Relatieperikelen

Vrijdag nam ik afscheid van de Ex. Nou ja, we hebben bijna twee jaar geleden al officieel afscheid van elkaar genomen, maar eindelijk heb ik de deur gesloten door te vertellen dat ik gewoon vrienden wil blijven. Al die tijd zijn we steeds opnieuw bij elkaar teruggekomen. Naar mijn idee heb ik het eindelijk kunnen afsluiten met de Ex, al blijven zijn woorden al de hele week steken. Waarom vertelt hij me nu pas dat hij mijn eerste man wilt zijn en niet de minnaar die hij zou worden als we niet heel snel stoppen met waar we mee bezig waren? Waarom houdt hij vast aan mij, nu ik hem eindelijk los kan laten? Waarom vertelt hij na al die jaren pas dat ik hem inspireer en dat het hem niet lukt om los te laten wat we hebben? Waarom speelt hij een spelletje dat gevaarlijk is voor ons beiden? Ik wil niet voor altijd alleen blijven.

S. en ik hebben al langere tijd contact met elkaar. Ik kwam hem enigszins gebroken tegen op een doodnormale dag. Zelfs mijn beste vrienden zagen niet dat ik aan het strugglen was. Ik wist niet meer wie ik was. Ik wist niet hoe ik de dagen door moest komen. Ik had twijfels die me iedere dag geheel in het bezit namen. De onzekerheden waren inmiddels niet meer te tellen. Ik had S. voorbij gelopen, als hij me niet had aangesproken. Gaat het wel met je? Ik deinsde enigszins terug vanwege zijn betrokkenheid. Het was lang geleden dat iemand oprecht interesse toonde in mij. We zijn een gesprek begonnen die nog steeds niet afgelopen lijkt te zijn. Hij is zó anders dan iedereen die ik voorheen heb gekend. Ik leer mezelf beter kennen dankzij hem. Hij schrikt niet af van de soms onaardige dingen die ik zeg. Hij kijkt verder dan die gemene woorden. Hij legt uit hoe hij er over denkt. Hij zegt wat hij ziet. En hij maakt mijn gemene woorden ongedaan door niets anders dan lieve woorden terug te zeggen. Hij breekt de torenhoge muur om mij heen iedere dag weer een stukje af. Hij vertelt me iedere dag weer hoe trots hij op me is. Is dit hoe het hoort te gaan? Heb ik al die jaren mezelf tekort gedaan door mijn tijd te besteden aan mensen die me bekritiseerden? Het altijd maar beter moeten zijn, omdat anderen mij blijkbaar niet goed genoeg vonden. Ben ik dus wel degelijk goed genoeg? Ondanks alle gebreken die ik heb?

S. en ik zijn zondag naar een park gegaan. We hebben hier uren gewandeld. Hij heeft mijn hand niet losgelaten. Als er mensen voorbij liepen, wilde ik het liefst mijn hand uit de zijne halen. Het is automatisme. Maar hij liet me niet los. We hebben gepraat over vroeger, nu en de toekomst. Ja, het voelde goed. Ik spring met hem voor de laatste keer in het diepe. Als dit niet lukt, dan weet ik het ook niet meer…

De Ex whatsappte me de dag hierna. Hij was buitenproportioneel nieuwsgierig naar met wie ik door het park had gewandeld, wat ik voor hem voelde en of ik alsjeblieft niet te hard van stapel wil lopen. Hij geeft nog veel om me en maakt zich zorgen. Kun je verliefd zijn op de één terwijl je van een ander houdt? En als ik zo verliefd ben op S., waarom komt er dan nog steeds een glimlach op mijn gezicht door iets stoms als een whatsappje van de Ex? Heeft de Ex gelijk? Zijn we dan toch echt voor elkaar gemaakt?

Date (10) Terug naar waar het allemaal begon

‘Ik doe gewoon waar ik me goed bij voel’, zeg ik tegen de vreemde circa veertigjarige treinreiziger waar ik zojuist mee in gesprek ben geraakt. Hij kijkt me met sprankelende ogen aan en begint te lachen. ‘Het maakt je echt allemaal niet uit hè’, vraagt hij me. Ik schud serieus nee, maar meneer begint nog harder te lachen. Het contrast tussen hem en mij kan ook daadwerkelijk niet groter zijn. Hij verbonden aan allerlei verplichtingen met betrekking tot meerdere koophuizen en ik.. flierefluitend of ik nog wel door wil gaan met mijn werk. Er zijn immers nog heel wat andere paden die ik nog niet bewandeld heb.

Ik ben heel goed in doen waar ik me goed bij voel. Ik durf risico’s te nemen en trek me niet veel aan van bepaalde maatschappelijke waarden en normen. Vroeger dan gemiddeld ben ik moeder geworden. Vroeger dan gemiddeld ben ik gaan experimenteren met de meest bizarre verdovende middelen – wat overigens niet echt goed is afgelopen. De verwachtingen die de meeste mensen over verslaafden hebben – lees: stigmatisering – heeft me ook weinig getroffen.Tikkeltje laat ben ik gaan studeren. Ik grijp de kansen als zij voor het oprapen liggen en maak me dan weinig zorgen over wat de rest van Nederland hier van zou vinden. De vreemde treinreiziger maakte zich een tikkeltje zorgen om me, terwijl ik me juist zorgen maak om hem. 😉

