01 augustus 2015: nog negen dagen te gaan

Het gaat niet goed met me. Het besef hiervan heeft bijna een jaar gekost. Ik ben uitgeput en afgebrand. Mijn hoofd maakt overuren. Mijn lichaam zet zware middelen in om mij wakker te schudden. Er zijn dagen waarin ik absoluut niet kan slapen. Er zijn dagen dat ik niets anders kan dan slapen. Mijn hart begint steeds harder te bonken. Er is iets in mij gebroken. Iets wat niet zo snel gelijmd kan worden. Ik heb het heel lang niet toegelaten en ik heb het heel lang ergens in een hoekje weggestopt. Het sluimert af en toe naar voren. Op de momenten dat ik bang ben dat ik alles kwijt zal raken waar ik van houd. In de gedachten die steeds vaker naar boven komen, dat het leven mij alleen maar tegenzit en dat ik nooit gelukkig zal worden. Het komt naar voren in de gedachte dat ik liever bij haar had willen zijn.

Ik ben niet meer wie ik ooit was. Mijn hele leven lang was ik al een ster in het toneelspelen. Maar nu ben ik mezelf totaal kwijt. Soms lach ik zo hard dat de tranen over mijn wangen rollen. Dezelfde tranen proberen een doorgang te vinden naar buiten. Mijn gevoel probeert naar boven te komen. Het probeert alles om mij ervan te overtuigen dat ik even, heel even maar, moet rusten en moet stoppen met het obsessief doorgaan. Ik weet niet meer wie ik ben. Ik weet alleen dat ik veranderd ben en dat ik nog helemaal niet weet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik geniet niet meer van de dingen waar ik in een vorig leven – voor haar dood- van genoot. Ik geniet van dingen waar ik eerst niet van kon genieten. Ik kan betoverd worden door een stukje tekst wat me eerder niet had kunnen raken. Ik kan een blok beton zijn als het gaat om zaken waar ik eerder door geraakt werd. Ik voel me soms zo verloren.

Het neerslachtige gevoel wat ik overal mee naartoe sleep wordt niet kleiner, het wordt alleen maar groter en groter. Het liefst houd ik me schuil, ergens hier ver vandaan. Mijn eigen huis voelt niet meer als mijn thuis. Het gebeurt me steeds vaker dat ik in de spiegel kijk en mezelf niet meer herken. Wat is er gebeurd met die sterke vrouw die ik ooit was? Waarom lukt het me niet langer om bergen te verzetten? Waarom lukt het me niet langer meer om de diepe dalen in mijn leven zonder kleerscheuren te overleven? Ik wil zo graag dat alles gewoon weer normaal wordt. Ik hunker naar het oude vertrouwde, naar een leven wat er niet meer is. In mijn hoofd leef ik in het verleden, terwijl de dagen verstrijken en het heden alweer toekomst wordt. Ik ben blijven staan, vanaf het moment dat we het slechte nieuws hoorden. Ik ben op de automatische piloot doorgegaan. Ik heb nooit iets verwerkt. Ik heb het aangehoord. Ik heb mijn moeder zien overlijden. Maar ik was er ook weer niet. Geheel afgeschermd door de muren die ik om mij heen heb opgebouwd.

Iedere dag breekt de muur om mij heen een beetje af. Misschien gaat het juist héél goed met me. Misschien word ik nu juist wie ik hoor te zijn. Misschien is dit het einde van de illusie waar ik al die jaren in heb geleefd. Voor het eerst luister ik naar de wereld om mij heen. Voor het eerst in mijn leven ben ik niet voortdurend bang meer voor alles wat er komen gaat. Ik ben misschien niet altijd even vrolijk, maar ik leef en ik ben gezond, en dat besef zorgt dat ik misschien juist nu sterker ben dan ooit tevoren. Wellicht overleef ik diepe dalen inmiddels niet meer zonder kleerscheuren omdat ik deze gevechten oprecht en met een puur hart aanga. Ik heb mijn oogkleppen niet meer op. En hoe hoger de bergen, hoe dieper de dalen. Het overlijden van mijn moeder was het ergste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het is tevens het begin van een proces waar ik al jaren op heb gewacht. Ik ben me aan het losmaken van al mijn onzekerheden en vervelende stemmetjes in mijn hoofd die me naar beneden haalden. En dat kost bloed, zweet en tranen.

Ik durf steeds meer te laten zien wie ik ben, wie Charissa echt is. Ik ben meer dan mijn verslaving, mijn opleidingsniveau, en mijn werk. Ik ben Charissa, in volle glorie. Met al haar positieve en negatieve aspecten. En dat is prima. Want ik ben Charissa, niemand meer en niemand minder.

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

04 mei 2015: just a dream

Mama kwam me vannacht weer in mijn dromen bezoeken. Net zoals in het echte leven was mama overleden, maar ze lag nog in haar bed. Ik huilde en voelde het verlies van mijn moeder met een intensiteit die bijna te evenaren is met het moment dat mijn tante me zei dat mama overleden was. Mama opende haar ogen plotseling, en ik schreeuwde van puur geluk dat mama weer was bijgekomen. Ik heb haar hieropvolgend geknuffeld totdat ik wakker werd.

