Blok beton

Dit weekend stond ik met mijn tante in haar bijkeuken. Mijn lieve tante huilde, vanwege – mama – haar lieve zus. Ik stond daar maar. Hoe vaak ik ook herhaalde dat het over mijn mama gaat, hoe vaak ik ook herhaalde dat mijn mama een hersentumor heeft en dat mijn tante daarom huilt… ik stond daar maar gewoon te staan. Als een blok beton. Emotieloos. Apathisch.

Een vriend van me belt me iedere dag op. Je klinkt koud. Je klinkt gevoelloos. Je klinkt alsof je moe bent. Je klinkt niet goed. Meerdere malen heb ik het moeten aanhoren. Het voelt wederom alsof we keihard aan het roddelen zijn over iemand die we vaag kennen. Arm kind, haar mama gaat dood.

Qua werkzaamheden doe ik gewoon wat ik moet doen en ik doe het zoals ik het hoor te doen. Koud vertel ik mijn collega’s dat mama bestraald wordt. Meer niet. Het lukt me niet om onder woorden te brengen wat er in mijn leven gebeurt. Snel wil ik door naar een ander onderwerp. Als mensen aan me vragen hoe het met mama gaat, dan voel ik een steek in mijn hart. Het lukt me niet. Ik krijg geen woorden meer uit mijn mond.

Mama vertelde vandaag dat ze helemaal kaal zal worden. De artsen hebben het haar vandaag verteld. Ik wil boos zijn. Ik wil verdrietig zijn. Ik wil schreeuwen. Ik wil voelen hoe oneerlijk het allemaal is. Ik wil weer zijn wie ik was. Ik wil voelen…

Als een blok beton kan niets me raken.
Als een blok beton laat ik alles over me heen komen.
Als een blok beton aanvaard ik impliciet al de pijn, omdat het me toch niet langer meer kan raken.
Als een blok beton sta ik hopeloos en verloren te wachten op verlossing.
Als een blok beton ga ik maar door en door.
Niemand kan me breken.
Dit leven kan me niet langer meer raken.

Hoe ironisch is het dat juist deze betonnen muur om me heen het meest pijnlijke is wat ik tot nu toe heb ervaren?

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

Love

Being deeply loved by someone gives you strength, while loving someone deeply gives you courage.

Ik wil weer gaan voelen. Voelen dat ik leef, voelen hoe het is om verliefd te zijn, voelen hoe het is om iemand te vertrouwen, de kriebels in mijn buik als ik naar hem kijk, de boosheid, de angst om kwijt te raken, het houden van, het soms in huilen uitbarsten, samen de wereld aan kunnen. I want it all.

Lange tijd wilde ik niet meer voelen. Ik vond de nadelen van voelen zwaarder wegen dan de voordelen. Het niet voelen heeft me veranderd. Het niemand kunnen vertrouwen heeft me veranderd. Het niet langer van een man willen houden, heeft me veranderd. Altijd die negatieve attitude tegenover mannen. Ik wilde gewoon met rust gelaten worden.

Ik weigerde te voelen hoe het is om los te kunnen laten. Ik wilde mijn ex niet loslaten omdat ik bang was voor de gevolgen, maar weet je wat? I can handle it. Ik kan zonder hem. Ik heb hem niet nodig om gelukkig te zijn. Het enige wat ik nodig heb is: niet meer bang zijn. Ik moet niet vasthouden aan de dingen die ik had, gewoon omdat het veilig aanvoelt. Dat weerhoudt me alleen van het krijgen van iets beters.

Ik wil verliefd tot over mijn oren worden, niet op de ex, niet op de waardeloze dates die ik heb gehad, maar op iemand die voor de volle 100% voor me gaat. Dat betekent dat ik ook voor de volle 100% voor die persoon moet gaan, want wie tekent er nou voor een liefde less than he or she deserves? 😉