Wat had ik jouw bemoedigende woorden stiekem heel hard nodig deze week. Ik zit eventjes niet zo lekker in mijn vel, en ik ben zo ongelooflijk moe. Gisteren viel ik om 21.00 uur in slaap. Iets wat normaal gesproken echt niet zo snel gebeurt.
Dochterlief mag op school de hele week niet buitenspelen. Ze heeft straf. Samen met een vriendinnetje heeft ze briefjes geplakt op de ruggetjes van klasgenoten. Natuurlijk is het terecht dat zij straf heeft gekregen. Het is pestgedrag, en dat moet meteen afgestraft worden. Ik ben echter meer bezorgd dan teleurgesteld. Ik weet hoe zwaar de last is van het dragen van een masker. Ik weet hoe het je harder maakt, omdat je anders het niet kunt opbrengen om door te gaan. In deze wereld en in deze tijd mag je niet te lang stil blijven staan. Je moet door, want dat is nu eenmaal wat er van je verwacht wordt. Doorgaan is het beste wat je kunt doen. Het biedt afleiding. Aldus de bijna gehele Nederlandse maatschappij.
Mijn werk voelt op dit moment ook als een last. Er heerst een roddelcultuur, wat het voor mij allemaal nog enger maakt om fouten te maken. Ik weet dat ik nu al finaal afgemaakt word achter mijn rug om. Jij weet hoe verschrikkelijk ik dat vind.
Ik had je zo graag nog willen vragen hoe ik dit moet oplossen. Ik had nog zo graag naar je geluisterd. Ik mis jouw wijze raad. Ik mis jouw troostende woorden. Ik mis jou. Met heel mijn hart en ziel.
Dochterlief is al twee dagen boos. Vooral op mij. Ze voelt zich overvraagt. Haar koppie zit vol, en ze moet te veel. Ze moet nog steeds sporten, ze moet nog steeds huiswerk maken, ze moet nog steeds lezen, ze moet zich concentreren op school.. Het lukt haar niet. Gisteren barstte ze in huilen uit. Haar gedachte zijn steeds bij haar oma. In haar ogen klaag ik veel te veel. Het voelt voor haar alsof ze het niet goed genoeg kan doen.
Dochterlief uit nooit zo haar emoties, dus het is des te belangrijker dat ik haar en haar gevoelens serieus neem. Ik handelde te veel vanuit mijn eigen rouwproces die bestaat uit vooral niet stoppen, maar knoeihard doorgaan. Dat is mijn manier. Maar ook dochterlief moet het op haar eigen manier kunnen doen. We hebben even een break genomen van de verplichtingen die ze thuis heeft. Naar school gaan blijft een moetje. Je kunt in Nederland niet zomaar je kind thuislaten. Ik heb haar gezegd ook daar goed haar grenzen aan te geven. Ze was tussen de middag wel weer onwijs boos aan het doen. Misschien vind ik dit nog wel het moeilijkste van alles. Ik weet niet meer wat wel goed is, en wat niet. Het vraagt van mij ouderlijke vaardigheden waar ik nog geen ervaring mee had.
Alsof het allemaal nog niet genoeg uit balans is gebracht, kwam vandaag voor de eerste keer de nieuwe oppas. Ik ben een rommelig persoon en poetsen is wel het laatste waar ik mijn ei in kwijt kan. 😉 Deze week heb ik echter gepoetst als een malle, en nog zijn mijn slaapkamer en de zolder een gigantische bende. Ik schaam me enigszins, want deze oppas kan niet tegen rommel. Dochterlief zal voorlopig ook nog aan haar moeten wennen, net zoals ik. Nogmaals: ik weet niet meer wat goed en fout is, dus ik twijfel gigantisch of ik wel de juiste keuzes maak op dit moment.
