Een kijkje in het leven van een cliënt (4)

23 april 2008

Vandaag ben ik vooral erg onrustig geweest. Ik wil ontzettend graag naar Jongvolwassene en het wachten duurt me allemaal te lang. Ik wil aan mezelf werken en op deze afdeling gebeurt dat niet. Ook had ik vannacht een nogal rare droom; ik droomde dat ik zwanger was van P. Nou, dat hoop ik natuurlijk van niet. Ik wilde vandaag naar Crea om een armbandje te maken met de naam van dochterlief, maar helaas was de begeleidster ziek geworden en ging het niet door. Toen ben ik maar gaan wandelen met een jongen van Jongvolwassene; was wel gezellig. Net zijn mijn tante E. en moeder op bezoek geweest. Dat was wel confronterend. Dat ging vooral over mijn band met dochterlief die niet optimaal is. Vond ik best beangstigend. Ik ga nu douchen en slapen als me dat nu wel lukt in ieder geval.

1 week in Novadic Kentron.

24 april 2008

Nog vijf nachtjes slapen en ik ga naar Jongvolwassene. Kijk er echt naar uit want heb het hier op Detox wel gezien allemaal. Vind het super om bij leeftijdsgenoten te komen. Dus was echt geweldig nieuws. Ben langzaamaan al in aan het pakken, zodat ik dat niet op het laatste moment nog moet doen. Voor de rest zijn we vandaag met CDD naar de Stenen Hut gegaan. Dat was best wel gezellig en ik heb gesport. Ik hoop snel resultaten te zien, want ik vind mezelf echt veel te dik geworden. Verschrikkelijk vind ik het! Ik kijk alweer uit naar maandag, want het doet me ook veel goed. Voel mezelf echt al een stuk beter. Ik had vannacht weer een rare droom. Ik droomde dat P. iets met N. had, en ik dus behoorlijk door het lint ging omdat N. eerst zo lullig deed over P. en er nu opeens iets mee had. Ik ben hard bezig met het afsluiten van mijn tijd met hem. Waarschijnlijk die dromen denk ik ofzo.

25 april 2008

Vandaag was een behoorlijk verwarrende dag. Eerst vanmiddag had ik last van dissociatie en raakte ik mezelf helemaal kwijt. Ik heb het met de artsen besproken en ze gaan het uitgebreid onderzoeken met een psychologische test. Ik begin ook te twijfelen aan de diagnose die de PAAZ heeft gesteld, want ik geloof echt dat er meer mis is dan alleen ADHD. Ook had ik vannacht weer een rare droom over P.; dat ik weer iets met hem had en dat verborgen moest houden voor mijn ma en dat iemand me vertelde dat hij seks had gehad met mannen in ruil voor drugs. De avond was echter het toppunt van verwarring. Ik zat in het Atrium en B. vroeg of we een stukje gingen wandelen. Ik vond dat wel een goed plan. We gingen even ergens een sigaretje roken en spraken wat. Opeens zei tie dat hij me wilde zoenen en dat leek me wel wat dus dat hebben we toen ook gedaan. Drie keer… hij is echt superleuk maar ik weet niet of dit wel de tijd en de plek is om verliefd te worden. Ik heb het mezelf weer lekker moeilijk gemaakt.

26 april 2008

Vannacht weer een rare droom gehad. Ik moest een rechtszitting houden maar kon geen gepaste outfit aan omdat niks me paste. Ook hadden we hier een groepsgesprek en zat daar één misvormde enge man bij. Daarna werd ik met een pistool bedreigd door M. en een paar anderen. Allemaal heel vreemd. Vandaag ook bezoek gehad van ons mam en dochterlief, dat was wel echt superfijn. Het was ook heel erg gezellig. De tijd vloog om. Ook met B. weer wat gewandeld en gezoend. Was op zich wel leuk, maar ik weet niet hoe hij tegenover mij staat. Volgens mij vindt hij mij alles behalve leuk, maar ik leg dat gewoon naast me neer. Ik ben hier niet om een relatie met iemand te beginnen. Hij had vandaag wel superlief naar de afdeling gebeld om te vragen of ik er was. Hij doet me P. wel laten vergeten, alleen N. zegt dat ik echt voor hem moet oppassen en een andere jongen: V. vindt mij ook leuk. Ik ben populair blijkbaar.

