31 juli 2015: nog 10 dagen te gaan

Het moment, dat dochterlief thuiskomt, komt steeds dichterbij. We hebben zojuist elkaar nog gesproken. Het is fijn om haar stem te horen.

Vandaag is mijn laatste werkdag! Ik heb voor de vorm een taart gehaald. Ik sluit om kwart voor zeven de winkel én mijn – niet onwijs leuke – tijd bij mijn huidige werkgever af. Het is dan weer tijd voor een nieuw avontuur. Eentje die hopelijk een stuk beter aanvoelt dan dit avontuur.

Vanaf 28 september ga ik vrijwilligerswerk doen bij een organisatie waar ik altijd al graag wilde gaan werken. Hierover heb ik nog wel eventjes moeten nadenken, aangezien vrijwilligerswerk doen tevens betekent dat ik parttime moet gaan werken. Het hulpverlenen zit in mijn bloed. Ik kan de behoefte om anderen te helpen niet negeren. Het maakt me gelukkig om anderen te helpen. Ik kan me bij deze organisatie op persoonlijk en professioneel vlak ontwikkelen. Rationeel gezien zou ik dit vrijwilligerswerk niet moeten doen, omdat het hoogstwaarschijnlijk in de beginfase voor de nodige stress gaat zorgen. Gevoelsmatig heb ik geen andere keuze dan dit vrijwilligerswerk te doen. Ik weet dat ik een manier ga vinden. En na mijn moeder’s overlijden ben ik me alleen maar meer gaan beseffen dat je moet doen wat je gelukkig maakt. Want voor je het weet ben je op het punt beland waarop je je dromen niet meer waar kunt maken en het enige wat nog overblijft een overheersende spijt is. “Had ik maar…” Dus tjah, vrijwilligerswerk it is..

Afgelopen woensdag heb ik voor de eerste keer in het distributiecentrum gewerkt. De werkzaamheden zijn geestdodend. Het is in principe acht uur exact dezelfde handelingen uitvoeren. De mensen, waarmee ik werkte, zijn heel vriendelijk wat het werk wat verdraagzamer maakte. Ik werkte op een sociale afdeling, maar het is afwachten waar ik volgende week word geplaatst. Het respect voor mensen die in de productie werken, groeide met de minuut dat ik aan het labelen was. Ik ben blij dat ik er bewust voor kies om de arbeidsmarkt te verkennen. Ik kom op plaatsen waar ik anders nooit terecht was gekomen. Ik leer dingen die ik anders nooit had geleerd. Mijn levenservaring groeit. Ik groei als persoon.

Naast werkervaring opdoen ben ik de afgelopen dagen WEER behoorlijk ziek geweest. Maandagavond lag ik met koorts al heel vroeg te slapen. Dinsdag voelde ik me nog steeds alles behalve goed, maar de koorts was toen gelukkig al wel een beetje gezakt. Verder voel ik me iedere dag zo ongelooflijk uitgeput. Ik word er echt een beetje moedeloos van. Ik wil me gewoon weer goed voelen. Ik vind het verschrikkelijk dat mijn lichaam me ervan weerhoudt om topfit en met alle energie het leven tegemoet te gaan. Ik wil genieten… Ik wil dansend door het leven. Hoestend, proestend en uitgeput heeft gewoon net wat minder charme. 😉

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

02 juli 2015: lieve mam

Lieve mam,

Het is bijna een jaar geleden dat wij hoorden dat je een hersentumor had. Het nieuws kwam binnen als een donderslag bij heldere hemel. Ik weet nog dat ik je op het balkon belde en snikkend zei dat het niet waar kon zijn. Dat het anders zou betekenen dat jij dood zou gaan. Ik herinner me het moment nog heel goed dat ook jouw stem brak. Ik bleef vervolgens nog lang in de ontkenningsfase.

De volgende keer vertellen de artsen dat zij een afschuwelijke fout hebben begaan. Het is geen hersentumor. Het kan geen hersentumor zijn. Het mag geen hersentumor zijn. Mijn moeder moet blijven leven. Mijn moeder blijft leven.

