Maybe our girlfriends are our soulmates and guys are just people to have fun with.

Woensdagnacht kwam ik rond kwart over twaalf thuis van een hapje en een drankje in de stad. Ik was net mijn tanden aan het poetsen toen mijn telefoon ging. Het was mister F. Ik had al een aantal dagen niks van hem gehoord en ik had ook niets van mezelf laten horen. Eerlijk gezegd heb ik zoiets van bekijk het maar lekker. Maar goed, ik ben niet de beroerdste en nam de telefoon op. Hij vroeg me wat ik aan het doen was en wat ik nog van plan was om te gaan doen. Of ik zin had in gezelschap. Ik zie mister F. nu vanuit een compleet ander perspectief als dat ik hem eerst zag. Ik besloot dat hij wel langs mocht komen. Ik blijf rare besluiten maken als het om mister F. gaat.

Met mister F. kan ik lachen. Het voelt niet vervelend aan als het stil is. Ik kan mezelf zijn. Ik kan mezelf natuurlijk voor de gek blijven houden en blijven zeggen dat ik geen zak om hem geef, maar ik zie hem inmiddels wel als een vriend. Een vriend die totaal niet eerlijk is tegenover mij. Kan het nog gekker? Ik weet het donders goed allemaal. Het boeit me alleen niet zo. Ik vind het fijn als hij er is. Ik vind het leuk met hem. Het maakt me niet uit dat het geen serieuze relatie gaat worden. Wat zegt dit over mij als persoon? Het verwart me op dit moment een beetje. Hoe kan het toch dat het me allemaal niet zoveel uitmaakt? Of is het toch een bepaald mechanisme in mij wat mister F. niet los wilt laten? Hoop ik misschien stiekem toch dat hij uiteindelijk wel voor mij gaat? Ik heb echt geen flauw idee. Voor nu heb ik in ieder geval nog een tijdje om er achter te komen. Hij gaat over een weekje op vakantie voor langere tijd. Dan heb ik eventjes rust en ga ik vanzelf merken wat het contact met hem voor mij betekent. Misschien was gisteren wel de laatste keer dat ik hem überhaupt heb gezien…