Zelf voel ik me een harteloos monster, omdat ik gewoon doorga en het nog enigszins goed voelt. Als ik naar mama’s foto kijk voel ik het besef wel dat mama nooit meer terugkomt maar ik kan gewoon slapen, eten, werken en soms zelfs lachen. Soms vraag ik me af of ik niet gewoon al te gebroken was voordat mama overleed. Dat er gewoon niets meer te breken over was…
Vandaag ga ik weer, voor het eerst na mama’s ziektebed en overlijden, werken. Vanochtend heb ik direct iets ingenomen om te kalmeren. Ik weet nog niet of ik al wel toe ben aan het ‘normale’ leven, maar ik weet ook dat stil blijven staan geen zin heeft. Het zijn die kleine dingen die me stress opleveren. Het beste voorbeeld hiervan is de vraag aan de buschauffeur of hij wil vragen of de andere bus een momentje wil wachten zodat ik nog mee kan. De vorige keer was het nogal een chagrijnige buschauffeur. Ik kan hier doorgaans al heel slecht tegen, om zo behandeld te worden maar helemaal nu.. Ik wat kwetsbaarder ben. Ik zie ook op tegen boze klanten. Ik weet dat ik het niet op mezelf moet betrekken, maar toch vind ik het allemaal een beetje eng. Mijn handen trillen op dit moment van de stress, zelfs met kalmeringstabletten. Moet je nagaan..
Eigenlijk ben ik gewoon heel bang voor mensen. Het klinkt misschien gek, maar zo voelt het wel. Ze zijn onvoorspelbaar, en soms bepaalt jouw gedrag niet hoe de ander gaat reageren. Ik ben altijd heel voorzichtig met hoe ik iets breng, omdat ik het heel erg vind om anderen te kwetsen. Ik schrik dan ook heel erg als ik gekwetst word door iemand anders. Ik kan er dagen mee zitten, en er jaren later nog steeds een naar gevoel aan over houden. Daarom houd ik mijn vriendenkring klein. Als een vreemde me al zo onwijs kan raken, kun je jezelf vast wel een voorstelling maken van hoe mensen waar ik van houd me kunnen raken…
Vannacht werd ik om 3 uur wakker met een brandend gevoel en het continue gevoel dat ik moet plassen. Blaasontsteking.. Heel fijn. Mijn lichaam geeft me weer feilloos aan dat het allemaal iets te vroeg is, maar mijn geest is eigenwijs. De drang om door te gaan overheerst bijna altijd het gevoel nog niet door te kunnen. Toen ik jaren geleden uit de afkickkliniek kwam ging ik ook meteen door.. Gun jezelf vooral geen rust, Charis.. 😉
Ik wens jullie een mooie dag toe waarin jullie genieten van ieder moment. Jullie lezen me morgen weer.. 🙂
Het is alweer een poosje geleden dat ik een blog-post heb geplaatst. Ik bevind me in een nogal heftige en drukke tijd. Er is inmiddels een hoop veranderd…
Dochterlief
Het gaat best goed met mijn meisje. Ze heeft een klein rugzakje wat ze met zich mee moet dragen, maar ik ben blij dat ze op een basisschool zit die in staat is om handvatten aan te bieden. Dochterlief krijgt nu sova-training om te leren voor zichzelf op te komen en haar gevoelens te leren uiten. Ik ben heel blij met deze training, omdat ik er van overtuigd ben dat ik haar dit niet zo goed kan leren. Wat betreft deze vaardigheden lijkt dochterlief veel te veel op mij. De gevoelens van anderen zijn voor mij ook belangrijker dan die van mijzelf. Misschien is een sova-training voor mij ook nog niet zo verkeerd.
Mama
Het gaat niet heel geweldig met mama. De afbouw van medicatie is mislukt. Dit betekent dat mama binnen aanzienlijke tijd in een rolstoel zal belanden. Het was kiezen uit twee kwaden: of rondlopen met een onwijs intense hoofdpijn of niet langer meer rondlopen. Mama trok de hoofdpijn simpelweg niet meer, dus zij koos voor het tweede. Ik snap het wel. Kwaliteit van leven boven alles. We hadden gehoopt dat het allemaal veel beter zou worden toen we de positieve uitslag hoorden. We waren iets te opgelaten. Deze teleurstelling is precies waarom ik geloof in pessimisme. Het doet minder pijn als je ook rekent op een slechte uitkomst.