Nee little girl, niet populair. Kwetsbaar! Ik word verdrietig als ik dit allemaal lees, omdat ik me, als ik dit teruglees, besef hoe getraumatiseerd ik eigenlijk was. *Neemt even een pauze*. Het raakt me op de dag van vandaag nog steeds, hij raakt me nog steeds: P. Ik voel me misselijk nadat ik dit allemaal heb getypt. Het slaat me nog steeds uit het veld als ik terug denk aan wat hij me allemaal heeft aangedaan. Het was misschien ook niet geheel verstandig om deze stukjes uit mijn dagboek terug te lezen, om er weer aan te denken. Het kost moeite om over hem te schrijven. Die man heeft me zo ontzettend kapot gemaakt. Het is niet vreemd dat ik zo veel over hem droomde. Ik denk niet eens dat het puur met liefde te maken had. P. heeft ooit een pistool tegen mijn hoofd gezet, P. heeft geld van me gestolen, P. heeft me bedrogen, P. heeft me geslagen, P. is de verdomde reden dat ik zo veel drugs ben gaan gebruiken. Ik weet dat het niet eerlijk is om iemand anders de schuld te geven van mijn eigen fouten, maar als ik hem niet was tegengekomen, dan was het nooit zo uit de hand gelopen. Het is niet gek dat ik nog steeds zo veel moeite heb met wat er toen is gebeurd. Ik heb het nooit kunnen verwerken. Het is iets wat ik nog iedere dag met me meedraag. Ik vind het eng om de beerput open te gooien (en terecht).

Toevallig keek ik vandaag weer een keertje op zijn Facebook-pagina. Dat doe ik helaas nog regelmatig. Ik hoop gewoon dat hij ongelukkig is, omdat ik vind dat hij het niet verdient om gelukkig te zijn. Dat is niet aardig. I know. Hij had een tijdje een vriendin. Het leek allemaal heel goed te gaan tussen die twee. Ik begin dan direct aan mezelf te twijfelen. Waarom heeft hij mij wel zo erg gekwetst? Waaraan had ik dat verdiend? Wat heb ik zelf bijgedragen aan alles wat hij me heeft aangedaan? Hij kan immers wel van deze vrouw houden zonder haar pijn te doen. Ik zag vandaag op zijn Facebook-pagina dat deze relatie over is. Ik zie op haar Facebook-pagina dat hij haar ook pijn heeft gedaan. Ergens voelt dat beter. Het ligt dus niet aan mij. Stom om deze bevestiging nodig te hebben…

Funny how someone can be so beautiful and totally fucked up at the same time.

How to survive (2) Blijf jezelf!

You may not control all the events that happen to you, but you can decide not to be reduced by them.

Gedurende de strijd om te overleven ben ik een stukje van mezelf verloren en dit vind ik jammer. Ik was een lief, zorgzaam en aardig meisje. Ik gaf om anderen en gaf hen een eerlijke kans. Ik heb veel fouten gemaakt, maar in de tijd dat ik een hoopje ellende was, ben ik er altijd voor de mensen waar ik om geef geweest. Ik liet hen niet vallen.

Nu zijn we een aantal jaren en velen teleurstellingen verder. Ik weet dat niet heel de wereld bestaat uit slechte personen. Ik weet dat er ook nog goede mensen in de wereld zijn die het beste met me voor hebben. In mijn gevoelswereld is echter iedereen schuldig tot het tegendeel bewezen is. Het is oneerlijk, ik weet het. Ik trek alles wat tegen me gezegd wordt in twijfel. Ik geloof de woorden die men zegt niet, ik geloof de acties die zij laten zien. Je kan me nog zoveel mooie praatjes vertellen, als je er niet naar handelt, is mijn vertrouwen in je gewoon helemaal weg. Ik ben zo bang om nog een keer teleurgesteld te worden, en zo bang dat door deze teleurstelling er opnieuw een stukje van mijn ‘ik’ wordt ontnomen. Ik ben al te veel veranderd.