Maar dat moment kwam niet. Het nieuws wat we kregen werd alleen maar slechter en slechter. Ik weet achteraf niet hoe wij, en vooral jij, zo dapper konden blijven. Ik kan me niet voorstellen hoe bang je moet zijn geweest. Ik heb onwijs veel bewondering voor de manier waarop jij jouw strijd hebt geleverd. Het was een oneerlijke strijd, eentje die we niet konden winnen. Maar jij weigerde op te geven. Je bent mijn heldin en dat zul je ook altijd blijven. Samen hebben wij diepe dalen meegemaakt. Jij was altijd mijn rots in de branding op momenten dat ik de weg kwijtraakte. Nu ben jij mijn licht die me de weg wijst als ik verdwaald raak.

De mooie momenten brengen scherpe randjes van verdriet met zich mee. Ik voel jouw afwezigheid iedere keer als ik iets moois meemaak. Ik ben zo gewend geraakt aan jou. Je maakte van ieder succes een groot feest. Jij was altijd de eerste die ik belde. Jouw aanwezigheid is nu het sterkst op momenten dat ik mij verloren voel. Ik hoor jouw stem me dan zacht toefluisteren dat het wel goed komt. Het niet te omzeilen gevoel van vertrouwen dat het goed komt zorgt ervoor dat ik tot op de dag van vandaag de kracht heb om door te gaan.

Het verlies doet nog steeds iedere dag pijn. Ik denk ook niet dat het ooit weggaat. Ik houd gewoon te veel van je. Ik wil en kan je niet loslaten. Ik zal altijd aan je blijven denken, en ik vind jouw waarden en normen nu alleen nog maar belangrijker. Ik wil je niet teleurstellen.

Lieve mam, I love you so much.

02 juni 2015: lieve mam

Lieve mam,

Het is alweer 3 maanden, twee weken, 1 dag, 14 uur en 50 minuten geleden dat jij de aarde hebt verlaten. Het maakt me verdrietig dat ik nog een heel leven voor me heb zonder jou, want deze drie maanden voelen inmiddels alweer als een eeuwigheid. Een eeuwigheid zonder jou.

Zaterdag is jouw as begraven en is het steentje geplaatst bij de begraafplaats van jouw geboortedorp. Ik voelde jouw aanwezigheid niet. Ik voel het overal. Ik voel het altijd. Maar afgelopen zaterdag, op die begraafplaats, voelde ik enkel leegte. Ik wil het niet voelen. Ik wil niet voelen dat het echt jouw lichaam is wat verbrand is. Ik wil niet voelen dat die begraafplaats echt jouw laatste rustplaats is. Ik wil niet voelen dat jij echt dood bent. Ik wil echt niet voelen dat jij er niet meer bent. Ik wil niet voelen dat je er de rest van mijn leven niet meer bent.

Het blijft moeilijk zonder jou. Het gemis is er altijd. Het ene moment intenser dan het andere moment, maar het gaat nooit weg. Ik droom regelmatig over je. En nog veel vaker denk ik aan je. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je heb gedacht. Ik probeer zo veel mogelijk om de mooie herinneringen te koesteren. Soms komen de beelden van de laatste vijf dagen naar voren. Het gereutel. De pijn. De warboel in jouw hoofd. Dat zijn de momenten die me verdrietig maken. Ik had je zoveel meer gegund dan die laatste dagen. Ik had je sowieso nog veel meer jaren gegund.

Het is zoals het is. Er is niemand die jou terug kan brengen naar ons. Ik hoop dat er goed voor je gezorgd wordt, waar je ook bent. Jij stelde altijd anderen boven jezelf. Jij zorgde hier voor iedereen behalve jezelf, en ik hoop dat het nu andersom is. Ik hoop dat je weet hoeveel je voor me betekent, dat ik altijd van je heb gehouden, nog steeds van je houd, en altijd van je zal blijven houden. Ik hoop dat je weet dat ik zo onwijs trots ben dat jij mijn moeder bent. Ik hoop dat je weet hoe gezegend ik me voel met een moeder als jij. En ik wil je bedanken voor alles wat je voor me hebt gedaan.

Dochterlief heeft het vaak over je. Ik hoop dat je haar boodschapjes naar heaven hebt ontvangen.

We houden van jou, (o)ma.