Inner peace
Laatste tijd geef ik steeds vaker het gevecht om me beter te voelen op. Ik accepteer gewoon dat ik soms niet functioneer zoals ik graag zou willen functioneren. Ik ben vaak zo onwijs moe, en ook hier geef ik steeds vaker aan toe. Dan kruip ik gewoon even terug m’n bed in of doe ik even helemaal niets. Ik heb in ieder geval geen mental breakdown meer gehad, dus ergens doe ik het vast wel goed op deze manier. Mijn wereldje is echter inmiddels wel heel klein geworden. Alles voelt zo afgevlakt. Er zijn geen dieptepunten, maar ook geen hoogtepunten. Af en toe kan ik wel een onrust in me voelen die er voor zorgt dat ik anders reageer op gebeurtenissen dan dat ik zou willen. De middelvinger naar een scheldend groepje jongeren van vandaag is hiervan duidelijk het dieptepunt.
Werk
Vanaf aanstaande maandag begin ik bij mijn nieuwe werkgever als PostNL medewerker. Het is een vrij groot verschil ten opzichte van mijn werk als maatschappelijk werkster, maar het is voor nu even het beste. Ik kan simpelweg niemand adequaat begeleiden als het niet goed met mezelf gaat. Veel mensen begrijpen niet dat ik ongeschoold werk ga doen, terwijl ik een master’s degree heb. Ach ja, zij hoeven het ook niet te begrijpen. Zolang ik het zelf maar begrijp.
You
Genoeg over mij! Hoe gaat het met jullie? Helaas heb ik heel weinig concentratie en lukt het me dus niet zo goed om op blogs te reageren. Het lukt me ook zelden om te lezen. I’m so sorry!
Voordat mijn vakantie tot een eind kwam, had ik de beslissing gemaakt om minder dagen te gaan werken. Om het even heel dramatisch te stellen: ik trek vier dagen in de week niet echt meer. Of moet ik zeggen trok? Ik weet niet wat er gebeurd is, maar op dit moment werk ik niet vier dagen in de week… Het zijn er inmiddels vijf geworden. Natuurlijk kan ik hier mijn baas de schuld van geven, maar op één of andere manier weet ik niet echt grenzen te stellen. Waar ik eerst moeite had om in slaap te komen, duurt het nu nog geen vijf minuten voordat ik in diepe slaap ben. Sinds dat ik werk voel ik me beter. Het leven voelt niet meer zo zwaar aan. Ik voel me beter, juist omdat ik werk en ergens anders mee bezig ben. Het lijkt allemaal opeens weer zo normaal… En normaal voelt héél fijn. Maar goed, vanaf volgende week werk ik weer vier dagen. Eindelijk een doordeweekse dag waarop ik mijn ding kan doen, want wat is het een chaos in mijn huis. In de avond poetsen is gewoon niet echt mijn ding. 😉
Mama moet nog 8 dagen bestraald worden. Vandaag had ze erg veel hoofdpijn en ze is erg moe. Ze heeft inmiddels veel contact met lotgenoten, althans met vrouwen en mannen die net als haar kanker hebben (in wat voor vorm dan ook). Zij hoort nu dan ook veel verhalen. Mensen die ooit een strijd hebben gewonnen, maar weer te maken hebben gekregen met die stomme sluipmoordenaar. Helaas vaak met een niet zo toffe prognose. Een vrouw met twee kindjes van vier en twee die het leven binnen korte tijd moet gaan verlaten. Het ene moment sta je midden in het leven en het andere moment staat het opeens stil. Die sluipmoordenaar geeft geen stille hints, geen signalen. Vanuit het niets valt ie aan. Wat me opvalt is dat kanker vaak terugkomt en het lijkt allemaal niet zo goed te genezen als dat er vaak beweerd wordt…
Als je kanker overleeft, dan ben je een strijder. Alsof er aan overlijden betekent dat je niet sterk genoeg bent… Wat een bullshit. 😉 Nee, ik vind het maar gek hoe mensen er tegen aan kijken. Maar goed, het is precies dezelfde denkwijze als die ik had voordat mama die hersentumor kreeg (al is krijgen niet precies het juiste woord, het is niet bepaald een geschenk of what ever). Het is vreemd hoe zoiets als dit mijn hele leven zal veranderen. Vanaf het moment dat we het hoorden tot aan mijn dood. Ik ben anders tegen het leven aan gaan kijken. Het is natuurlijk een cliché, maar dat maakt het niet minder waar. Ik ben veranderd. En hoe rot deze situatie ook is, ik ben veranderd in de positieve zin van het woord…
Iedere ochtend opstaan is geen verplichting en het is geen last. Het is een mogelijkheid op nieuwe avonturen en een kans om iets te maken van het leven. Je hebt niet in de hand hoe lang het zal duren, maar je hebt wel in de hand wat je ermee doet. ❤
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Mama had vandaag een best goede dag. Vanochtend om half zes stond ze vrolijk in mijn woonkamer. ‘Dagen zoals deze, daar kan ik best aan wennen‘. En ja, als mama blij is, dan ben ik ook blij. Zo simpel is het. De werkdag voelde opeens een stuk minder zwaar aan. Al moet ik bekennen dat ik best moe ben, maar dat is meer omdat ik dit ritme gewoon niet meer gewend ben. Vroeg naar bed en nog vroeger mijn bed uit. 😉 Deze ochtend heb ik gezellig koffie met mama gedronken. Ze vroeg of ik naar haar achterhoofd wilde kijken, omdat ze het idee had dat ze nu toch echt kaal begon te worden. En ja, er komt een kaal plekje. Maar weet je wat? Daar laten wij ons niet door uit het veld slaan. Mama is de mooiste. Met of zonder haar.
