30 / 03 / 2015

Ik ben de afgelopen dagen niet bepaald een zonnestraaltje. Ik reageer (te) vaak kattig. Het is niet leuk voor mijn omgeving én ook niet voor mezelf. Ik ben vaak gewoon zo moe dat ik er niet veel meer bij kan hebben. Ieder weekend neem ik mezelf voor om bij te tanken en veel te gaan slapen, maar uitslapen lukt me niet meer. Nu ben ik wederom niet uitgerust, en vandaag kan ik gewoon weer gaan werken. De vermoeidheid bouwt zich alleen maar verder op in plaats van te verminderen. Het weer heeft hier overigens ook een invloed op. De zon geeft me zoveel energie, dat het nu toch echt eens tijd wordt dat ie zichzelf wat vaker laat zien. 

Want oh! Wat heb ik zin in warme lentedagen waarbij het geen straf is om buiten te zijn, de barbecue aangestoken kan worden, we in het zonnetje een kopje koffie kunnen drinken op het balkon, de winterjas weer in de kast opgeborgen kan worden, de zomerschoenen juist uit de kast getrokken kunnen worden, het huis wordt opgewarmd door de zon, raampjes lekker open kunnen… 

Ik ben gewoon zo toe aan de warmte die de kilte in mijn leven, na het verlies van mijn lieve mama, laat verdwijnen als sneeuw voor de zon. 

  

Het kerstdiner

Deze week stond in het teken van vermoeidheid. Mijn moeder is continue erg moe en slaapt vrijwel ieder vrij moment. Haar benen voelen loodzwaar aan. Gedurende de dag heeft ze momenten waarbij ze erg misselijk is. Soms heeft ze heel erge hoofdpijn. De neuro-oncoloog heeft vandaag gebeld, en hij zei dat dit past bij verschijnselen die optreden bij de afbouw van haar medicatie. Het is vreemd hoe normaal dit voor ons is geworden. Het is een feest als mama zich goed voelt, maar helaas zijn die dagen er nog steeds veel te weinig. Bizar als je jezelf bedenkt dat het al bijna drie maanden geleden is dat mama voor de laatste keer werd bestraald. De tumor is niet degene die haar nu ziek maakt; het zijn puur de medicijnen en de bestralingen die dit veroorzaken. Ik heb nooit begrepen waarom mensen er soms bewust voor kiezen om niet behandeld te worden. Nu begrijp ik dit maar al te goed. Wij hebben het geluk gehad dat de bestralingen zijn aangeslagen, maar ik denk dat als mama dit van tevoren had geweten.. dan had de keuze om behandeld te worden toch een stuk moeilijker geweest. Er is op dit moment amper kwaliteit van leven. Het is doorbijten en wachten op een moment dat het beter gaat. Het is maar goed dat zij zo’n doorzetter is.

Voor dochterlief staat deze week in het teken van openheid. Ik geloof dat ons gesprekje over haar gedrag op school eindelijk haar ogen heeft geopend. Zij is nu open zoals alleen een kind dat kan. Tijdens het kerstdiner op haar basisschool mag ze één iemand meenemen. Dochterlief heeft ervoor gekozen om haar oma mee te nemen. Direct toen ze thuiskwam vroeg ze aan mijn moeder of zij volgende week tijd heeft om mee te gaan naar het kerstdiner. Mijn moeder zei uiteraard ja. Mama vroeg wel waarom ze mij niet meeneemt naar het kerstdiner. Het antwoord bezorgde bij mijn moeder een huilbui van een uur. Mama kan ik ieder jaar nog meenemen, maar oma, misschien is dit wel de laatste keer dat ik jou mee kan nemen. Dochterlief had dit ook tegen de juffrouw gezegd, en zij vond dit een heel mooi gebaar. Mijn moeder heeft haar verteld dat ze het ook heel lief vindt. Ik vind mijn dochter vooral heel dapper. Ik genoot van iedere verjaardag en iedere familie-aangelegenheid net iets intenser van de aanwezigheid van mijn moeder. De gedachte dat dit wellicht de laatste keer kan zijn komt altijd naar voren, maar ik durf het nooit hardop uit te spreken. Mijn dappere kleine meid maakt het gewoon bespreekbaar, en dan ook nog eens op de meest ontwapende manier die je jezelf maar kunt bedenken. Mijn God, wat ben ik trots op dit kind.

Al die zorgen over de geslotenheid van dochterlief zijn als sneeuw voor de zon verdwenen… Als zij ergens mee zit, dan zegt ze het. Ik moet vertrouwen in haar hebben. Ik moet haar niet langer onderschatten. Met deze kleine lieverd komt het wel goed..

 

Happy birthday to my babygirl!

Mijn lieve kleine (grote) meid is vandaag jarig! De tijd vliegt voorbij. Ik kan me nog goed herinneren hoe het voelde om haar voor de eerste keer in mijn armen te houden. Het was zo’n emotioneel moment. Nu zijn we alweer bijna exact tien jaar verder.

Gisteren vierden we haar kinderfeestje. Het was best riskant om haar verjaardag zo kort na het allesbepalende gesprek te vieren. Als we woensdag slecht nieuws hadden gekregen, dan had haar verjaardag er denk ik heel anders uitgezien. Al moet ik toegeven dat mijn familie meer is van: gewoon incasseren en weer doorgaan. Nu was het in dochters eigen woorden: dubbel feest! Het was gisteren dan ook een erg gezellige dag. We zijn naar de bioscoop gegaan en daarna hebben we thuis gegeten én we hebben cupcakes gebakken. Dochterlief wilde dit jaar haar verjaardag rustig vieren in plaats van met een spetterende activiteit. Ik vind het belangrijk om naar haar te luisteren, en ergens had ik het idee dat zij ook gewoon erg moe is van alle heftige emoties sinds de dag dat we hoorden dat mama (en dus haar allerliefste oma) een hersentumor heeft. Ze was gisteren aan het eind van het kinderfeestje ook zo moe dat ze in tranen uitbarstte. Het is voor mij niet duidelijk waarom, en zelf kon zij dit ook niet benoemen. Dochterlief is hooggevoelig, en waarschijnlijk werd de drukte haar gewoon te veel. Gelukkig heeft ze het voor de rest wel erg leuk gehad. Dat is het belangrijkste.

