Life

Wat betekent leven voor mij? Betekent leven al die diploma’s die ik heb behaald? Betekent het de tripjes die ik heb gemaakt? Of betekent leven iets wat veel kleiner lijkt dan dat het is? Zijn het niet juist die kleine momenten die je het meest bijstaan? Die er echt toedoen?

Beelden zeggen meer dan woorden. Ik wil jullie een heel klein inzicht geven in mijn leven. De dingen die ik belangrijk vind. Herinneringen die nooit zullen verdwijnen.

Leven is: mama. Afgelopen jaar hebben wij – mama, dochterlief, stiefpapa, broertjelief, schoonzusje – kerst bij mij thuis gevierd. Mama wilde graag leren dansen op hardstyle. Zoals goed terug te zien is in het filmpje heeft mama haar eigen draai er aan gegeven. Grappend noemden we haar destijds nog Romana (van Rinus & Romana. Ken je ze niet? Zoek hen dan maar eens op bij YouTube). Op een andere dag liep ik mijn slaapkamer in en lag mama daar, met een sterretje in haar hand. Prettig gestoord, die mama van mij. Zelfs in het Erasmus lachten we er nog enigszins op los. Misschien kwam dat vooral omdat we nog hoopten op een grove fout  van het ziekenhuis.

Leven is: al die momenten die je niet gepland hebt. Het onverwachts naar een héél fout Hollands feestje gaan. Stappen in Goes én het nog naar ons zin hebben tussen al die – volgens ons – stugge Zeeuwen. Tsjah, we blijven Brabanders hè? 😉 De wijntjes die rijkelijk vloeien en waarvan we weten dat we er de volgende dag spijt van zullen hebben. De dagen dat broertjelief opeens besluit dat het een ge-wel-dig idee is om zijn zus een hele dag te pesten. Op het laatste moment beslissen dat je Oud & Nieuw met je familie wilt spenderen, wat helaas uiteindelijk uitloopt op vuurpijlen die overal en nergens naar toe vliegen. Gekke bekken trekken op je bed, gewoon omdat het kan.

Leven is: dieren. Mijn eigen kattenkop Lola die het geen moeite vindt om duidelijk te laten merken wat ze wel en wat ze niet leuk vindt. Djinga, een Amerikaanse Stafford waar mensen een blokje om voor lopen, maar die stiekem geen vlieg kwaad doet. Schapen, waar ik uren naar kan kijken. Ze kunnen onwijs hoog springen. Ik krijg iedere dag zo ontzettend veel liefde van dieren. Ik zou geen dag zonder hen kunnen.

Leven is: familie. De familiebezoekjes aan mijn – oh zo, ondeugende – neefjes waar ik overduidelijk geen gezag over heb.  Het afzwemmen voor het B-diploma van dochterlief. Ik was trotser dan toen ik zelf afstudeerde aan de universiteit. Het was een lange strijd. Die zwemlessen van dochterlief. Wat is er dan mooier om te zien dat zij alsnog haar doel heeft behaald? Activiteiten op de basisschool van dochterlief waar zij trots als een pauw laat zien wat ze de afgelopen maand heeft geleerd. Dat zijn de momenten waar ik echt van kan genieten. Family first is één van mijn belangrijkste motto’s.

Leven is: friends. Niet alleen op momenten dat het goed gaat en we het leuk hebben. Nee, juist ook op de momenten dat we elkaar nodig hebben.

Islamitische wereld versus westerse wereld

Gedurende mijn zoektocht naar meer kennis over de islam stelde ik mezelf steeds vaker de vraag: is de islamitische wereld wel te vereenzelvigen met de westerse wereld? Het ene moment heb ik met bewondering de informatie doorgenomen, terwijl ik anderzijds regelmatig tegen informatie aanliep waar ik helemaal niet achter kan staan. Gesocialiseerd in een westerse samenleving met waarden en normen gericht op individualisering hecht ik waarde aan zaken die door deze samenleving als waardevol en belangrijk worden beschouwd.

Ja, ik wil autonomie. Ja, ik wil kunnen dragen wat ik zelf wil. Ik wil kunnen trouwen met wie ik wil, ongeacht hij moslim, Hindoestaan, christen of atheïst is. Ik wil zelfs de keuze hebben om met een vrouw te kunnen trouwen als ik dat wil. Ik wil dat mijn dochter opgroeit met exact dezelfde rechten als een man. En nee, ik wil geen hoofddoek dragen. Nee, ik vind niet dat iemand die van zijn of haar religie afstapt een straf verdient als hij of zij niet meer overtuigd kan worden dat dit geloof het juiste is. En nee, ik vind niet dat een vrouw maar voor een halve getuige moet kunnen gelden tijdens een rechtszaak of dat zij minder recht heeft inzake erfrecht omdat zij een vrouw is. Ik vind de straf zina’ ongepast. Ik heb ongehuwd een kind gekregen en ik vind totaal niet dat ik hiervoor bestraft moet kunnen worden.