Wat is het dan ongelooflijk piep om wakker te worden en te realiseren dat het maar een droom was. 

Het steekt me steeds vaker dat mama er niet meer is. Het is zondag Moederdag, en zo’n dag doet hoe dan ook extra pijn. Gisteren zat ik in de bus die ik altijd nam toen ik nog bij mama woonde. We reden langs haar straat. Het doet dan zo’n pijn dat die weg me niet langer naar mijn moeder leidt. Ik mis haar zo ongelooflijk erg. Het gemis is minder zolang ik maar bezig ben met van alles en nog wat. Ik vind het eng om stil te staan. Het gemis lijkt dan in te slaan als een bom. Ik kan het tijdelijk wegdrukken, maar het haalt me steeds opnieuw in. Het voelt als liefdesverdriet, maar dan heviger. Het grijpt me bij de keel. 

Was je nog maar gewoon hier, mam. 

 

Het kerstdiner

Deze week stond in het teken van vermoeidheid. Mijn moeder is continue erg moe en slaapt vrijwel ieder vrij moment. Haar benen voelen loodzwaar aan. Gedurende de dag heeft ze momenten waarbij ze erg misselijk is. Soms heeft ze heel erge hoofdpijn. De neuro-oncoloog heeft vandaag gebeld, en hij zei dat dit past bij verschijnselen die optreden bij de afbouw van haar medicatie. Het is vreemd hoe normaal dit voor ons is geworden. Het is een feest als mama zich goed voelt, maar helaas zijn die dagen er nog steeds veel te weinig. Bizar als je jezelf bedenkt dat het al bijna drie maanden geleden is dat mama voor de laatste keer werd bestraald. De tumor is niet degene die haar nu ziek maakt; het zijn puur de medicijnen en de bestralingen die dit veroorzaken. Ik heb nooit begrepen waarom mensen er soms bewust voor kiezen om niet behandeld te worden. Nu begrijp ik dit maar al te goed. Wij hebben het geluk gehad dat de bestralingen zijn aangeslagen, maar ik denk dat als mama dit van tevoren had geweten.. dan had de keuze om behandeld te worden toch een stuk moeilijker geweest. Er is op dit moment amper kwaliteit van leven. Het is doorbijten en wachten op een moment dat het beter gaat. Het is maar goed dat zij zo’n doorzetter is.

Voor dochterlief staat deze week in het teken van openheid. Ik geloof dat ons gesprekje over haar gedrag op school eindelijk haar ogen heeft geopend. Zij is nu open zoals alleen een kind dat kan. Tijdens het kerstdiner op haar basisschool mag ze één iemand meenemen. Dochterlief heeft ervoor gekozen om haar oma mee te nemen. Direct toen ze thuiskwam vroeg ze aan mijn moeder of zij volgende week tijd heeft om mee te gaan naar het kerstdiner. Mijn moeder zei uiteraard ja. Mama vroeg wel waarom ze mij niet meeneemt naar het kerstdiner. Het antwoord bezorgde bij mijn moeder een huilbui van een uur. Mama kan ik ieder jaar nog meenemen, maar oma, misschien is dit wel de laatste keer dat ik jou mee kan nemen. Dochterlief had dit ook tegen de juffrouw gezegd, en zij vond dit een heel mooi gebaar. Mijn moeder heeft haar verteld dat ze het ook heel lief vindt. Ik vind mijn dochter vooral heel dapper. Ik genoot van iedere verjaardag en iedere familie-aangelegenheid net iets intenser van de aanwezigheid van mijn moeder. De gedachte dat dit wellicht de laatste keer kan zijn komt altijd naar voren, maar ik durf het nooit hardop uit te spreken. Mijn dappere kleine meid maakt het gewoon bespreekbaar, en dan ook nog eens op de meest ontwapende manier die je jezelf maar kunt bedenken. Mijn God, wat ben ik trots op dit kind.

Al die zorgen over de geslotenheid van dochterlief zijn als sneeuw voor de zon verdwenen… Als zij ergens mee zit, dan zegt ze het. Ik moet vertrouwen in haar hebben. Ik moet haar niet langer onderschatten. Met deze kleine lieverd komt het wel goed..

 

How to survive (2) Blijf jezelf!

You may not control all the events that happen to you, but you can decide not to be reduced by them.

Gedurende de strijd om te overleven ben ik een stukje van mezelf verloren en dit vind ik jammer. Ik was een lief, zorgzaam en aardig meisje. Ik gaf om anderen en gaf hen een eerlijke kans. Ik heb veel fouten gemaakt, maar in de tijd dat ik een hoopje ellende was, ben ik er altijd voor de mensen waar ik om geef geweest. Ik liet hen niet vallen.

