wat ik iedere dag meesleep, maakt plaats voor kracht. Het gelach wordt steeds oprechter. Er is steeds meer ruimte voor geluk. Bewuster dan ooit ben ik bezig met de vraag hoe ik ooit weer echt gelukkig word. Ik doe alleen nog dingen die mij en mijn gezin blij maken. Thuis maak ik het gezelliger met kleine simpele dingen. Ik wil niet meer in het donker dwalen. Ik wil het niet meer en ik kan het niet meer. Ik wil jou herinneren zoals je was, niet wat de tumor van jou maakte. En ik wil met bewondering en liefde terugkijken naar al onze mooie herinneringen in plaats van verzuipen in het verdriet, van alle kansen die wij niet meer hebben gehad.
Lieve mam, ik houd van je.
Lieve mam,
Hoe is het daar? Ik hoop dat het goed met je gaat. Het gaat redelijk met mij… De behoefte naar wat stabiliteit in mijn leven neemt alsmaar toe. De weg naar wat meer zekerheid is er eentje met veel hobbels. Jij was altijd de stabiele factor in mijn leven. Als mijn leven, dankzij mijn studies, weer eens een onverwachte wending nam, dan volgde jij gewoon mijn pad. Het maakte je niet uit hoe vaak of hoe lang je op dochterlief moest passen, je was gewoon altijd daar. Wellicht was ik iets te veel afhankelijk van jou, wat de stappen die ik nu moet zetten alleen maar spannender maakt. Het kan best lastig zijn om een goede balans te vinden dus ouderschap en werk, zeker omdat financiële zekerheid tevens bij goed ouderschap hoort…
Het voelt soms een beetje vreemd om me zorgen te maken om deze aardse probleempjes. Het verlies van gezondheid en van iemand waar je van houdt is het allermoeilijkste in dit leven. Ik ben me hiervan extra van bewust nadat ik jou heb verloren. Maar het heeft me tegelijkertijd doen beseffen dat niemand anders iets van mijn leven kan maken dan ikzelf. En dat het niet oké is om te veel afhankelijk te worden van derden. Want al wil men niets liever dan er altijd voor ons zijn: alles is tijdelijk, soms met opzet, vaker nog door omstandigheden waar helaas niets aan te veranderen valt. Ik ben volwassener geworden sinds dat jij hier niet meer bent, in een zo rap tempo dat ik vaak moe ben. Ik heb altijd moeite gehad met verantwoordelijkheidsgevoel. Het is vaak een te grote last om te dragen, waardoor ik de neiging heb om ervan weg te lopen. Nu pak ik het met beide handen aan. Ik werk keihard. Het enige wat ik nog moet leren, is dat ik niet de hele wereld op mijn schouders hoef te dragen. Hulp vragen mag. Soms moet het zelfs… Ik denk dat ik dit niet van een vreemde heb geërfd.
Weet je waar ik op dit moment het meeste moeite mee heb, mam? Al die keren dat ik lelijke dingen heb gezegd tegen of over jou, en alle lelijke gedachten… Ik heb er zoveel spijt van dat het zo lang heeft geduurd voordat ik jou kon vergeven van bepaalde dingen die er in het verleden zijn gebeurd. En ik heb zo ongelooflijk veel spijt dat ik geen hulp heb aangereikt in plaats van zo verschrikkelijk boos te blijven. Het spijt me… Het spijt me dat ik er niet zeker van ben of je ooit echt gelukkig bent geweest. Ik vind het hartverscheurend dat je gestorven bent met nog zo veel problemen aan je hoofd. Dat je niet datgene van je leven hebt kunnen maken wat je graag had gewild.