Rond half drie was ik weer thuis. Mama was aan het dweilen. Het maakt niet uit hoe vaak ik tegen haar zeg dat ze zulke dingen echt niet moet doen, ze blijft het gewoon doen. Niet veel later zat ze oververmoeid aan de keukentafel. Wederom pakte ik een koffie voor mezelf en een thee voor haar. Ik had helaas niet veel tijd om te babbelen, want om kwart over drie had ik een afspraak met de juf van dochterlief. ‘Er is vandaag iemand overleden‘. Stilzwijgend kijk ik haar een moment aan. Mama gaat verder: ‘Na de bestralingen is ze overleden. Zo recht voor mijn voeten‘. Mama is duidelijk aangedaan. Voor de honderdste keer vraag ik haar of ik mee moet gaan naar de bestralingen. Ze schudt resoluut haar hoofd. Ze wilt niet dat ik word geconfronteerd met al die mensen die zo ziek zijn. Pasgeleden was ze opgestaan van haar stoel, omdat ze plaats wilde maken voor een mevrouw die ziek is. Soms lijkt ze te vergeten dat zij minstens net zo ziek is.
Mama vertelt voor het eerst dat daar alleen maar mensen met een hersentumor worden bestraald. Ze heeft een gesprek gevoerd met een man. Ook hij is rood geworden door de bestralingen. ‘Hij grapte dat hij Daniël den Hoed wilde aanklagen, omdat ie geen gebruind lichaam ervan heeft gekregen’. Ze vertelt ronduit over de lieve taxichauffeur die wacht tot ze dochterlief hadden uitgezwaaid. Over de overleden mevrouw zegt ze geen woord meer, maar lieve jij – waarvan ik helaas de naam niet weet -, vandaag zit jij in mijn hoofd. Mijn gedachten zijn bij jou.
Om kwart over drie zat ik aan tafel met de juffrouw. Ik vertel dat ik haar wilde spreken, omdat mama ziek is en het een grote impact kan gaan hebben op dochterlief. ‘We hadden het pasgeleden bij Nieuwsbegrip over de ice bucket challenge’, zei de juffrouw, ‘ze heeft toen tegen de hele klas verteld dat haar oma ziek is. Ze vertelde dat haar oma een hersentumor heeft en dat ze nu iedere dag naar het ziekenhuis moet. Daar krijgt ze dan een masker op, zodat ze bestraald kan worden. Toen besefte ik me ook waarom jij me wilde spreken’. Ik heb het niet aan de juffrouw laten zien, maar op dat moment brak mijn hart in wel duizend stukjes. Mijn kleine dappere meisje, wat weet je al veel. Waarom ken jij het woord hersentumor nu al? Waarom weet je nu al wat bestralingen zijn? Hoe kan ik jouw pijn wegnemen?