Langzaamaan kreeg ik steeds meer begrip voor mensen die angstig zijn voor de islam en ik moet terugkomen op mijn aanname dat dit voornamelijk mensen betreft die onwetend zijn. Het voelt inmiddels niet meer zo raar dat mensen bang zijn voor de islam. Het klinkt misschien apart, maar alles wat ik wist over de islam was gebaseerd op verhalen van mensen die ik heel erg aardig vind. Ik heb mijn visie op de islam gebaseerd op subjectieve gegevens: lieve, zachtaardige en mooie mensen waar ik van houd. Het is nog niet echt gebaseerd op hoe de islam de wereld – zoals het hoort te zijn – daadwerkelijk interpreteert. Anderzijds wil ik benadrukken dat ik ook des te meer snap dat de islamitische wereld daarentegen zich bedreigd kan voelen door de westerse wereld. De twee werelden staan vrijwel linea recta tegenover elkaar wat betreft normen en waarden. Het is hierbij niet eens belangrijk wat het juiste en het onjuiste is, dit is nou juist zo afhankelijk van waar je bent opgegroeid. Het punt dat ik wil maken is dat het vrij logisch is dat deze twee culturen botsen.

Ik zie de islam niet als een bedreiging. De normen en waarden die gelden binnen deze samenleving zullen niet veranderen naar aanleiding van een geloofsovertuiging van een minderheidsgroep. Ik zal jullie niet vermoeien met allerlei sociologische theorieën, maar het merendeel van deze theorieën, waaronder de assimilatietheorie, suggereren juist dat de minderheidsgroep zich, gedurende zij meerdere generaties lang in het aankomstland wonen, steeds meer op de meerderheidsgroep zullen aanpassen. Dit betekent dat moslims in Nederland steeds meer waarden en normen zullen aanhangen die passen bij de westerse cultuur die binnen Nederland heerst. Stel je eens voor hoe bedreigend dat eigenlijk juist voor deze groep mensen moet zijn? Het is heel reëel dat hun kinderen steeds meer zullen gaan lijken op de groep waar zij juist zo bang voor zijn. Voor deze groep mensen zijn onze normen en waarden juist zo beangstigend. Hoe zou jij het vinden om te weten dat jouw kind of kleinkinderen normen en waarden zullen gaan aanhangen waar jij als persoon absoluut niet achter kunt staan? Ik zou het heel eng vinden als mijn dochter opeens besluit dat zij een hoofddoek zal gaan dragen. Het botst met wat ik belangrijk vind en wat ik het juiste vind. Hoe moet het voor moslims zijn om hun dochter te verliezen aan een westerse samenleving waar seks buiten een huwelijk om vrij normaal is?

Het is niet de westerse wereld die bedreigd wordt, maar juist de islamitische wereld. En niet alleen hier in Nederland, maar zelfs in hun eigen land vormt onze samenleving een bedreiging voor hen. Steeds meer moslims zullen hun geloof minder gaan praktiseren en inderdaad steeds meer op westerlingen gaan lijken. Dit proces is nu eigenlijk al gaande. Er zal inderdaad een groep moslims zijn die radicaliseren, juist vanwege hun angst om hun geloof en wellicht cultuur te verliezen. Dit speelt zich ook in onze seculiere samenleving af bij bijvoorbeeld gereformeerden die weigeren met de tijd mee te gaan vanwege die angst voor het verlies van hun eigen normen en waarden. Ze houden hier sterker aan vast dan vroeger, omdat de bedreiging van verlies van culturele eigenheid nu veel groter is. Deze groep zal echter steeds kleiner worden want de invloed van de maatschappij is nu eenmaal ontzettend groot.

Laten we alsjeblieft iedereen met respect behandelen en denk eens verder na dan je neus lang is. Vraag jezelf eens af wat jij zou doen in precies diezelfde positie? Stel je eens de vraag hoe jij je zou voelen en plaats je in die ander. Nederland hoeft niet het voorbeeld van een multicultureel drama te worden, maar misschien juist wel het voorbeeld van hoe er met respect samen geleefd kan worden. Hoe je het ook went of keert, ik geloof dat we hier met z’n allen een prachtig voorbeeld van kunnen maken.