Vanochtend om half 6 werd ik in tranen wakker na een onwijs verdrietige droom. In mijn droom kreeg ik een telefoontje dat iemand waar ik heel veel van hield plotseling was overleden. Het was niet mijn mama, maar eerder een geliefde. Iemand die ik in werkelijkheid helemaal niet ken. Ik wilde zo graag naar hem toe, maar ik kon het niet. In mijn droom was ik in diepe rouw. Het was zo levensecht dat het verdrietige gevoel de hele dag een beetje is blijven hangen. Het voelde alsof ik in een ver verleden daadwerkelijk iemand ben verloren. Alsof de scherpe randjes er misschien vanaf zijn, maar dat het gevoel nog steeds aanwezig is. Het is het soort verdriet wat moeilijk te beschrijven is. Het voelt een beetje als een gemis. Tegelijkertijd voelde ik liefde voor diegene die er niet meer is. Iemand die ik nooit heb gekend, maar waar ik toch van houd en die ik mis. Hoe gek is dat?

Enfin, eenmaal thuis van mijn werk lag mama ziek op bed. De afbouw van medicatie verloopt slechter dan verwacht. Ze moest continue overgeven en voelde zich echt heel erg beroerd. De arts heeft haar nu medicatie tegen de misselijkheid voorgeschreven. Mama had gisteren ook een epilepsie-aanval. Zij heeft al tientallen jaren regelmatig epilepsie-aanvallen. Het gekke is dat mama het laatste jaar juist geen epilepsie-aanvallen meer heeft gehad. Het lijkt er op dat de hersentumor die aanvallen tijdelijk heeft stilgelegd en, nu hij dus aanzienlijk gekrompen is, de aanvallen weer langzaam terug beginnen te komen. Het is moeilijk om mama ziek te zien. En niet alleen voor mij…

Gisteren had ik ouderavond op de school van dochterlief. Haar resultaten zijn enigszins achteruit gegaan. Ook haar gedrag is in punten omlaag gegaan. De juffrouw merkte op dat ze weinig gemotiveerd lijkt en snel afgeleid is. Thuis merk ik dat dochterlief een iets grotere mond heeft gekregen dat dat ik van haar gewend ben. Dochterlief praat niet over wat haar dwars zit. Als ik naar haar resultaten vraag, dan geeft ze aan dat het toch niet uitmaakt of ze haar best doet of niet. Ze snapt de keuzes van de juffrouw niet. Ze snapt niet dat de juffrouw niet ziet wat haar sterke kanten zijn. Er heerst veel onbegrip bij dochterlief. Dit heb ik ook tegen de juffrouw vertelt. Zij gaat nu gelukkig een paar dingen veranderen, omdat wellicht juist deze onbegrip er voor zorgt dat haar gedrag is achteruit gegaan.

Tegelijkertijd ben ik bang dat dochterlief zich veel zorgen maakt om haar oma, en dat er in haar hoofd geen ruimte meer is voor andere dingen (zoals school). De afgelopen maanden heeft ze haar oma zien aftakelen en heeft ze haar moeder vele malen zien huilen. Niet zomaar een paar traantjes, maar dat soort huilen waarbij de tranen niet lijken te stoppen, waarbij ik me tegen de muur omlaag liet zakken en onwijs hard snikte. Ik voel me al zo onwijs machteloos, laat staan hoe zij zich voelt. Ik voel me tekortkomen als ouder, omdat ik niets voor haar kan betekenen. Ik heb soms het idee dat zij nog wel de zwaarste last draagt. Haar loyaliteit tegenover haar oma en haar moeder moet onwijs lastig voor haar zijn. Het moet pijn doen bij haar om ons zo verdrietig te zien. Het is iets waarmee een kind naar mijn mening nooit mee geconfronteerd zou moeten worden. Ik weet soms gewoon niet meer hoe ik juist moet handelen. Ik probeer zoveel mogelijk met haar te praten. Ik leg haar uit dat mama en oma op sommige dagen verdrietig zijn, maar dat het ook weer overgaat. Dat zij ook verdrietig mag zijn, omdat het gewoon geen leuke situatie is. Dat ze zich geen zorgen moet maken over mama en oma. Dat het misschien niet loopt zoals we willen dat het loopt, maar dat alles uiteindelijk goed zal komen. Hoe dan ook.

Het is de eerste keer sinds lange tijd dat ik me te jong voel. Ik voel me te jong om op een ‘goede’ manier hiermee om te gaan als ouder, en te jong om hiermee om te gaan als kind. Ik heb het gevoel over te weinig opvoedingsvaardigheden te beschikken. Het is voor dochterlief niet een oma die ziek is, maar eerder een surrogaat ouder. Iemand die er voor haar was toen mama te ziek was. Iemand waarbij we tot haar zevende hebben gewoond. Degene die, net zoals papa en mama, haar liefde heeft gegeven zoals alleen een ouder dat kan. Hoe moet ik er voor zorgen dat ik mijn dochter niet de afgrond induw als ik niet weet wat ik moet zeggen en doen om dat te voorkomen? Het is een vraag waar ik soms echt nachten van wakker lig…