Vandaag ben ik jarig. Morgen vier ik het pas voor de hele familie en vrienden. Vandaag vier ik het vooral met mama en dochterlief. Gisteren heb ik van mama alvast een vaatwasser gekregen. Ze riep vorig jaar al dat ze me dit cadeau zou doen, vanwege mijn gebrek aan afwas-talent. Soms laat ik het gewoon staan omdat ik geen zin meer heb. Ik doe minstens een uur over de afwas. Daarnaast is het om eerlijk te zijn ook allemaal gewoon niet helemaal schoon. * Schaam schaam *! Gisteren werd de vaatwasser in mijn keuken gebouwd. Ik ga zo om vaatwastabletten. Ik kijk er nu al naar uit om dat ding aan te zetten, haha! Nieuwe dingen zijn altijd leuk.
Het mooiste cadeau vandaag is dat mama zich beter voelt dan vorige dagen. Gisteravond belde ik mama en toen klonk ze al best goed. De artsen hadden haar op het hart gedrukt dat ze absoluut geen ibuprofen mag innemen. Het enige wat ze nog in huis had was ibuprofen. De pijn was niet meer te doorstaan, dus nam ze toch ibuprofen in. Binnen een uur was haar pijn weg. Ze zei tegen me dat ze dit risico had genomen, omdat ze de afgelopen dagen liever dood was. De laatste dagen waren een hel voor mama, dus ik begrijp het wel. Als je zo moet lijden, wat heeft het leven dan nog voor nut? Maar goed, laten we vandaag gewoon blij zijn dat het vandaag goed gaat.
Vanochtend heb ik hardgelopen en mijn huis gepoetst. Gisteren heb ik de hele dag alleen maar geluierd. Blijkbaar is dat laatste voor mij gewoon niet een heel verstandige optie. Ik ga me er ellendig door voelen. Ik word er ook heel erg negatief van. Daarnaast voel ik me rusteloos. Nee, dat schiet allemaal niet op. Ik ga zo even het centrum in voor een leuk kinderboek, haarverf en wat boodschapjes. Wat gaan jullie op deze bijzondere * grinnik * dag doen?
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Mama wordt vandaag voor de laatste keer bestraald. Opnieuw een hoofdstuk dat wordt afgesloten. Opnieuw een nieuw hoofdstuk met een minder mooi perspectief dan het vorige. Morgen word ik 28 en steeds opnieuw, als mensen me vragen wat ik voor me verjaardag wil, dan moet ik me inhouden om niet te zeggen: Ik wil dat mijn mama beter wordt en de rest kan me gestolen worden. Er zijn momenten dat ik nog steeds hoop dat de artsen er achter komen dat ze een foutje hebben gemaakt. Er zijn momenten dat ik bid op een wonder. Talloze momenten waarop ik mezelf voor de gek houd. De hersentumor lijkt onze tijd samen wederom in te korten. De eerste symptomen van uitval zijn begonnen. Ik krijg de woorden van de neuro-oncoloog maar niet uit mijn hoofd. Als de uitvalverschijnselen eenmaal zijn begonnen, dan is de levensverwachting nog maar enkele dagen tot weken. Ik ben hier nog niet klaar voor. Please God, don’t take my mama away…
Mama voelt zich erg ziek de laatste dagen. Haar hoofd doet onwijs veel pijn. Ze slaapt alleen nog maar hele dagen. Ik wou dat ik iets kon doen om haar pijn weg te nemen. Het is hersenvocht die tegen haar schedel drukt. Geen goed teken… Ik ben onwijs bang dat de bestralingen niet zijn aangeslagen. Al mijn hoop is als sneeuw voor de zon verdwenen. Waar kan ik nog hoopgevend over zijn? Waar moet ik nog positief over zijn? Is het niet allemaal gewoon heel erg beroerd? Ik zie mijn moeder helemaal kapot gaan, iedere dag een stukje meer. Iedere dag verlies ik een stukje van haar. Mijn moedertje, die er altijd voor me was. Ze heeft zoveel pijn. Het is een lijdensweg zonder licht aan het eind van de tunnel. Het is een strijd zonder iets te winnen. In dit verhaal zijn we allemaal verliezers.