Maar vergeet alsjeblieft nooit, waar je ook bent, dat jij mijn heldin bent en dat je dat altijd al bent geweest. Ik hoop dat je dit ook gevoeld hebt. Anderen noemen ons nog steeds een drie-eenheid: jij, dochterlief en ik. Er was geen twijfel over mogelijk dat wij bij elkaar horen. Het duurt hopelijk nog heel wat jaren, maar we will meet again. ❤
I love you to the moon and back… Always…
Momenteel word ik leven verbrand. Ik bevind me namelijk in een bus. Zonder airco. Oh yes…
Het is de tot op heden heetste dag van het jaar. Vanochtend heb ik heel eventjes wat van het zonnetje kunnen genieten. Nu is het echter weer tijd om centjes te gaan verdienen. Mijn werkgever is inmiddels weer teruggekomen op het minimaal inplannen van de parttimers. Het is ook niet bepaald handig om dat te bewerkstelligen, net voordat de zomervakantie start. Ik vermoed dat ik tot het einde van mijn contract gewoon weer volop word ingepland.. Ondertussen zoek ik uiteraard verder naar een baan waar ik wel op een positieve manier word uitgedaagd. 🙂
De komende drie weken worden onwijs druk, met werk en het afronden van mijn onderzoek. Daarna wordt het stilletjes aan wat minder druk. Het is 4 juli precies een jaar geleden dat we het nieuws kregen dat mama een hersentumor had. Sindsdien is dat het hoofdonderwerp van mijn blog. Het ‘mooie’ hiervan is dat ik de herinneringen op (het digitale) papier heb staan. Hiermee wil ik héél graag wat gaan doen. Het grootste gedeelte hiervan zal privé zijn. Ik wil een boek schrijven voor dochterlief, wat ik pas zal geven als zij achttien is. Ik wil dat zij niet vergeet wie haar oma was. Maar ik wil niet dat het één grote treurige bedoeling wordt. Mijn moeder was veel meer dan haar ziekte. Ik wil dat iedere treurige dag rondom de ziekte van mijn moeder in het teken staat van mijn moeder zonder het ziek zijn. Ik wil samen met dochterlief plaatsen bezoeken die ons op een leuke manier doen herinneren aan mama. Ik wil mijn moeder eren op een mooie manier. Ook dit wil ik allemaal opschrijven en gebruiken in het boek voor dochterlief. Een intiem dagboek, in de naam van mama. Omdat zij het verdient.
Lieve mam,
Het is alweer 3 maanden, twee weken, 1 dag, 14 uur en 50 minuten geleden dat jij de aarde hebt verlaten. Het maakt me verdrietig dat ik nog een heel leven voor me heb zonder jou, want deze drie maanden voelen inmiddels alweer als een eeuwigheid. Een eeuwigheid zonder jou.
Zaterdag is jouw as begraven en is het steentje geplaatst bij de begraafplaats van jouw geboortedorp. Ik voelde jouw aanwezigheid niet. Ik voel het overal. Ik voel het altijd. Maar afgelopen zaterdag, op die begraafplaats, voelde ik enkel leegte. Ik wil het niet voelen. Ik wil niet voelen dat het echt jouw lichaam is wat verbrand is. Ik wil niet voelen dat die begraafplaats echt jouw laatste rustplaats is. Ik wil niet voelen dat jij echt dood bent. Ik wil echt niet voelen dat jij er niet meer bent. Ik wil niet voelen dat je er de rest van mijn leven niet meer bent.
Het blijft moeilijk zonder jou. Het gemis is er altijd. Het ene moment intenser dan het andere moment, maar het gaat nooit weg. Ik droom regelmatig over je. En nog veel vaker denk ik aan je. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je heb gedacht. Ik probeer zo veel mogelijk om de mooie herinneringen te koesteren. Soms komen de beelden van de laatste vijf dagen naar voren. Het gereutel. De pijn. De warboel in jouw hoofd. Dat zijn de momenten die me verdrietig maken. Ik had je zoveel meer gegund dan die laatste dagen. Ik had je sowieso nog veel meer jaren gegund.
Het is zoals het is. Er is niemand die jou terug kan brengen naar ons. Ik hoop dat er goed voor je gezorgd wordt, waar je ook bent. Jij stelde altijd anderen boven jezelf. Jij zorgde hier voor iedereen behalve jezelf, en ik hoop dat het nu andersom is. Ik hoop dat je weet hoeveel je voor me betekent, dat ik altijd van je heb gehouden, nog steeds van je houd, en altijd van je zal blijven houden. Ik hoop dat je weet dat ik zo onwijs trots ben dat jij mijn moeder bent. Ik hoop dat je weet hoe gezegend ik me voel met een moeder als jij. En ik wil je bedanken voor alles wat je voor me hebt gedaan.
Dochterlief heeft het vaak over je. Ik hoop dat je haar boodschapjes naar heaven hebt ontvangen.
We houden van jou, (o)ma.
Lieve mama,
Hier ben ik weer. Je bent inmiddels alweer twee maanden, drie dagen, twee uur en 45 minuten geleden overleden. Je bent sindsdien niet meer uit mijn gedachten geweest. Ik vind het fijn om in mijn eigen gedachten te zijn, omdat ik dan ongestoord aan jou kan denken en kan doen alsof jij er nog bent. Soms komt het besef dat jij er niet meer bent op ongelegen momenten keihard binnen. Het besef dat ik je – in dit leven – niets meer kan vragen, niets meer kan vertellen en niets meer met je kan beleven.
