A woman is like a tea bag – you can’t tell how strong she is until you put her in hot water.

Sommige weken zijn leuk, andere weken zijn wat minder. Deze week behoort zeker te weten bij de tweede categorie. Mijn moeder is opgenomen in het ziekenhuis, mijn hele structuur is pleite én ik ben rusteloos. Ik pieker om onnozele dingen. ‘Wat als ik mijn baan kwijtraak’? ‘Wat als mama niet beter wordt’? ‘Wat als ik zelf toch niet zo’n goede moeder ben als dat ik zelf denk’? ‘Wat als, wat als, wat als…’ Soms slaat de paniek zomaar toe.

Ik zit niet lekker in m’n vel op dit moment. Het is weer iedere dag een strijd om m’n bed uit te komen en te doen wat ik moet doen. Mijn hele gedachtengang lijkt veranderd te zijn. Waar ik eerst positief ingesteld was, ben ik nu zo negatief als het maar zijn kan. Het is een patroon dat steeds opnieuw terugkomt in de week voordat ik moet menstrueren. Het begint me uit te putten dat deze perioden zoveel van me vragen in psychische zin. Daarom begin ik me nu sterk af te vragen of het misschien een goed idee is om hiermee naar de dokter te gaan. Anderzijds ben ik bang dat hij me weer met een flink pakket aan medicatie naar huis stuurt. Ik wil geen medicatie meer. Ik ben juist heel blij dat ik sinds 2 jaar zonder medicatie door het leven kan. Het is een stap terug om dan nu toch weer antidepressiva in te nemen.

Pasgeleden zag ik bij Dr. Phil een meisje dat in haar menstruatieperiode zelfmoord heeft gepleegd. Haar moeder vertelde hoe haar dochter veranderde in deze perioden en ik herkende mezelf er helemaal in. Al zou ik nooit zelfmoord plegen… Daar ben ik veel te bang voor aangelegd. Vrouwen moeten veel doorstaan. Meestal slaan we ons hier wel doorheen, en ik wil dan ook eventjes kwijt dat ik trots ben op alle vrouwen in deze wereld! We rock!