Sluipmoordenaar, ik haat je. Ik haat je met iedere vezel in mijn lichaam. Ik verafschuw je. Je maakt alles kapot. Je maakt mijn moeder kapot. Je maakt mijn dochter kapot. Jij maakt iedereen waar ik van houd kapot. Waarom maakt niemand jou kapot? Waarom blijf jij je maar volvreten aan alle gezonde cellen in mijn moeders hersenen? Hoe kun je dit verdomme doen? Hoe kun je? Waarom? Vertel iemand me alsjeblieft waarom…
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Ik snap geen reet van mezelf. Op dit moment heb ik zo ontzettend hard iemand nodig. Wat zou het fijn zijn om iemand te hebben die me steunt door dik en dun, waarbij ik kan huilen en kan schreeuwen. Iemand die me een knuffel geeft. Iemand die me laat merken dat hij/zij me niet loslaat, hoe gek ik soms ook kan doen. Het masker wordt te zwaar om 24/7 te dragen… Wat doe ik mezelf aan?
Als mensen vragen hoe het met me gaat, dan zeg ik met een glimlach dat het goed gaat. Ja, naar omstandigheden, gaat het echt goed met me. Ik blijf gewoon positief en leef met de dag. Dat klinkt best mooi toch? Wat ik voor mezelf hou is dat ik bang ben… een angst die met geen pen te beschrijven is. Wat ik er niet bij zeg is dat ik het liefst zou stoppen met alles… Dat als ik dochterlief niet had…ik geen reden meer zou hebben om hier te blijven als mama doodgaat. Ja, dat is helemaal niet leuk om te denken of om te voelen.. Maar het is de kei-harde waarheid. Ik heb het één keer hardop uitgesproken tegen een vriendin en zij werd toen heel boos. Maar je hebt ons toch? Nou, het is eigenlijk net andersom. Jullie hebben mij, maar waar zijn jullie nu ik hier alleen in de duisternis loop? Geen belletje. Geen bezoek. Helemaal niets.
Afgelopen maandag had ik een gesprek met één van mijn leidinggevenden. Ik had me voorgenomen om eerlijk tegen haar te zijn. Ik was echt van plan om me kwetsbaar op te stellen, om even het masker af te doen. En toch vertelde ik haar niet veel later hoe positief we zijn en hoe goed het gaat. Dat we dag bij dag kijken hoe het gaat en nee hoor. ik heb echt geen hulp nodig. Ook wil ik echt niet dat er uitzonderingen worden gemaakt voor mij. Als de situatie verandert, zal ik het haar laten weten en that’s it.
In de duisternis blijf ik in mijn eentje ronddwalen, op zoek naar een oplossing. De brok in mijn keel gaat nooit weg, hoe goed ik ook doe alsof. Soms geloof ik zelf dat het echt goed met me gaat. Maar ik weet het gewoon zeker, mijn dochter redt op dit moment iedere dag mijn leven. Zij is de reden dat ik besta en nooit zal ik haar doelbewust verdriet aandoen. Ik zal altijd naast haar blijven staan. Mijn liefde voor haar is groter dan mijn verdriet. Dus ik sta iedere dag op en doe mijn best, om het beste van het leven te maken. Als ik naar haar kijk, dan voel ik eventjes niet de pijn. Zij is alles wat ik nodig heb. Zij en mijn allerliefste moeder. Zij zijn mijn licht in de duisternis.
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Ik houd van eten, heel veel en vooral ongezond eten. Ja sorry, ik ben echt een fastfood-lover. Als dochterlief thuis is kan ik mezelf natuurlijk niet iedere dag trakteren op een patatje, pizza of what so ever. Als zij thuis is, dan houd ik me prima aan verantwoord eten. Maar goed, dochterlief is om het weekend bij haar papa en eerlijk is eerlijk: dan ga ik los! Het is dan ook niet heel erg gek dat ik de afgelopen maanden nogal ben aangekomen. Eerst voelde ik me daar best prima bij, maar nu kom ik met regelmaat foto’s tegen van mezelf toen ik nog actief was. Een jaar geleden was ik een hardloop-fanaat. Ik was zo trots toen ik de 8 kilometer haalde! Daarna zakte het een beetje in vanwege gebrek aan tijd… En de kilo’s kwamen er weer aan!