Ik mis je.
Je komt me soms in mijn dromen vergezellen. Ik verspil die tijd samen door keer op keer te vragen of je me kunt zien vanuit daar. Ik wil je gewoon zo graag vragen of ik het wel goed doe. Ik probeer iedereen zoveel mogelijk te ondersteunen in alles, maar ik heb het gevoel dat ik tekortschiet. Het lukt me gewoon niet om alles uit te voeren wat er van me verlangt wordt, en tegelijkertijd voel ik me bezwaard om nee te zeggen. Ik weet dat iedereen het zelf ook heel druk heeft. En ik weet ook dat ik meer aan mezelf moet denken.. Het is alleen de juiste balans die ik nog moet zien te vinden. Jij was die balans voor mij. Ik sta wankel zonder jou.
Ik mis je.
Papa zoekt ook weer steeds meer contact met mij. Zaterdag ga ik weer op visite. Het voelt fijn dat ik in ieder geval weet dat jij hierin achter me staat. Jij juicht het alleen maar toe. Maar hij zal nooit kunnen betekenen wat jij voor mij hebt betekend, nog steeds betekent en altijd zal betekenen. Jij was, bent en zult altijd mijn grote liefde blijven. Samen met dochterlief geef jij mijn leven betekenis. Toen je er nog was door mij liefde en toewijding te bieden, en nu door mij er aan te herinneren dat het leven geëerd moet worden. Leven is niet vanzelfsprekend, het is een geschenk die je volop moet benutten.
En ook al mis ik jou met heel mijn hart en ziel, ik moet leren om ook gelukkig te zijn zonder jou. Ik zal je altijd missen, maar voor jou zal ik leven en niet overleven…
Tot snel, mooie & lieve mam. ❤
Het is een maand geleden dat mama is overleden. Ik merk langzaamaan dat het besef er in begint te hakken. Waar ik eerst gewoon nog naar foto’s van mama keek zonder te realiseren dat ze er niet meer is, word ik nu steeds emotioneler als ik haar op die foto’s zie staan. Mijn moeder is er niet meer.
Eind juni doe ik mee met Samenloop voor hoop. Ik loop mee voor mijn moeder. Ik loop mee omdat zij de strijd tegen kanker heeft verloren. Ik loop mee in de hoop dat deze strijd ooit wat positievere uitkomsten heeft. Maar mijn moeder is er niet meer. Nu niet. Nooit meer.
Steeds vaker stromen de tranen over mijn wangen, gewoon zomaar op random momenten. Het duurt misschien nog maanden voor ik echt besef dat de dood onomkeerbaar is. Het duurt misschien nog heel lang voor ik me besef dat mijn moeder er echt niet meer is, maar het besef zal er komen. De vraag is niet of, maar wanneer. Het verdriet beangstigt me niet. Ik zal het omarmen. Ik zal het aanvaarden. En ik weet zeker dat mama over me zal waken op de momenten dat ik het echt niet meer weet.
You are gone, but not forgotten. I will always love you.
3 januari 1965 – 17 februari 2015.
Gisteren was ik precies 7 jaar clean. Waar ik dit vroeger vierde met Bosche bollen, ben ik het dit jaar helemaal vergeten. Ik kwam er gisteren pas laat in de middag achter. Ik vind het een goed teken. Blijkbaar is de verslaving zo ver uit mijn systeem dat ik niet meer de behoefte voel om het uitbundig te vieren dat ik het niet meer ben. Alcohol is ook bijna geheel automatisch uit mijn leven verdwenen. Ik dronk het voor het laatst met oudjaarsavond.
Dit weekend heb ik weer niet de moed verzameld om mijn vader te bezoeken. Ik vind iedere keer wel weer excuses waarom het nu niet goed uitkomt. Ik voel enerzijds behoefte om mijn vader te zien en anderzijds wil ik hem niet zien. Het maakt het allemaal niet veel makkelijker dat hij binnenkort weer naar Vietnam gaat. Waarom zou ik me opnieuw aan hem hechten als hij sowieso niet de intentie heeft om in mijn leven te blijven?