Als ik thuis tegen haar zeg hoe moedig het van haar was om het tegen heel de klas zo goed uit te leggen, zie ik traantjes in haar ogen. Snel veegt ze die weg en gaat verder met spelen. Lief kind, weet dat ik er altijd voor je zal zijn. ❤
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Gisteravond belde ik mijn moeder nog om te vragen hoe het met haar gaat. Goed nieuws, want ze had tot dusver nog geen last van bijwerkingen die bij het bestralen horen. Enigszins gerust ging ik slapen (wel weer pas om 4 uur). Vanochtend belde ik mijn moeder wederom. Ze heeft een zware nacht achter de rug. Ze voelde zich heel erg ziek en nu had ze erg last van rugpijn. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ze hier altijd welkom is en dat ze ook hier naar toe mag komen, al is het midden in de nacht. Nu wordt ze om vier uur weer opgehaald door de zorgtaxi en wordt ze om vijf uur bestraald. Weer helemaal alleen. Ze heeft me beloofd dat ze mijn broertje zal bellen – als het niet gaat – om haar hier af te zetten.
Nog twaalf dagen voordat ik weer aan het werk ‘moet’. Steeds zat ik te twijfelen of ik wel contact op moet nemen met mijn werk om te vertellen wat er aan de hand is. Stiekem wilde ik het helemaal niet, maar vandaag heb ik toch deze stap gezet. Het voelt een beetje aan alsof ik aan het zeuren ben, alsof ik me aanstel. Hoe vreemd dit ook mag klinken. Het hulp vragen vind ik maar lastig, maar ik kan er simpelweg niet onderuit. Het is niet alleen de emotionele kant van dit hele verhaal, maar ook de praktische kant die ik niet alleen kan oplossen. Mijn moeder heeft altijd deels de zorg van mijn dochter op zich genomen, als ik aan het werk was. Er gaan drastisch dingen veranderen nu. Eerlijk gezegd voel ik er niet veel voor om vier dagen per week mijn dochter om zeven uur in de ochtend bij de kinderopvang te brengen en haar pas zeven uur in de avond weer op te halen. Zeker niet omdat dit ook haar gaat raken. Mijn moeder voelt voor haar als een tweede moeder. Het gaat haar al genoeg pijn doen om te zien wat er met oma aan de hand is, want dankzij die bestralingen zal steeds beter zichtbaar worden dat oma ziek is. Heel ernstig ziek. Hoe kan ik haar dan in de steek laten? Nee, family first is de belangrijkste les die ik hiervan heb geleerd. In de eerste plaats ben ik moeder en pas op de tweede plaats ben ik werknemer.
Van haar vader hoef ik in deze situatie ook niet veel te vragen en dat maakt me om eerlijk te zijn pisnijdig. We hebben samen een kind, maar nu draag ik alleen de last. Hij heeft een nieuw gezin, nieuwe prioriteiten. Hij blijft liever weekend-papa. En hem smeken om zijn dochter toch op te halen doordeweeks? Nee, dat doe ik niet. Al raakt het me in mijn ziel, ik weiger van mijn dochter een marionet-poppetje te maken. Als hij ons niet wil of kan steunen, al hij ons niet wil helpen, als hij niet met ons mee wil denken… dan doe ik ook dit wel alleen.
Dus nu heb ik een mailtje verzonden naar mijn werk waarin ik heb aangegeven dat ik dit niet alleen kan. En een reactie terug waarin het woord psycholoog al snel aan bod komt. Het berichtje an sich was heel positief hoor. Ze hebben begrip voor de situatie en willen zeker met me meedenken, alles op alles zetten om mij hierin te ondersteunen en te helpen. Ik wil gewoon niet weer cliënt zijn. Niet weer iemand zijn die bestudeerd wordt. Niet weer gediagnosticeerd worden. Niet weer die medicatie. Niet weer mijn hart en ziel moeten uitten aan iemand die ik niet ken. Niet weer een slachtoffer worden…