25 / 03 / 2015

Mijn gezinnetje is nog niet de ge-oliede machine die het zou moeten zijn. De communicatie tussen de oppas en mij verloopt nog niet helemaal zoals het hoort te gaan. Dochterlief is inmiddels één middag ongeoorloofd thuis gebleven en was gisteren een half uur te laat. Ouders zijn toch degenen die het best voor hun eigen kind(eren) kunnen zorgen…

Ik ben een perfectionist pur sang en dat maakt de huidige situatie extra lastig. Ik kan urenlang piekeren en mezelf verwijtend toespreken over mijn nalatigheid. Als ouder ben ik verantwoordelijk voor mijn dochter en haar leven. Het voelt alsof ik haar laat stikken. In mijn gedachten herhalen de fouten zich honderden keren. Het voelt aan alsof ik machteloos sta, want hoezeer ik ook mijn best doe om zo snel mogelijk de balans terug te vinden: het lukt me nu nog niet. Alles is sinds mijn moeders overlijden veranderd… We moeten gewoon nog even wennen.

Na mijn moeders overlijden heb ik vrijwel direct de dagelijkse structuur vastgehouden, totdat dochterlief me letterlijk zei dat het haar te veel werd. Ze trok het niet om alle verplichtingen na te komen, terwijl haar hoofd vol zit met het verdriet wat samengaat met het gemis van haar oma. Dochterlief was degene die mijn moeder de afgelopen tien jaar het vaakst heeft gezien, en zij heeft mama’s ziekte het vaakst zijn slag zien slaan. Zij was mijn moeders oogappeltje, en mama was misschien wel haar grootste liefde. 

Sinds dochterliefs noodkreet zijn we op zoek naar een nieuwe balans. Ondertussen moet ik werken – wil ik de vaste lasten kunnen betalen. Ik bevind me in de beginfase van een onderzoek, wat ik geweldig vind maar ondertussen ook wat stress met zich meebrengt. Dochterlief en ik hebben samen ook heel wat sociale verplichtingen, en niet te vergeten wekelijks terugkomende sportavonden. Ik moet de nalatenschap regelen. Rouwen doen we tot op heden nog steeds niet echt. Inmiddels voelt het wel alsof er van alle kanten aan mij getrokken wordt. Ik begin opgebrand te raken. 

Het verdriet sleep ik overal mee naartoe, maar ondertussen speel ik continue een toneelstukje voor zowel anderen als mezelf. Het gaat prima, is misschien wel de meest gehanteerde leugen in de geschiedenis van de mens. En ook ik gebruik deze leugen meestal. Vaak. Dagelijks. Eigenlijk gewoon altijd als mensen me vragen hoe het gaat. 

Kerstavond

Het gaat de afgelopen weken goed met mama. Ze voelt zich niet zo heel ziek meer en de vermoeidheid wordt minder. Soms is ze nog wel heel erg bang dat er toch uitvalverschijnselen optreden. Pasgeleden kon ze haar arm niet meer bewegen en dan slaat de paniek toe. Ik probeer haar dan gerust te stellen door haar er aan te herinneren dat de tumor veel kleiner is dan dat het was en dat het dus onwaarschijnlijk is dat de uitvalverschijnselen nu toch beginnen op te treden. Het komt vast door de afbouw van de medicatie dat er af en toe gekke dingen gebeuren. De artsen beamen dit. Laten we vooral niet weer opnieuw beginnen met continue bang zijn…

Vorige week ging mama mee naar de kerstviering op dochterliefs school. De kinderen hadden een papieren kerstboom gemaakt. Er hingen kerstballen in met pasfoto’s en wensen. Het raakte me dat die kinderen zo veel liefde toonden via deze kerstballen. Het was zo ontroerend om te lezen wat die lieve kinderen voor mijn moeder wensten. Het was zo vertederend gebaar. Ik geloof niet dat er ook maar een cadeau op de wereld is dat mooier is dan deze kerstboom.

Vanavond vieren we hier thuis kerstavond met mama, stiefvader, broertje en schoonzusje. Misschien is dit dan wel de laatste keer. Ik zou er eigenlijk niet aan moeten denken, maar het blijft maar door mijn hoofd rondspoken. Ik kan het niet loslaten. Vannacht lag ik er wakker van. Alle flashbacks van voorgaande jaren staan in mijn geheugen gebrand. Ik zie mijn moeder nog steeds dansend hier in de woonkamer staan, onbezorgd en vrij. Ik hoor het gelach nog steeds luid in mijn oren klinken. Het geschater toen mama met een sterretje in mijn bed lag. Deze herinneringen zullen ooit de kracht worden achter mijn bestaan. Ooit zal ik me vasthouden aan deze herinneringen om door te kunnen gaan. Het zal doorzettingsvermogen geven. Het zal me de moed geven om weer te leren om de wereld als mooi te kunnen aanschouwen.