Ik houd van eten en ik houd van hardlopen. Het is de balans waar ik al die jaren naar op zoek was. Nu kon ik eten wat ik wilde en ondertussen viel ik mooi een aantal kilo’s af. Mijn benen waren destijds mijn trots. Het is een beetje awkward om te zeggen, maar ik doe het toch: mijn benen waren beauty’s! Vorige week heb ik het roer omgegooid. Het was weer tijd om te gaan hardlopen. Geen tijd is een zwak excuus; voor dingen waar je happy van wordt, moet je tijd VRIJ MAKEN! Ik loop inmiddels geen 8 kilometer meer. Vorige week was ik na drie kilometer helemaal uitgeteld. Het voelde helemaal niet zo lekker als een jaar geleden, maar wat wil je? Na zo lang lazy te zijn geweest! Gisteren ging het al een stuk beter.. Ik liep meer dan 3 kilometer en ik voelde me er gewoon goed bij. Het verschil is dat ik gisteren heb uitgelopen. Nu kwam ik dus niet helemaal oververhit thuis aan. Dat scheelt! Vandaag doe ik weer een poging.. Ik ben benieuwd.
Naast hardlopen doe ik buikspieroefeningen. Ik weet niet of die veel effect gaan hebben aangezien je speciale diëten moet volgen om spieren te krijgen. Blegh, daar heb ik allemaal geen zin in. Dan is de lol er voor mij al af. Vanaf morgen ga ik ook maar wat squats doen. Dikke billen hebben is een droom van me! Hmm, misschien is dat ook wel een beetje awkward, haha! Het sporten helpt me om af te vallen, maar het is ook een manier om te kunnen dealen met de sluipmoordenaar. Laatste tijd spelen er nogal nare scenario’s af in mijn hoofd. Het is te vergelijken met films. Ik raak er meteen door van slag en krijg direct tranen in mijn ogen. De filmpjes gaan namelijk allemaal over een begrafenis. De begrafenis van mama. Ik wil er niet aan denken. Het komt gewoon in één keer naar boven. Het voelt alsof ik mijn mama er mee verraad en alsof ik alle hoop ben verloren. Waarom komt juist die begrafenis steeds zo sterk naar voren? Ik zie mezelf steeds opnieuw instorten. Ook nu krijg ik een brok in mijn keel, dus laat ik er niet te veel over uit wijden. Ik had gewoon het gevoel dat ik het met iemand moest delen… Ik moest het gewoon even kwijt.
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Vannacht had ik – na een heel gezellige avond op het verjaardagsfeestje van een vriendin – een angstaanjagende nachtmerrie. Ik probeer nachtmerries altijd te ontcijferen, omdat ik geloof dat mijn onbewuste ik me via deze weg iets bewust wil maken. Deze nachtmerrie was er zo een waarna ik eventjes vol met angst wakker bleef, dus dat betekent voor mij dat het wel een heel belangrijke droom moet zijn.
Wat droomde ik?
Ik droomde dat ik een meisje op een donkerbruin paard leerde kennen. Het meisje was weggevlucht omdat in haar was aangevallen en ik besloot haar te redden. Helemaal alleen liep ik een groot bos in. In dat bos stond het kasteel waar dat meisje in woonde. Terwijl ik naar het kasteel liep, werd ik aangevallen door monsters. Ze gooiden stenen naar me. Zo snel als ik kon, rende ik het kasteel in en verstopte me in een verborgen kamer.
Wat betekent het?
Meisje: in dromen staan mensen als symbool voor delen van je eigen persoonlijkheid.
Donkerbruin paard: vertegenwoordigt sterke, fysieke kracht. Je dient je ongetemde kracht te kanaliseren. Een donker of zwart paard duidt op mysterie, wildheid en het onbekende. Dit paard kan zelfs duistere krachten symboliseren.
Vluchten: vluchten voor de waarheid. Ook kunnen ze gevoelens van tekortkoming, mislukking of onzekerheid weergeven. Als je droomt dat je in paniek wegvlucht voor een vijand, kan het zijn dat je als je wakker bent jouw angsten niet onder ogen ziet.
Iemand redden: vertegenwoordigt een aspect van jezelf dat is verwaarloosd of genegeerd. Je probeert een manier te vinden om dit verwaarloosde deel van jezelf te uitten.
Bos: het bos staat voor het onbekende of onderbewuste. Als je droomt dat je door een bos loopt, duidt dit erop dat je terugkeert naar een onschuldig en spiritueel aspect van je karakter.
