Voordat mijn vakantie tot een eind kwam, had ik de beslissing gemaakt om minder dagen te gaan werken. Om het even heel dramatisch te stellen: ik trek vier dagen in de week niet echt meer. Of moet ik zeggen trok? Ik weet niet wat er gebeurd is, maar op dit moment werk ik niet vier dagen in de week… Het zijn er inmiddels vijf geworden. Natuurlijk kan ik hier mijn baas de schuld van geven, maar op één of andere manier weet ik niet echt grenzen te stellen. Waar ik eerst moeite had om in slaap te komen, duurt het nu nog geen vijf minuten voordat ik in diepe slaap ben. Sinds dat ik werk voel ik me beter. Het leven voelt niet meer zo zwaar aan. Ik voel me beter, juist omdat ik werk en ergens anders mee bezig ben. Het lijkt allemaal opeens weer zo normaal… En normaal voelt héél fijn. Maar goed, vanaf volgende week werk ik weer vier dagen. Eindelijk een doordeweekse dag waarop ik mijn ding kan doen, want wat is het een chaos in mijn huis. In de avond poetsen is gewoon niet echt mijn ding. 😉
Mama moet nog 8 dagen bestraald worden. Vandaag had ze erg veel hoofdpijn en ze is erg moe. Ze heeft inmiddels veel contact met lotgenoten, althans met vrouwen en mannen die net als haar kanker hebben (in wat voor vorm dan ook). Zij hoort nu dan ook veel verhalen. Mensen die ooit een strijd hebben gewonnen, maar weer te maken hebben gekregen met die stomme sluipmoordenaar. Helaas vaak met een niet zo toffe prognose. Een vrouw met twee kindjes van vier en twee die het leven binnen korte tijd moet gaan verlaten. Het ene moment sta je midden in het leven en het andere moment staat het opeens stil. Die sluipmoordenaar geeft geen stille hints, geen signalen. Vanuit het niets valt ie aan. Wat me opvalt is dat kanker vaak terugkomt en het lijkt allemaal niet zo goed te genezen als dat er vaak beweerd wordt…
Als je kanker overleeft, dan ben je een strijder. Alsof er aan overlijden betekent dat je niet sterk genoeg bent… Wat een bullshit. 😉 Nee, ik vind het maar gek hoe mensen er tegen aan kijken. Maar goed, het is precies dezelfde denkwijze als die ik had voordat mama die hersentumor kreeg (al is krijgen niet precies het juiste woord, het is niet bepaald een geschenk of what ever). Het is vreemd hoe zoiets als dit mijn hele leven zal veranderen. Vanaf het moment dat we het hoorden tot aan mijn dood. Ik ben anders tegen het leven aan gaan kijken. Het is natuurlijk een cliché, maar dat maakt het niet minder waar. Ik ben veranderd. En hoe rot deze situatie ook is, ik ben veranderd in de positieve zin van het woord…
Iedere ochtend opstaan is geen verplichting en het is geen last. Het is een mogelijkheid op nieuwe avonturen en een kans om iets te maken van het leven. Je hebt niet in de hand hoe lang het zal duren, maar je hebt wel in de hand wat je ermee doet. ❤
Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.
De wereld van Anna 