Er komt een dag dat ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoogstwaarschijnlijk veel vroeger dan gewenst. Maar mijn moeder zal altijd voortleven. In mijn gedachte, in mijn dromen, in mijn hart. Ik zal nooit moederloos zijn. Zij zal er altijd voor me zijn. Dat is mijn blessing van dit jaar. Het erkennen van onvoorwaardelijke liefde. It is larger than life.

 

Motherhood

Vanochtend om half 6 werd ik in tranen wakker na een onwijs verdrietige droom. In mijn droom kreeg ik een telefoontje dat iemand waar ik heel veel van hield plotseling was overleden. Het was niet mijn mama, maar eerder een geliefde. Iemand die ik in werkelijkheid helemaal niet ken. Ik wilde zo graag naar hem toe, maar ik kon het niet. In mijn droom was ik in diepe rouw. Het was zo levensecht dat het verdrietige gevoel de hele dag een beetje is blijven hangen. Het voelde alsof ik in een ver verleden daadwerkelijk iemand ben verloren. Alsof de scherpe randjes er misschien vanaf zijn, maar dat het gevoel nog steeds aanwezig is. Het is het soort verdriet wat moeilijk te beschrijven is. Het voelt een beetje als een gemis. Tegelijkertijd voelde ik liefde voor diegene die er niet meer is. Iemand die ik nooit heb gekend, maar waar ik toch van houd en die ik mis. Hoe gek is dat?

Enfin, eenmaal thuis van mijn werk lag mama ziek op bed. De afbouw van medicatie verloopt slechter dan verwacht. Ze moest continue overgeven en voelde zich echt heel erg beroerd. De arts heeft haar nu medicatie tegen de misselijkheid voorgeschreven. Mama had gisteren ook een epilepsie-aanval. Zij heeft al tientallen jaren regelmatig epilepsie-aanvallen. Het gekke is dat mama het laatste jaar juist geen epilepsie-aanvallen meer heeft gehad. Het lijkt er op dat de hersentumor die aanvallen tijdelijk heeft stilgelegd en, nu hij dus aanzienlijk gekrompen is, de aanvallen weer langzaam terug beginnen te komen. Het is moeilijk om mama ziek te zien. En niet alleen voor mij…

Gisteren had ik ouderavond op de school van dochterlief. Haar resultaten zijn enigszins achteruit gegaan. Ook haar gedrag is in punten omlaag gegaan. De juffrouw merkte op dat ze weinig gemotiveerd lijkt en snel afgeleid is. Thuis merk ik dat dochterlief een iets grotere mond heeft gekregen dat dat ik van haar gewend ben. Dochterlief praat niet over wat haar dwars zit. Als ik naar haar resultaten vraag, dan geeft ze aan dat het toch niet uitmaakt of ze haar best doet of niet. Ze snapt de keuzes van de juffrouw niet. Ze snapt niet dat de juffrouw niet ziet wat haar sterke kanten zijn. Er heerst veel onbegrip bij dochterlief. Dit heb ik ook tegen de juffrouw vertelt. Zij gaat nu gelukkig een paar dingen veranderen, omdat wellicht juist deze onbegrip er voor zorgt dat haar gedrag is achteruit gegaan.

Tegelijkertijd ben ik bang dat dochterlief zich veel zorgen maakt om haar oma, en dat er in haar hoofd geen ruimte meer is voor andere dingen (zoals school). De afgelopen maanden heeft ze haar oma zien aftakelen en heeft ze haar moeder vele malen zien huilen. Niet zomaar een paar traantjes, maar dat soort huilen waarbij de tranen niet lijken te stoppen, waarbij ik me tegen de muur omlaag liet zakken en onwijs hard snikte. Ik voel me al zo onwijs machteloos, laat staan hoe zij zich voelt. Ik voel me tekortkomen als ouder, omdat ik niets voor haar kan betekenen. Ik heb soms het idee dat zij nog wel de zwaarste last draagt. Haar loyaliteit tegenover haar oma en haar moeder moet onwijs lastig voor haar zijn. Het moet pijn doen bij haar om ons zo verdrietig te zien. Het is iets waarmee een kind naar mijn mening nooit mee geconfronteerd zou moeten worden. Ik weet soms gewoon niet meer hoe ik juist moet handelen. Ik probeer zoveel mogelijk met haar te praten. Ik leg haar uit dat mama en oma op sommige dagen verdrietig zijn, maar dat het ook weer overgaat. Dat zij ook verdrietig mag zijn, omdat het gewoon geen leuke situatie is. Dat ze zich geen zorgen moet maken over mama en oma. Dat het misschien niet loopt zoals we willen dat het loopt, maar dat alles uiteindelijk goed zal komen. Hoe dan ook.