Kasteel: als je een kasteel ziet in je droom symboliseert dit beloning, eer, erkenning en het lof voor wat je bereikt hebt. Het voorspelt een gelukkige toekomst, omringd door de liefde van (jouw) kinderen, gulheid van buren en het comfort van vrienden. Je zou zelfs voorbestemd kunnen zijn voor een machtige positie.
Aangevallen worden: betekent de noodzaak om jezelf te verdedigen. Je voelt je gestrest, kwetsbaar en hulpeloos. Je kunt ook geconfronteerd worden met moeilijke veranderingen in je wakende leven.
Monsters: monsters staan voor eigenschappen die je lelijk of ongepast vind. Je zou ergens bang voor kunnen zijn, of bepaalde emoties hebben onderdrukt. Als je gevolgd wordt door een monster, duidt dit op verdriet of ongeluk in de nabije toekomst.
Stenen: Als je droomt over stenen kan dit ook duiden op morele kwesties en/of schuldgevoel.
Toegepast op mijn dagelijkse leven:
Na jaren werd mijn gelukkige toekomst eindelijk realiteit. Ik had alles goed op orde: heb een mooie baan, een leuk huisje en een nog veel mooier en liever kind. Ja, ik was gelukkig. Ik word omringd door liefde. Plots uit het niets was daar mijn grootste vijand: de hersentumor van mama. Het heeft heel mijn leven een stuk minder mooi gemaakt dan dat het was. Ik ga één van mijn dierbaarste mensen in het leven verliezen (aanval van het kasteel). Het meisje op het paard, ik dus, wordt door iedereen gezien als een krachtig en sterk persoon (het paard). Ik zie mezelf liever ook als krachtig en sterk dan als kwetsbaar en hulpeloos. Ik vlucht weg van de onzekerheid die de ziekte van mama met zich meebrengt en zoek toenadering bij mezelf. Het meisje op het paard wordt door mij gered. Ik heb mijn kwetsbaarheid genegeerd, maar voel wellicht aan dat ik dit niet voor altijd kan blijven doen. Ik word aangevallen door monsters, mijn angst en schuldgevoel met betrekking tot mama’s ziekte. Het gevoel haar altijd tekort te schieten. Het niet goed te doen. En het is natuurlijk de confrontatie met het gegeven dat heel mijn leven gaat veranderen (en niet ten goede). Er zal verdriet en ongeluk zijn in de nabije toekomst. De monsters gooien met stenen die volgens mij staan voor het schuldgevoel wat ik continue heb, maar ook steeds probeer weg te stoppen. Ik vlucht voor de waarheid. Ik drink sinds mama’s diagnose geen alcohol meer en ik houd sterker vast aan mijn geloof (bos).
Deze droom heeft me weer veel inzicht gegeven… Nachtmerries zijn zo slecht nog niet.
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Eindelijk is het weekend! Zoals gewoonlijk ben ik nu te moe om het uitbundig te kunnen vieren. Het duurt altijd dagen voordat ik opgeladen ben en tegen de tijd dat ik opgeladen ben, moet ik alweer aan het werk. Zo sukkel ik maar een beetje door op een sterk langzamer wordend tempo. De Nederlandse Spoorwegen blijkt exact hetzelfde probleem te hebben als ik. 😉
Jeetjemina, wat een slecht georganiseerd soepzooitje is het eigenlijk. Nu weet ik dat we stiekem niet mogen klagen. In andere Europese landen is het nog maar de vraag of de trein überhaupt komt opdagen. Of eigenlijk is het gewoon een wonder als de trein echt komt! Maar goed, mensen anticiperen op de situatie daar. In Nederland wordt er juist gehamerd op hoe milieubewust het is om met de trein te gaan en hoe nuttig het is om files mee te omzeilen. Nu snap ik dat er best veel mis kan gaan met die dingen. Die vijf minuutjes vertraging vind ik dan ook helemaal geen probleem. Sterker nog, ik vind een vertraging van een uur ook geen probleem. Het is de communicatie vanuit de Nederlandse Spoorwegen richting haar klanten die me tegen de borst stuit. Gevolg hiervan is dat ik bijvoorbeeld niet goed kan door communiceren dat ik wat later ben. Believe me, niets is zo vervelend als last minute er pas achter komen dat je dik te laat gaat komen. 😉
Laat ik er een paar voorbeeldjes van deze week bij pakken… (moet je nagaan hoe frustrerend het is als je dit al 9 jaar structureel meemaakt).