De omgang tussen mister H. (de Ex) en mij is ook niet zoals men zal verwachten. Het voelt nog steeds goed om bij hem te zijn. Ik houd nog van hem en hij houdt nog van mij. Wijselijk houden we onze mond over dingen die gebeurd zijn in de tijd dat we elkaar niet zien. We gaan gewoon verder waar we zijn gebleven. Maanden geleden. Hij whatsappte me dat hij me nodig heeft. Eerlijk is eerlijk, op dit moment heb ik hem ook nodig. We hebben de vreemde uitwerking op elkaar dat we onze problemen even vergeten als we samen zijn. Hij woont inmiddels heel ver weg van me vandaan, vandaar ook mijn vier uur durende reis door Nederland. Alleen om hem te zien. We knuffelen en hij zegt me dat ik de enige ben waar hij zo knuffelig mee is. Ik speel met zijn haren. We eten een hapje bij de Mac Donalds. We kijken een filmpje. Allemaal heel normaal, maar boy wat voelt het goed. Die vier uur durende reis was het zeker waard. Het is het soort band met mijn ex waarover ik niet praat met mijn vriendinnen. Ze verklaren me voor gek als ik het hen vertel. En ik…ik heb er geen zin in om me er rot door te voelen dat ik nog steeds – anderhalf jaar verder – vrolijk en blij wordt van hem. Hij is mijn veilige thuisbasis.

Hoe vreemd en ironisch is het eigenlijk dat toch de maatschappelijke en culturele waarden en normen hebben bijgedragen aan de keuze om onze relatie te verbreken? We zagen elkaar één keer per week. Hier was ik tevreden mee. Sterker nog: ik denk dat dit juist de reden was waarom het zo goed ging tussen ons. Het zorgde ervoor dat mijn bindingsangst niet met alle geweld kwam aanzetten. Maar goed, één keer per week is dus duidelijk te weinig. Hij wilde me niet zien. Hij deed te weinig moeite. Als hij iets voor mij kocht, dan was ie een loverboy. Een relatie tussen een Turk en een Nederlandse werkt niet. Aldus vriendinnen. Hij wilde het zijn ouders nog niet vertellen dat ie een relatie had met een Nederlandse. Dat was voor mij eerlijk gezegd alleen maar prima, want schoonouders? Die vind ik meestal toch niet leuk! Maar goed, hetzelfde relaas begon weer overnieuw… en terwijl ik blij was met hem veranderde ik alsnog in een zeurende en hysterische vrouw die steeds meer ging eisen. Onze relatie werd langzaamaan een drama waarvan we allebei ongelukkig werden.

En toch kunnen we elkaar niet loslaten.

 

Date (1) Mister Y. – I’m just not that into you.

Friendship often ends in love; but love in friendship — never.

De ex benaderde mij zaterdagmiddag met de vraag of ik zin had om in de avond bij hem op bezoek te komen. Mijn hart zei natuurlijk weer keihard ‘ja, ja ja’! Ik heb de keuze gemaakt om hem los te laten en het leek me dan ook alles behalve verstandig om inderdaad bij hem op bezoek te gaan. Het is gewoon tijd voor een nieuw hoofdstuk. Ik heb met pijn en moeite tegen hem gezegd dat ik niet langs zou komen. De reden heb ik nog maar even achterwege gehouden. Ik ben nog niet zo sterk om tegen hem te zeggen dat ik hem nooit meer wil zien en dat hij moet ophouden met mij te vragen om met hem af te spreken. Dat dan weer net niet…

In de avond whatsappte Mister Y. me. Ik had wel behoefte aan mannelijk gezelschap (oh, wat een slecht argument om met iemand een date in te plannen!). Ik wilde deze avond niet alleen zijn, omdat ik dan alleen maar aan de ex zou denken en wat hij op dat moment aan het doen was. Toen Mister Y. me vroeg of we samen een filmpje zouden gaan kijken twijfelde ik langere tijd, maar uiteindelijk heb ik toch ja gezegd. Ik trok mijn leukste jurkje uit de kast en zorgde ervoor dat ik er oké uitzag. Dit was exact de reden die Mister Y. aandroeg toen hij een poging waagde om iets te doen dat niets met het kijken van een film te maken had.

Mister Y. is het gewoon net niet voor mij. Ik krijg geen vlinders in mijn buik als ik naar hem kijk. Ik wil hem niet zoenen, ik wil niet echt bij hem zijn, ik voel gewoon niets voor hem… I’m just not that into him. Ik wilde niet dat hij me aanraakte. Ik vermeed al het oogcontact, omdat ik absoluut niet wilde dat hij me zou zoenen. Kort gezegd was deze date een heel slecht plan. Ik merkte dat hij meer wilde. Hij vond dat ik er onweerstaanbaar uitzag. Dat kon ik helaas niet van hem zeggen. Het was sowieso niet slim om met iemand af te spreken, terwijl ik nog steeds tot over mijn oren verliefd ben op de ex.

Ik voelde enkel opluchting toen hij wegging. Niet veel later kreeg ik een whatsappje met de vraag of hij terug mocht komen, omdat hij zin in me had. Ik had mijn gezichtsuitdrukking, toen ik dat whatsappje las, moeten fotograferen. Een foto zegt immers meer dan duizend woorden. Ik heb hem weinig subtiel gezegd dat hij maar weg moet blijven en dat wat hij wil echt niet zou gaan gebeuren.

Van deze ramp heb ik in ieder geval wel geleerd dat ik niet zomaar random met mannen moet afspreken in de hoop dat ik hierdoor de ex zal vergeten. Ik moet alleen maar met iemand afspreken waar ik een goed gevoel bij heb. Iemand waar ik wel verliefd op kan worden. Dit wordt nog een lang avontuur denk ik; mijn ex vergeten.