Ik vond wel de tijd om opa en oma te bezoeken. Het voelt nog een beetje vreemd om familie te bezoeken. Mijn gevoel zit nog steeds helemaal op slot en ik besef nog steeds niet dat mama er niet meer is. In mijn gedachten leeft ze nog gewoon voort. Het is een vreemde gewaarwording. Ik weet dat mama overleden is en dat ik haar nooit meer zie, maar zo voelt het niet. Familieleden hebben het continue over het overlijden van mama en zij zijn allemaal in diepe rouw. Hiermee confronteren zij mij natuurlijk keer op keer wel met het overlijden van mama, en op dat moment voel ik het verdriet wel. Ik vind het alleen moeilijk te verkroppen dat het met hen heel slecht gaat, en dat het over het algemeen genomen wel oké met mij gaat. Ik houd zielsveel van mijn moeder. Waarom leef ik dan toch zo makkelijk door? Komt het werkelijke besef nog wel? Of houd ik mezelf niet gigantisch voor de gek door te denken dat het oké gaat terwijl ik vorige week nog helemaal overstuur op de grond lag? Enfin, tijd zal leren hoe het verder allemaal gaat verlopen. Misschien wordt het gewoon tijd dat ik wat minder in mijn hoofd ga wonen, en meer in het leven ga staan. Gewoon in het hier en nu, en accepteren dat dit blijkbaar mijn manier is.
Gisteravond heb ik een film gekeken. The boy in the striped pyjama’s. Ooit stond heel mijn Facebook vol met hoe indrukwekkend deze film is. Ik vind de film heel erg tegenvallen. Het komt helemaal niet realistisch over met Duitsers die Brits praten. Het was allemaal net iets te overdreven, net iets te sentimenteel gebracht om serieus te kunnen nemen, en ik kwam hierdoor niet echt in de film. Wellicht kan ik beter het boek lezen. De film was in ieder geval niet wat ik verwacht had. Hebben jullie deze film gezien, en wat vinden jullie er van? 🙂
Dochterlief is al twee dagen boos. Vooral op mij. Ze voelt zich overvraagt. Haar koppie zit vol, en ze moet te veel. Ze moet nog steeds sporten, ze moet nog steeds huiswerk maken, ze moet nog steeds lezen, ze moet zich concentreren op school.. Het lukt haar niet. Gisteren barstte ze in huilen uit. Haar gedachte zijn steeds bij haar oma. In haar ogen klaag ik veel te veel. Het voelt voor haar alsof ze het niet goed genoeg kan doen.
Dochterlief uit nooit zo haar emoties, dus het is des te belangrijker dat ik haar en haar gevoelens serieus neem. Ik handelde te veel vanuit mijn eigen rouwproces die bestaat uit vooral niet stoppen, maar knoeihard doorgaan. Dat is mijn manier. Maar ook dochterlief moet het op haar eigen manier kunnen doen. We hebben even een break genomen van de verplichtingen die ze thuis heeft. Naar school gaan blijft een moetje. Je kunt in Nederland niet zomaar je kind thuislaten. Ik heb haar gezegd ook daar goed haar grenzen aan te geven. Ze was tussen de middag wel weer onwijs boos aan het doen. Misschien vind ik dit nog wel het moeilijkste van alles. Ik weet niet meer wat wel goed is, en wat niet. Het vraagt van mij ouderlijke vaardigheden waar ik nog geen ervaring mee had.
Alsof het allemaal nog niet genoeg uit balans is gebracht, kwam vandaag voor de eerste keer de nieuwe oppas. Ik ben een rommelig persoon en poetsen is wel het laatste waar ik mijn ei in kwijt kan. 😉 Deze week heb ik echter gepoetst als een malle, en nog zijn mijn slaapkamer en de zolder een gigantische bende. Ik schaam me enigszins, want deze oppas kan niet tegen rommel. Dochterlief zal voorlopig ook nog aan haar moeten wennen, net zoals ik. Nogmaals: ik weet niet meer wat goed en fout is, dus ik twijfel gigantisch of ik wel de juiste keuzes maak op dit moment.
Zelf voel ik me een harteloos monster, omdat ik gewoon doorga en het nog enigszins goed voelt. Als ik naar mama’s foto kijk voel ik het besef wel dat mama nooit meer terugkomt maar ik kan gewoon slapen, eten, werken en soms zelfs lachen. Soms vraag ik me af of ik niet gewoon al te gebroken was voordat mama overleed. Dat er gewoon niets meer te breken over was…
De wereld van Anna 