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Bang ren ik zo snel mogelijk de straat uit. Al rennend kijk ik achterom. Hij volgt me nog steeds. Ik probeer nog harder te rennen. Hij haalt me bijna in. Hij is sneller dan ik. In paniek ren ik de eerste straat naar links in. Hopelijk weet ik hem hier af te schudden. Paniekerig zie ik dat het een doodlopende straat is. Ik kan geen kant meer uit. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik zie hem op mij af komen rennen. Als hij ziet dat ik geen kant meer op kan, verschijnt er een grijns op zijn gezicht en begint hij zachter te lopen. Hij haalt zijn mes tevoorschijn. Ik probeer te gillen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Bevroren van angst blijf ik staan. Mijn geest en lichaam zijn niet langer op één lijn. Ik wil iets doen, maar mijn lichaam werkt niet mee. Het doet helemaal niets meer. De tranen stromen over mijn gezicht. Ik voel me hulpeloos en wanhopig. Hij staat nu op nog geen meter afstand van me vandaan. Nauwlettend houd ik iedere beweging die hij maakt in de gaten. Ik wil hem smeken om me niets te doen. Ik smeek God om over mij te waken en mijn leven te besparen. Hij laat het mes over mijn hals glijden. Hij snijdt met het mes de knoopjes van mijn blouse open. Ik begin te trillen van angst. Hij lacht zijn verrotte tanden bloot. De geur van zijn lichaam maakt me misselijk. Het is de doordringende lucht van het wekenlang niet douchen en het nuttigen van te veel verboden middelen. De adem uit zijn mond is onverdraagelijk. Hij trekt mijn blouse verder kapot. Hier sta ik dan, in een steeg met een ontbloot bovenlichaam. Morgen sta ik in de krant als het zoveelste slachtoffer van een geweldsdelict. Ik weet niet of ik het zal overleven. Het beste is om me zo weinig mogelijk te verzetten, misschien overleef ik dit dan. Hij probeert me te zoenen. Ik begin te kokhalzen. Dit maakt hem kwaad. Hij snijdt me in mijn nek met het mes. Ik word nog misselijker en moet overgeven. Hij trekt me aan mijn haren omhoog en slaat me met een vuist in mijn gezicht. Hij duwt me zo hard als hij kan tegen de muur met mijn gezicht en trekt mijn broek naar beneden. Oh God, waarom gebeurt me dit? Mijn gezicht schaaft tegen de muur en begint te branden. Er komt opeens een oerdrift bij me naar boven wat het niet kan toestaan dat een man mijn lichaam misbruikt. Met een ruk draai ik me om en trap hem in zijn geslachtsdelen. Hij schreeuwt het uit van pijn. Echter weet hij me nog wel met het mes in mijn buik te steken. Ik probeer weg te vluchten, maar de pijn in mijn buik maakt dat ik niet snel kan lopen. Iedere stap gaat gepaard met pijnscheuten. De wond bloedt hevig. Ik strompel door de straat, maar hij heeft me al snel tegen de grond geslagen. Naakt lig ik op de grond. Het lukt me nu wel om te schreeuwen. Ik roep op hulp. Niemand die me hoort. Hij bijt me heel hard in mijn nek terwijl hij me met geweld penetreert. Ik probeer me buiten te sluiten van wat er gebeurt. Ik probeer met mijn gedachten bij alle mooie momenten in het leven te zijn. Bram, mijn familie, mijn werk, mijn vriendinnen, alle momenten dat ik om hen moet lachen, de ontroerende momenten. Ik denk aan alles zolang ik maar niet hoef te voelen wat me nu wordt aangedaan. Ik huil zachtjes. Ik wil hem niet laten zien hoe bang ik ben en hoeveel pijn het me doet. Ik laat het me aan doen, zonder een weerwoord, zonder gevecht. Ik wacht rustig af tot het voorbij is. Het vechten had geen zin. Waarom zou ik me er nog tegen verzetten? Deze vieze smerige man zal ik nooit meer vergeten. Ik zal nooit meer deze dag vergeten. De dag dat alles veranderde. De dag dat ieder stukje van mij kapot werd gemaakt door een zwerver die ik uit goedheid wat geld gaf. Het signaal voor hem om mij dit aan te doen. Als hij klaar is draait hij me op mijn rug. Hij heeft nog steeds het mes in zijn handen. Net op het moment dat hij me met het mes in mijn borst wil steken, wordt zijn arm vastgegrepen door een stevige mannenhand.
Met pijn in mijn hart zal Alice niet meer iedere donderdag op mijn blog te lezen zijn. Ik blijf wel verder schrijven aan dit fictieve verhaal, maar zal het pas publiceren als het helemaal af is. Kun jij niet wachten tot het moment dat het helemaal af is? Mail dan naar dewereldvananna@outlook.com en je ontvangt iedere donderdag een nieuw hoofdstuk via de mail.
De wereld van Anna 