Mama wordt vandaag voor de laatste keer bestraald. Opnieuw een hoofdstuk dat wordt afgesloten. Opnieuw een nieuw hoofdstuk met een minder mooi perspectief dan het vorige. Morgen word ik 28 en steeds opnieuw, als mensen me vragen wat ik voor me verjaardag wil, dan moet ik me inhouden om niet te zeggen: Ik wil dat mijn mama beter wordt en de rest kan me gestolen worden. Er zijn momenten dat ik nog steeds hoop dat de artsen er achter komen dat ze een foutje hebben gemaakt. Er zijn momenten dat ik bid op een wonder. Talloze momenten waarop ik mezelf voor de gek houd. De hersentumor lijkt onze tijd samen wederom in te korten. De eerste symptomen van uitval zijn begonnen. Ik krijg de woorden van de neuro-oncoloog maar niet uit mijn hoofd. Als de uitvalverschijnselen eenmaal zijn begonnen, dan is de levensverwachting nog maar enkele dagen tot weken. Ik ben hier nog niet klaar voor. Please God, don’t take my mama away…
Mama voelt zich erg ziek de laatste dagen. Haar hoofd doet onwijs veel pijn. Ze slaapt alleen nog maar hele dagen. Ik wou dat ik iets kon doen om haar pijn weg te nemen. Het is hersenvocht die tegen haar schedel drukt. Geen goed teken… Ik ben onwijs bang dat de bestralingen niet zijn aangeslagen. Al mijn hoop is als sneeuw voor de zon verdwenen. Waar kan ik nog hoopgevend over zijn? Waar moet ik nog positief over zijn? Is het niet allemaal gewoon heel erg beroerd? Ik zie mijn moeder helemaal kapot gaan, iedere dag een stukje meer. Iedere dag verlies ik een stukje van haar. Mijn moedertje, die er altijd voor me was. Ze heeft zoveel pijn. Het is een lijdensweg zonder licht aan het eind van de tunnel. Het is een strijd zonder iets te winnen. In dit verhaal zijn we allemaal verliezers.
Sluipmoordenaar, ik haat je. Ik haat je met iedere vezel in mijn lichaam. Ik verafschuw je. Je maakt alles kapot. Je maakt mijn moeder kapot. Je maakt mijn dochter kapot. Jij maakt iedereen waar ik van houd kapot. Waarom maakt niemand jou kapot? Waarom blijf jij je maar volvreten aan alle gezonde cellen in mijn moeders hersenen? Hoe kun je dit verdomme doen? Hoe kun je? Waarom? Vertel iemand me alsjeblieft waarom…
Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.
De wereld van Anna 