Date (7) Nachtvlinder

Maybe our girlfriends are our soulmates and guys are just people to have fun with.

Woensdagnacht kwam ik rond kwart over twaalf thuis van een hapje en een drankje in de stad. Ik was net mijn tanden aan het poetsen toen mijn telefoon ging. Het was mister F. Ik had al een aantal dagen niks van hem gehoord en ik had ook niets van mezelf laten horen. Eerlijk gezegd heb ik zoiets van bekijk het maar lekker. Maar goed, ik ben niet de beroerdste en nam de telefoon op. Hij vroeg me wat ik aan het doen was en wat ik nog van plan was om te gaan doen. Of ik zin had in gezelschap. Ik zie mister F. nu vanuit een compleet ander perspectief als dat ik hem eerst zag. Ik besloot dat hij wel langs mocht komen. Ik blijf rare besluiten maken als het om mister F. gaat.

Met mister F. kan ik lachen. Het voelt niet vervelend aan als het stil is. Ik kan mezelf zijn. Ik kan mezelf natuurlijk voor de gek blijven houden en blijven zeggen dat ik geen zak om hem geef, maar ik zie hem inmiddels wel als een vriend. Een vriend die totaal niet eerlijk is tegenover mij. Kan het nog gekker? Ik weet het donders goed allemaal. Het boeit me alleen niet zo. Ik vind het fijn als hij er is. Ik vind het leuk met hem. Het maakt me niet uit dat het geen serieuze relatie gaat worden. Wat zegt dit over mij als persoon? Het verwart me op dit moment een beetje. Hoe kan het toch dat het me allemaal niet zoveel uitmaakt? Of is het toch een bepaald mechanisme in mij wat mister F. niet los wilt laten? Hoop ik misschien stiekem toch dat hij uiteindelijk wel voor mij gaat? Ik heb echt geen flauw idee. Voor nu heb ik in ieder geval nog een tijdje om er achter te komen. Hij gaat over een weekje op vakantie voor langere tijd. Dan heb ik eventjes rust en ga ik vanzelf merken wat het contact met hem voor mij betekent. Misschien was gisteren wel de laatste keer dat ik hem überhaupt heb gezien…

Date (3) Mister HB – More than friendship, yet less than a relationship

Sometimes you put walls up not to keep people out, but to see who cares enough to break them down.

Dear mister HB,

Ik ken je al tien jaar.

Tien jaar waarin we elkaar beter hebben leren kennen. Er waren ups en downs. Je hebt me regelmatig pijn gedaan. Ik heb jou pijn gedaan.

Tien jaar waarbij je niet altijd aanwezig was. Soms zie ik je jaren of maanden niet. Andere tijden zie ik je vrijwel dagelijks. Je bent er altijd voor me geweest op de momenten dat ik je echt nodig had. Anderzijds heb je ook dingen kapot gemaakt waarvan ik het je nog steeds kwalijk neem. Het is een bizarre relatie, de relatie die wij met elkaar hebben. Enerzijds ben je de allerliefste, de allerknapste, de allermooiste, de allerleukste. Anderzijds kan ik je soms wel wurgen. Je komt afspraken niet altijd na, je bent niet altijd wie je zegt dat je bent, je liegt vast weleens tegen me. Het is raar dat ik je enerzijds niet kan luchten of zien, en aan de andere kant echt waarde hecht aan de momenten die we samen beleven. Je bent een vriend. Een betere zelfs dan de meeste andere mensen die ik ken. Je geeft me niet op. Je blijft naast me staan en het is ons tegen de wereld. Ik geef om je. Het zou meer moeten zijn dan dit, denk ik soms weleens. Jij denkt dat ook met regelmaat. Je vraagt me vaak of het niet tijd wordt dat we elkaar een kans geven, dat het tijd wordt dat ik je ouders leer kennen en dat we samen iets opbouwen. Misschien is deze vriendschap me echter meer waard dan een relatie. Een relatie is kwetsbaar. Een vriendschap is meestal sterker. Wat wij hebben is meer dan vriendschap, maar net iets minder dan een relatie. Je bent soms jaloers. Je vindt sommige dingen niet leuk. Ik voel het alleen vaak niet zo. Het is verwarrend. Ik weet niet wat ik met jou moet. Ik weet niet wat ik voelen moet. Ik weet niet wat ik denken moet. Wat zijn wij samen?

Tien jaar waarin ik steeds meer om je ben gaan geven.

Tien jaar waardoor ik niet meer een leven zonder jou kan voorstellen. Jij bent bijzonder, mister HB. Ik heb nog nooit iemand leren kennen zoals jij. Iemand een beetje zoals ik. 

❤