Gisteren was ik ruim op tijd op het station. Nadat ik mezelf had voorzien, van mijn dagelijkse dosis cafeïne, liep ik richting het perron en nam plaats op één van de bankjes. Het ene moment staat nog heel mooi de trein, die ik moest hebben, op het beeldscherm. Als ik nog geen minuut later onbewust nog een keer kijk, zie ik dat het beeldscherm veranderd is. Niet de trein die ik moet hebben, maar die van een half uur later staat aangegeven. Ik verwacht binnen enkele minuten meer informatie te krijgen over wat er aan de hand is. Ik wacht. Ik wacht iets langer. Ik wacht nog steeds. Nee hoor, geen uitleg. Op de site van de NS staat ook geen bal aangegeven. Oké, whatever. Ik heb mijn afspraak gemaild dat ik wat later zou zijn en ik hoopte maar dat hij het op tijd zou lezen. Ondertussen tikt de klok steeds verder. Er stopt een trein aan de andere kant van het perron. Nu staat hier op het beeldscherm dat de trein (die van een half uur later) zou vertrekken vanuit dit spoor. Ik stap deze trein in. Niet veel later hoor ik, in de trein zelf, dat deze trein niet richting Rotterdam (waar ik moest zijn) et cetera gaat, maar juist de andere kant op. Dus… iedereen stapt weer uit. Niet veel later horen we dat die trein toch maar wel naar Rotterdam gaat. Oké? Lekker bezig, NS! 😉
En ik weet niet of jullie onlangs nog bij het nieuwe station van Breda zijn geweest? Oké, één tip: vermijd de spits! Pasgeleden stond ik nog dik tien minuten in een file van mensen die het station wilden verlaten. Het pad was – nog zacht uitgedrukt – te klein, dus de mensen die de trein wilden instappen blokkeerden het hele pad. Niemand kon er nog in of uit… Klasse, NS!
Vandaag was wederom een heel mooi voorbeeld van het geweldige organisatie-talent van de NS. Ik zat in de trein richting Tilburg. Ik was onderweg naar Tilburg University. Het bleek handiger te zijn om over te stappen en dan de stoptrein te pakken, omdat die stopt bij het station ‘Tilburg Universiteit’. Hoef ik tenminste niet zo ver te lopen (hoezo lui?). Ik stapte dus uit de trein richting Tilburg en liep een masterlijk hoge trap op en af richting de trein naar Tilburg Universiteit. En ja hoor, die reed natuurlijk weer niet. Welke trein reed er wel naar Tilburg Universiteit? Juist, die trein waar ik zojuist uit was gestapt. Weer te laat.. en waarom? Omdat de NS het niet nodig vond om heel eventjes te zeggen dat de trein verder zou rijden als stoptrein. Het had de conducteurs misschien een minuutje van hun tijd gekost. Ik daarentegen moest uiteraard weer een half uur wachten. Heerlijk, NS!
Maar goed, genoeg geklaagd. De boodschap is vrij duidelijk denk ik, hè? 😉 Ik ben geen fan van NS. Van mij mogen er een aantal organisaties opstaan die de Nederlandse Spoorwegen weg concurreren. Sorry…
Met mama ging het vandaag overigens best goed. Ik bel haar iedere dag drie keer om even te kijken hoe het gaat et cetera. Zo ook gisteravond. Tot mijn grote verbazing was zij aan het wandelen. Mama woont midden in de bossen en het was al donker. Waarom is zij uitgerekend nu gaan wandelen? Op die vraag kreeg ik niet echt een antwoord. Ze vertelde me wel dat ze naar de stad was gelopen. Jeetjemina, dat is zeker 10 kilometer heen en 10 kilometer terug vanuit haar huis. Ze zei dat ze zich er beter door voelde, maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat het goed is om zo ver te gaan wandelen als je bestraald wordt. En als er nou iets was gebeurd? Er komt zelden iemand langs… Mama heeft een beetje lak aan de zorgen die ik heb. Zij is heel resoluut: de maanden die ik nog overheb, ga ik niet verspillen. Ik doe gewoon waar ik zin in heb. Hmm, oké, mam.. vooruit dan maar.