Nu zijn we een aantal jaren en velen teleurstellingen verder. Ik weet dat niet heel de wereld bestaat uit slechte personen. Ik weet dat er ook nog goede mensen in de wereld zijn die het beste met me voor hebben. In mijn gevoelswereld is echter iedereen schuldig tot het tegendeel bewezen is. Het is oneerlijk, ik weet het. Ik trek alles wat tegen me gezegd wordt in twijfel. Ik geloof de woorden die men zegt niet, ik geloof de acties die zij laten zien. Je kan me nog zoveel mooie praatjes vertellen, als je er niet naar handelt, is mijn vertrouwen in je gewoon helemaal weg. Ik ben zo bang om nog een keer teleurgesteld te worden, en zo bang dat door deze teleurstelling er opnieuw een stukje van mijn ‘ik’ wordt ontnomen. Ik ben al te veel veranderd.

Ik handel vanuit angst; de angst om weer door een hel te gaan, de angst om weer iemand te vertrouwen die mij kapot zal maken, de angst om weer teleurgesteld te worden, de angst om mezelf te verliezen…. Angst is nooit een goede raadgever. Je hebt geen invloed op hoe je handelt als je bang bent. Soms heb ik het idee dat ik ben veranderd in een kopie van de mensen die mij juist zo veel pijn hebben gedaan. Ik ben hard, hecht me niet snel en ik manipuleer anderen als dit nodig is. Bij de meeste mensen waar ik nu intensief mee omga heb ik niet het gevoel van: ‘wauw, ik zou echt niet zonder jou kunnen leven’. Ik denk dat als ik nooit meer iets van hen zou horen, dit me vrij weinig zal doen. Vriendinnen waar ik al jaren mee omga lijken onbelangrijk voor me. Ik heb hen niet direct nodig. Is dit de prijs die ik moet betalen voor het gevecht dat ik nu eenmaal helemaal alleen heb moeten voeren?

Mijn dochtertje is de enige waar ik daadwerkelijk heel veel om geef. Ik kan echt niet zonder haar leven. Zij is als zuurstof voor mij. Misschien is dat het ook gewoon… dat ik nooit wist wat liefde was totdat zij werd geboren. Dat daarom mijn liefde ten opzichte van anderen zo onbelangrijk lijkt…

Ik hoop voor anderen, die op dit moment wat voor strijd dan ook moeten leveren, dat zij de kracht vinden om zichzelf niet te verliezen.

 

Lovesick

Precies een jaar geleden verliet de liefde van mijn leven me.. via een whatsapp. Net als veel anderen ging ik op zoek naar de beste manier om met liefdesverdriet om te gaan. Ik speurde het internet af, maar zoals iedereen weet is er geen handleiding hoe om te gaan met een relatiebreuk en het daaruit voortvloeiende liefdesverdriet.

De eerste dag heb ik gehuild als een koe en probeerde ik de breuk te herstellen. Ik probeerde hem met manipulatief gedrag bij me te houden. Deze missie mislukte.

Het verdriet was intens. Ik wilde me het liefst de hele dag onder een deken verstoppen en hele dagen in mijn eigen verdriet verdrinken. Ik luisterde heel veel naar muziek, met teksten over liefdesverdriet uiteraard. Ik ging daadwerkelijk niet meer naar school. Op mijn werk moest ik me af en toe op de wc verstoppen omdat ik keihard in huilen uitbrak. Niet handig, als maatschappelijk werkster. Ik dacht eventjes dat ik dood zou gaan van liefdesverdriet. Ik wilde hem nog een keer zien om afscheid te nemen, of eigenlijk: om hem terug te krijgen.

Ik had hem nog zo veel te zeggen. Tijdens onze ontmoeting was ik echter stil. Ik voelde even helemaal niets en vond de kracht om mijn sleutel te vragen. Ik zei tegen hem dat mijn deur altijd op een kiertje zou staan. De ontmoeting maakte me sterker. Ik had afscheid genomen en de breuk was duidelijk definitief. Ik kon gaan afsluiten.

Ik huilde 2 weken lang. Iedere dag. Ik sloot me af van iedereen, want ik kon onmogelijk mijn verdriet in woorden uitleggen. Ik was het zo zat om me zo ellendig te voelen. Niet iedereen gelooft in God, maar voor mij hielp het om te erkennen dat als we echt voor elkaar bestemd waren, we bij elkaar terug zouden komen. God zou hiervoor zorgen en zo niet, dan had God een ander plan voor me. Ik heb gebeden om hem terug naar mij te leiden.

Langzaam begon ik me steeds beter te voelen. Mijn vriendinnen lieten me niet bedwelmen in zelfmedelijden en deden leuke dingen met me. Ik hoefde niet te praten over mijn gevoel. Ze waren er gewoon voor me, gaven een knuffel als ze dachten dat ik dit nodig had. Langzaam maakte verdriet plaats voor opluchting. Deze relatie was allang niet meer goed voor mij.

Enkele maanden later zocht hij weer contact. Ik heb niets meer van me laten horen na onze laatste ontmoeting. Hij mistte me. Iets in mij is echter gebroken. Door de afstand ben ik me gaan realiseren dat deze relatie niet werkte en nooit zal werken. Ik had het afgesloten. Het maakt me niet meer uit wat hij doet, hij is niet meer degene waar ik blij van word en waar ik naar verlang. Het is te laat. Hij heeft spijt. Ik ben hem dankbaar dat hij het lef had om te kappen met de poppenkast die onze relatie heet.