Het is de eerste keer sinds lange tijd dat ik me te jong voel. Ik voel me te jong om op een ‘goede’ manier hiermee om te gaan als ouder, en te jong om hiermee om te gaan als kind. Ik heb het gevoel over te weinig opvoedingsvaardigheden te beschikken. Het is voor dochterlief niet een oma die ziek is, maar eerder een surrogaat ouder. Iemand die er voor haar was toen mama te ziek was. Iemand waarbij we tot haar zevende hebben gewoond. Degene die, net zoals papa en mama, haar liefde heeft gegeven zoals alleen een ouder dat kan. Hoe moet ik er voor zorgen dat ik mijn dochter niet de afgrond induw als ik niet weet wat ik moet zeggen en doen om dat te voorkomen? Het is een vraag waar ik soms echt nachten van wakker lig…

Birthday present

Vandaag ben ik jarig. Morgen vier ik het pas voor de hele familie en vrienden. Vandaag vier ik het vooral met mama en dochterlief. Gisteren heb ik van mama alvast een vaatwasser gekregen. Ze riep vorig jaar al dat ze me dit cadeau zou doen, vanwege mijn gebrek aan afwas-talent. Soms laat ik het gewoon staan omdat ik geen zin meer heb. Ik doe minstens een uur over de afwas. Daarnaast is het om eerlijk te zijn ook allemaal gewoon niet helemaal schoon. * Schaam schaam *! Gisteren werd de vaatwasser in mijn keuken gebouwd. Ik ga zo om vaatwastabletten. Ik kijk er nu al naar uit om dat ding aan te zetten, haha! Nieuwe dingen zijn altijd leuk.

Het mooiste cadeau vandaag is dat mama zich beter voelt dan vorige dagen. Gisteravond belde ik mama en toen klonk ze al best goed. De artsen hadden haar op het hart gedrukt dat ze absoluut geen ibuprofen mag innemen. Het enige wat ze nog in huis had was ibuprofen. De pijn was niet meer te doorstaan, dus nam ze toch ibuprofen in. Binnen een uur was haar pijn weg. Ze zei tegen me dat ze dit risico had genomen, omdat ze de afgelopen dagen liever dood was. De laatste dagen waren een hel voor mama, dus ik begrijp het wel. Als je zo moet lijden, wat heeft het leven dan nog voor nut? Maar goed, laten we vandaag gewoon blij zijn dat het vandaag goed gaat.

Vanochtend heb ik hardgelopen en mijn huis gepoetst. Gisteren heb ik de hele dag alleen maar geluierd. Blijkbaar is dat laatste voor mij gewoon niet een heel verstandige optie. Ik ga me er ellendig door voelen. Ik word er ook heel erg negatief van. Daarnaast voel ik me rusteloos. Nee, dat schiet allemaal niet op. Ik ga zo even het centrum in voor een leuk kinderboek, haarverf en wat boodschapjes. Wat gaan jullie op deze bijzondere * grinnik * dag doen?

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

Now I walk for her

Mama wordt vandaag voor de laatste keer bestraald. Opnieuw een hoofdstuk dat wordt afgesloten. Opnieuw een nieuw hoofdstuk met een minder mooi perspectief dan het vorige. Morgen word ik 28 en steeds opnieuw, als mensen me vragen wat ik voor me verjaardag wil, dan moet ik me inhouden om niet te zeggen: Ik wil dat mijn mama beter wordt en de rest kan me gestolen worden. Er zijn momenten dat ik nog steeds hoop dat de artsen er achter komen dat ze een foutje hebben gemaakt. Er zijn momenten dat ik bid op een wonder. Talloze momenten waarop ik mezelf voor de gek houd. De hersentumor lijkt onze tijd samen wederom in te korten. De eerste symptomen van uitval zijn begonnen. Ik krijg de woorden van de neuro-oncoloog maar niet uit mijn hoofd. Als de uitvalverschijnselen eenmaal zijn begonnen, dan is de levensverwachting nog maar enkele dagen tot weken.  Ik ben hier nog niet klaar voor. Please God, don’t take my mama away…