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Voordat mijn vakantie tot een eind kwam, had ik de beslissing gemaakt om minder dagen te gaan werken. Om het even heel dramatisch te stellen: ik trek vier dagen in de week niet echt meer. Of moet ik zeggen trok? Ik weet niet wat er gebeurd is, maar op dit moment werk ik niet vier dagen in de week… Het zijn er inmiddels vijf geworden. Natuurlijk kan ik hier mijn baas de schuld van geven, maar op één of andere manier weet ik niet echt grenzen te stellen. Waar ik eerst moeite had om in slaap te komen, duurt het nu nog geen vijf minuten voordat ik in diepe slaap ben. Sinds dat ik werk voel ik me beter. Het leven voelt niet meer zo zwaar aan. Ik voel me beter, juist omdat ik werk en ergens anders mee bezig ben. Het lijkt allemaal opeens weer zo normaal… En normaal voelt héél fijn. Maar goed, vanaf volgende week werk ik weer vier dagen. Eindelijk een doordeweekse dag waarop ik mijn ding kan doen, want wat is het een chaos in mijn huis. In de avond poetsen is gewoon niet echt mijn ding. 😉
Mama moet nog 8 dagen bestraald worden. Vandaag had ze erg veel hoofdpijn en ze is erg moe. Ze heeft inmiddels veel contact met lotgenoten, althans met vrouwen en mannen die net als haar kanker hebben (in wat voor vorm dan ook). Zij hoort nu dan ook veel verhalen. Mensen die ooit een strijd hebben gewonnen, maar weer te maken hebben gekregen met die stomme sluipmoordenaar. Helaas vaak met een niet zo toffe prognose. Een vrouw met twee kindjes van vier en twee die het leven binnen korte tijd moet gaan verlaten. Het ene moment sta je midden in het leven en het andere moment staat het opeens stil. Die sluipmoordenaar geeft geen stille hints, geen signalen. Vanuit het niets valt ie aan. Wat me opvalt is dat kanker vaak terugkomt en het lijkt allemaal niet zo goed te genezen als dat er vaak beweerd wordt…
Als je kanker overleeft, dan ben je een strijder. Alsof er aan overlijden betekent dat je niet sterk genoeg bent… Wat een bullshit. 😉 Nee, ik vind het maar gek hoe mensen er tegen aan kijken. Maar goed, het is precies dezelfde denkwijze als die ik had voordat mama die hersentumor kreeg (al is krijgen niet precies het juiste woord, het is niet bepaald een geschenk of what ever). Het is vreemd hoe zoiets als dit mijn hele leven zal veranderen. Vanaf het moment dat we het hoorden tot aan mijn dood. Ik ben anders tegen het leven aan gaan kijken. Het is natuurlijk een cliché, maar dat maakt het niet minder waar. Ik ben veranderd. En hoe rot deze situatie ook is, ik ben veranderd in de positieve zin van het woord…
Iedere ochtend opstaan is geen verplichting en het is geen last. Het is een mogelijkheid op nieuwe avonturen en een kans om iets te maken van het leven. Je hebt niet in de hand hoe lang het zal duren, maar je hebt wel in de hand wat je ermee doet. ❤
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Gisteren was een dag die vooral in het teken stond van kinderen. Het is altijd een gekkenhuis qua in- en uitlopende kinderen, dus dat zijn we al gewend. 😉 Met één meisje heeft dochterlief echter de laatste tijd nogal eens trammelant. Dochterlief vermoed dat het meisje in kwestie niet komt spelen omdat ze haar zo lief vindt, maar voornamelijk om specifieke spulletjes die dochterlief heeft. Iedere keer opnieuw draait het samen spelen uit op tranen. De ene keer traantjes van dochterlief, de andere keer van het meisje.
Nu was het dus weer bonje. Dochterlief wilde héél eigenwijs hoe dan ook boven blijven spelen, terwijl het meisje hoe dan ook beneden wilde spelen. Ik heb de grens getrokken toen het meisje dus doodleuk beneden ging zitten, in haar eentje. Ik heb dochterlief en het meisje naar buiten gestuurd. Dochterlief pakte haar loom-bandjes en ging die verder afmaken.