Ik handel vanuit angst; de angst om weer door een hel te gaan, de angst om weer iemand te vertrouwen die mij kapot zal maken, de angst om weer teleurgesteld te worden, de angst om mezelf te verliezen…. Angst is nooit een goede raadgever. Je hebt geen invloed op hoe je handelt als je bang bent. Soms heb ik het idee dat ik ben veranderd in een kopie van de mensen die mij juist zo veel pijn hebben gedaan. Ik ben hard, hecht me niet snel en ik manipuleer anderen als dit nodig is. Bij de meeste mensen waar ik nu intensief mee omga heb ik niet het gevoel van: ‘wauw, ik zou echt niet zonder jou kunnen leven’. Ik denk dat als ik nooit meer iets van hen zou horen, dit me vrij weinig zal doen. Vriendinnen waar ik al jaren mee omga lijken onbelangrijk voor me. Ik heb hen niet direct nodig. Is dit de prijs die ik moet betalen voor het gevecht dat ik nu eenmaal helemaal alleen heb moeten voeren?

Mijn dochtertje is de enige waar ik daadwerkelijk heel veel om geef. Ik kan echt niet zonder haar leven. Zij is als zuurstof voor mij. Misschien is dat het ook gewoon… dat ik nooit wist wat liefde was totdat zij werd geboren. Dat daarom mijn liefde ten opzichte van anderen zo onbelangrijk lijkt…

Ik hoop voor anderen, die op dit moment wat voor strijd dan ook moeten leveren, dat zij de kracht vinden om zichzelf niet te verliezen.

 

Lovesick

Precies een jaar geleden verliet de liefde van mijn leven me.. via een whatsapp. Net als veel anderen ging ik op zoek naar de beste manier om met liefdesverdriet om te gaan. Ik speurde het internet af, maar zoals iedereen weet is er geen handleiding hoe om te gaan met een relatiebreuk en het daaruit voortvloeiende liefdesverdriet.

De eerste dag heb ik gehuild als een koe en probeerde ik de breuk te herstellen. Ik probeerde hem met manipulatief gedrag bij me te houden. Deze missie mislukte.

Het verdriet was intens. Ik wilde me het liefst de hele dag onder een deken verstoppen en hele dagen in mijn eigen verdriet verdrinken. Ik luisterde heel veel naar muziek, met teksten over liefdesverdriet uiteraard. Ik ging daadwerkelijk niet meer naar school. Op mijn werk moest ik me af en toe op de wc verstoppen omdat ik keihard in huilen uitbrak. Niet handig, als maatschappelijk werkster. Ik dacht eventjes dat ik dood zou gaan van liefdesverdriet. Ik wilde hem nog een keer zien om afscheid te nemen, of eigenlijk: om hem terug te krijgen.

Ik had hem nog zo veel te zeggen. Tijdens onze ontmoeting was ik echter stil. Ik voelde even helemaal niets en vond de kracht om mijn sleutel te vragen. Ik zei tegen hem dat mijn deur altijd op een kiertje zou staan. De ontmoeting maakte me sterker. Ik had afscheid genomen en de breuk was duidelijk definitief. Ik kon gaan afsluiten.

Ik huilde 2 weken lang. Iedere dag. Ik sloot me af van iedereen, want ik kon onmogelijk mijn verdriet in woorden uitleggen. Ik was het zo zat om me zo ellendig te voelen. Niet iedereen gelooft in God, maar voor mij hielp het om te erkennen dat als we echt voor elkaar bestemd waren, we bij elkaar terug zouden komen. God zou hiervoor zorgen en zo niet, dan had God een ander plan voor me. Ik heb gebeden om hem terug naar mij te leiden.

Langzaam begon ik me steeds beter te voelen. Mijn vriendinnen lieten me niet bedwelmen in zelfmedelijden en deden leuke dingen met me. Ik hoefde niet te praten over mijn gevoel. Ze waren er gewoon voor me, gaven een knuffel als ze dachten dat ik dit nodig had. Langzaam maakte verdriet plaats voor opluchting. Deze relatie was allang niet meer goed voor mij.

Enkele maanden later zocht hij weer contact. Ik heb niets meer van me laten horen na onze laatste ontmoeting. Hij mistte me. Iets in mij is echter gebroken. Door de afstand ben ik me gaan realiseren dat deze relatie niet werkte en nooit zal werken. Ik had het afgesloten. Het maakt me niet meer uit wat hij doet, hij is niet meer degene waar ik blij van word en waar ik naar verlang. Het is te laat. Hij heeft spijt. Ik ben hem dankbaar dat hij het lef had om te kappen met de poppenkast die onze relatie heet.