Vandaag was het wederom erg druk met visite. Ze ligt nu dan ook eventjes op bed een film te kijken. We hebben onwijs genoten van familie en vrienden die vandaag langs zijn geweest om haar verjaardag met ons te vieren. Er komen zo nog twee vrienden langs. Heel gezellig, maar eerlijk gezegd zal ik ook blij zijn als de drukte voorbij is. Dochterlief is onwijs verwend dit jaar! Ze heeft veel centjes gekregen, want ze is aan het sparen voor een laptop. Van mijn broertje heeft ze een telefoon gekregen. Van mijn mama heeft ze een spel gekregen. Tantelief heeft een fiets voor haar gekocht. Heel de familie is dol op haar. Dat is iedere dag te merken, maar op feestdagen voel je die liefde nog eens extra zo sterk. Ik kan het mijn familie niet verwijten dat ze zo verliefd zijn op mijn kleine meid. Het is zo’n ontzettend lief, sociaal en intelligent kind. Iedere dag ben ik alleen nog maar trotser op wie zij is, en op de manier waarop ze mij als persoon iedere dag opnieuw verbetert.

Lieve schat, je bent een kanjer. Ik houd van je! Onvoorwaardelijk en voor altijd. Dikke kus van jouw mama. ❤

Black & White

Het is de afgelopen dagen stil geweest op mijn blog. Ik ga me er niet om verontschuldigen, want jullie vinden het geen probleem en ik? Ik eerlijk gezegd ook niet. De laatste tijd ben ik zó moe. Ik was een beetje bang dat ik terug zou vallen in een depressie. Helaas ben ik nogal een ervaringsdeskundige op het gebied van depressie en het eerste wat er bij mij aan voorafgaat is het voortdurend moe zijn. Alsof je iedere dag opnieuw een marathon hebt gelopen. Vanuit die angst om depressief te worden vulde ik iedere dag in met dingen die ik moet doen in de hoop dat het dan weggaat. Bij een depressie is het namelijk belangrijk om toch dingen te blijven doen, ook al heb je er de energie niet voor.

Als een bezetene ging ik dus iedere dag maar door, hopend dat het snel beter zou gaan. Het tegenovergestelde was waar. Het voelde inmiddels iedere dag  alsof ik twee marathons had gelopen. Ik ben ook zo zwart of wit. Alles of niets. Het is voor mij lastig om grijs te zien. Het kwam voor lange tijd zelfs niet in me op dat misschien een combinatie van doorgaan én tegelijkertijd je rust pakken de beste manier is. Maar goed, nu ik dat inzie ben ik daad bij het woord gaan voegen. Met een beetje rust lukt het me al iets beter, al is de vermoeidheid nog steeds niet echt op zijn retour. De meest simpele dingen kosten me energie en ja, dit gaat zelfs zo ver tot het versturen van een whatsappje of mezelf omkleden. Als dit zo door blijft sluimeren, ga ik toch maar een keer naar de dokter. Uit ervaring weet ik dat mijn eigen oplossingen voor het overwinnen van een depressie niet altijd even effectief zijn. 😉 Als het al een depressie is.

Met mama gaat het niet zo goed. Ze is moe en ze is misselijk. Ik heb het gevoel alsof ik haar tekortschiet. Zondag zag ik haar voor het laatst. We waren allebei te moe om een gezellig gesprek te kunnen voeren. Het is niet te ontkennen dat zij er ook van baalt om steeds moe te zijn en hierdoor niets te kunnen. Niets anders dan op haar bed liggen. Het liefst wil ik van alles met haar gaan doen. Haar overal mee naar toenemen. Ik wil lachen, gieren en brullen. Ik wil genieten. Nu voelt het alsof ik niets doe. En ik ben bang. Bang dat we straks niet genoeg tijd hebben. Dat ik haar nooit kan laten zien hoeveel ik van haar houd. Dat we niet alles kunnen zeggen wat we nog willen zeggen.  Het leven ontglipt me door mijn vingers. En ik voel me schuldig voor alle gemene dingen die ik ooit tegen haar heb gezegd. Al die dingen die ik haar kwalijk heb genomen. Had ik toen maar geweten wat ik nu weet…

Papa is geëmigreerd naar Vietnam. Het is een beetje raar, maar dit is voor het eerst in jaren dat ik hem echt nodig heb. Het contact is via Facebook een beetje verbeterd. Ergens had ik de hoop dat we elkaar weer eens zouden zien en dat hij ons zou steunen. Hoe erg ik ook altijd dacht dat ik beter af was zonder hem, nu heb ik hem nodig. Het is niet eerlijk om hem het kwalijk te nemen dat ie ons verlaat, maar toch verafschuw ik hem hierdoor. Snapt ie dan niet dat ik niet zonder ouders kan? Wat als ik mama straks kwijt ben? En ergens bewonder ik hem voor zijn moed. Ik lijk qua karakter meer op papa dan op mama. Hij vertelde me vroeger altijd dat ie zich hier – in Nederland – niet thuis voelt. Dat hij hier nooit gelukkig zal worden. Nooit heb ik begrepen wat hij hiermee bedoelde. Tot nu.

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.