Niet veel later stond het meisje huilend voor de deur. Ze zou naar huis gaan als ze niet snel iets zouden gaan doen, waarop ik antwoordde dat het misschien wel verstandig is om naar huis te gaan. Het is zo niet bepaald leuk samen spelen. Ik vroeg dochterlief en het meisje waarom ze niet meer zo leuk samen kunnen spelen. Dochterlief kwam met een nogal eerlijk antwoord… We zijn gewoon geen goede vriendinnen meer. Tien minuten na het gesprekje hoorde ik ze weer lachen, gieren en brullen. Probleem opgelost. 😉
Dochterlief en ik zijn gaan fietsen. We hebben vijf kilometer afgelegd en we hebben ons route afgesloten met een milkshake. Het was gezellig en het was leuk. ❤ We doen het snel een keertje over, maar dan een net iets langere route!
In de avond hebben mijn neefjes bij ons gelogeerd. Dochterlief heeft zich prima vermaakt. Ik heb bezoek gehad van een vriendinnetje, dus ook ik heb me wel goed beziggehouden. De nacht was wel weer ehm.. Heavy! Die boefjes maakten er weer een rotzooitje van en gingen maar niet slapen. Midden in de nacht hoorde ik plotseling dochterlief naar beneden gaan met de volgende kreet: WESP WESP WESP WESP WESP! Iedereen was meteen klaarwakker – wie weet niet alleen in ons huis, maar ook in die van tien straten verderop. 😉
Zelf ben ik ook heel bang voor wespen, dus er zat maar één ding op… Alle matrassen en luchtbedden naar beneden. De boys en m’n meisje hebben dus in de woonkamer geslapen. Inmiddels is de wesp vertrokken en voelt iedereen zich weer veilig. 😉
Vandaag ga ik hardlopen en naar de Mediamarkt (m’n toetsenbord is kapot).
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Ik weet dat mijn stemming zo veranderlijk is al het weer. Gedachten, gevoelens, gedrag: iedere dag is het weer een verrassing hoe het zich zal manifesteren. Vandaag voel ik me verrassend goed. De momenten waarop ik me beroerd en verdrietig voel worden steeds sneller verdreven. De dagen dat ik het leven kan handelen worden steeds langer.
Telkens als ik me wat minder voel, dan denk ik dat ik gek aan het worden ben. Ik heb zo vaak gehoord dat ik niet spoor, dat ik anders ben. Meteen de main reason waarom ik geen zin meer heb in psychologen/psychiaters. Eerder besefte ik me niet wat die etiketten met me hebben gedaan. Nu weet ik dat het er voor heeft gezorgd dat ik mezelf een etiket op heb geplakt. Mijn zelfbeeld is totaal anders dan de werkelijkheid. Voor mijn gevoel ben ik abnormaal, terwijl anderen me er juist vaak op wijzen dat het normaal is dat ik zo reageer. Ik ben niet ziek in mijn hoofd. Ik ben aan het strugglen. Mijn body and mind zijn zich aan het aanpassen op de nieuwe situatie en ja, dat kost tijd. In korte tijd ben ik veranderd en ook dat kost tijd om te accepteren. Vreemd dat ik het dan soms ook allemaal niet meer weet? Nee!
Ik moet mezelf tijd en ruimte geven. De lat wat minder hoog leggen. Af en toe mag ik janken als een koe, op andere momenten mag ik best humor gebruiken om te ventileren, natuurlijk hoef ik niet altijd aardig te zijn, werken mag ik leuk vinden en ja, ik mag soms best gek worden van mezelf. Ik moet er op vertrouwen dat de onbewuste mechanismen in mij precies weten wat ze doen. Misschien merk ik het vandaag nog niet, maar wellicht morgen wel of de dag daarna of de dag daarna..
Laat ik me voor vandaag op de positieve dingen richten;
Mama is over de helft van de bestralingen! Daar is zij zelf heel blij mee. 🙂 En zoals ik al eerder zei: is mama blij, dan ben ik blij.
Mama krijgt een pruik en ze vindt het leuk. Ze gaat een heel andere coupe kiezen. Ze houdt wel haar donkere haar.
Volgende week heb ik eindelijk een vaatwasser! Weg met het vervelende klusje. Hello comfort!
Vandaag ga ik fietsen met dochterlief. We sluiten het af met een milkshake.
Morgen ga ik hardlopen. Ik mag me body and mind best een beetje helpen met het aanpassen op… Hoe kun je verwachten dat dingen anders gaan verlopen, als je zelf niks veranderd? 😉
Het leven loopt zoals het hoort te lopen. I put my trust in God. ❤
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
De wereld van Anna 