Mama voelt zich erg ziek de laatste dagen. Haar hoofd doet onwijs veel pijn. Ze slaapt alleen nog maar hele dagen. Ik wou dat ik iets kon doen om haar pijn weg te nemen. Het is hersenvocht die tegen haar schedel drukt. Geen goed teken… Ik ben onwijs bang dat de bestralingen niet zijn aangeslagen. Al mijn hoop is als sneeuw voor de zon verdwenen. Waar kan ik nog hoopgevend over zijn? Waar moet ik nog positief over zijn? Is het niet allemaal gewoon heel erg beroerd? Ik zie mijn moeder helemaal kapot gaan, iedere dag een stukje meer. Iedere dag verlies ik een stukje van haar. Mijn moedertje, die er altijd voor me was. Ze heeft zoveel pijn. Het is een lijdensweg zonder licht aan het eind van de tunnel. Het is een strijd zonder iets te winnen. In dit verhaal zijn we allemaal verliezers.

Sluipmoordenaar, ik haat je. Ik haat je met  iedere vezel in mijn lichaam. Ik verafschuw je. Je maakt alles kapot. Je maakt mijn moeder kapot. Je maakt mijn dochter kapot. Jij maakt iedereen waar ik van houd kapot. Waarom maakt niemand jou kapot? Waarom blijf jij je maar volvreten aan alle gezonde cellen in mijn moeders hersenen? Hoe kun je dit verdomme doen? Hoe kun je? Waarom? Vertel iemand me alsjeblieft waarom…

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

Doe het licht aan…

Ik snap geen reet van mezelf. Op dit moment heb ik zo ontzettend hard iemand nodig. Wat zou het fijn zijn om iemand te hebben die me steunt door dik en dun, waarbij ik kan huilen en kan schreeuwen. Iemand die me een knuffel geeft. Iemand die me laat merken dat hij/zij me niet loslaat, hoe gek ik soms ook kan doen. Het masker wordt te zwaar om 24/7 te dragen… Wat doe ik mezelf aan?

Als mensen vragen hoe het met me gaat, dan zeg ik met een glimlach dat het goed gaat. Ja, naar omstandigheden, gaat het echt goed met me. Ik blijf gewoon positief en leef met de dag. Dat klinkt best mooi toch? Wat ik voor mezelf hou is dat ik bang ben… een angst die met geen pen te beschrijven is. Wat ik er niet bij zeg is dat ik het liefst zou stoppen met alles… Dat als ik dochterlief niet had…ik geen reden meer zou hebben om hier te blijven als mama doodgaat. Ja, dat is helemaal niet leuk om te denken of om te voelen.. Maar het is de kei-harde waarheid. Ik heb het één keer hardop uitgesproken tegen een vriendin en zij werd toen heel boos. Maar je hebt ons toch? Nou, het is eigenlijk net andersom. Jullie hebben mij, maar waar zijn jullie nu ik hier alleen in de duisternis loop? Geen belletje. Geen bezoek. Helemaal niets.

Afgelopen maandag had ik een gesprek met één van mijn leidinggevenden. Ik had me voorgenomen om eerlijk tegen haar te zijn. Ik was echt van plan om me kwetsbaar op te stellen, om even het masker af te doen. En toch vertelde ik haar niet veel later hoe positief we zijn en hoe goed het gaat. Dat we dag bij dag kijken hoe het gaat en nee hoor. ik heb echt geen hulp nodig. Ook wil ik echt niet dat er uitzonderingen worden gemaakt voor mij. Als de situatie verandert, zal ik het haar laten weten en that’s it.

In de duisternis blijf ik in mijn eentje ronddwalen, op zoek naar een oplossing. De brok in mijn keel gaat nooit weg, hoe goed ik ook doe alsof. Soms geloof ik zelf dat het echt goed met me gaat. Maar ik weet het gewoon zeker, mijn dochter redt op dit moment iedere dag mijn leven. Zij is de reden dat ik besta en nooit zal ik haar doelbewust verdriet aandoen. Ik zal altijd naast haar blijven staan. Mijn liefde voor haar is groter dan mijn verdriet. Dus ik sta iedere dag op en doe mijn best, om het beste van het leven te maken. Als ik naar haar kijk, dan voel ik eventjes niet de pijn. Zij is alles wat ik nodig heb. Zij en mijn allerliefste moeder. Zij zijn mijn licht in de duisternis.

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL