Oeps, ik vergeet op sommige dagen een foto te maken voor de happy days challenge. Het komt waarschijnlijk door een combinatie van het te druk hebben en niet meer de ultieme focus op dingen die me blij maken. Ik voel me namelijk best goed. Ik hoef me niet bewust te richten op happiness, onbewust lukt het me ook steeds makkelijker om de dagen door te komen. De ene dag gaat het makkelijker dan de ander. Het ene moment beter dan het andere. Maar voor wie geldt dat nou niet?
Dochterlief bevindt zich op dit moment midden in haar rouwproces. De herinneringen aan oma stapelen zich bij haar op. Het besef dat oma niet meer terugkomt. Het gemis. Het niet kunnen accepteren dat oma niet al haar dromen heeft waar kunnen maken. En het verdriet wat daarbij komt kijken.
Gisteren lag dochterlief huilend in haar bed. We knuffelden. Snikkend zei ze dat het oneerlijk is dat oma nooit meer naar Euro Disney heeft kunnen gaan. Ik heb haar meegenomen naar beneden, hoewel het al veel te laat was. Ik kan haar gewoon niet alleen laten op zulke momenten. Ik wil dat ze voelt dat ik haar onvoorwaardelijk zal steunen, en er voor haar zal zijn als ze me nodig hebt. Het duurde vervolgens niet lang voordat ze lag te slapen…
Verdriet is zoveel beter te verwerken als je het kunt delen. Het donkere gat is zoveel lichter als je niet alleen bent.
Gisteren was een dag die vooral in het teken stond van kinderen. Het is altijd een gekkenhuis qua in- en uitlopende kinderen, dus dat zijn we al gewend. 😉 Met één meisje heeft dochterlief echter de laatste tijd nogal eens trammelant. Dochterlief vermoed dat het meisje in kwestie niet komt spelen omdat ze haar zo lief vindt, maar voornamelijk om specifieke spulletjes die dochterlief heeft. Iedere keer opnieuw draait het samen spelen uit op tranen. De ene keer traantjes van dochterlief, de andere keer van het meisje.
Nu was het dus weer bonje. Dochterlief wilde héél eigenwijs hoe dan ook boven blijven spelen, terwijl het meisje hoe dan ook beneden wilde spelen. Ik heb de grens getrokken toen het meisje dus doodleuk beneden ging zitten, in haar eentje. Ik heb dochterlief en het meisje naar buiten gestuurd. Dochterlief pakte haar loom-bandjes en ging die verder afmaken.
Niet veel later stond het meisje huilend voor de deur. Ze zou naar huis gaan als ze niet snel iets zouden gaan doen, waarop ik antwoordde dat het misschien wel verstandig is om naar huis te gaan. Het is zo niet bepaald leuk samen spelen. Ik vroeg dochterlief en het meisje waarom ze niet meer zo leuk samen kunnen spelen. Dochterlief kwam met een nogal eerlijk antwoord… We zijn gewoon geen goede vriendinnen meer. Tien minuten na het gesprekje hoorde ik ze weer lachen, gieren en brullen. Probleem opgelost. 😉
Dochterlief en ik zijn gaan fietsen. We hebben vijf kilometer afgelegd en we hebben ons route afgesloten met een milkshake. Het was gezellig en het was leuk. ❤ We doen het snel een keertje over, maar dan een net iets langere route!
In de avond hebben mijn neefjes bij ons gelogeerd. Dochterlief heeft zich prima vermaakt. Ik heb bezoek gehad van een vriendinnetje, dus ook ik heb me wel goed beziggehouden. De nacht was wel weer ehm.. Heavy! Die boefjes maakten er weer een rotzooitje van en gingen maar niet slapen. Midden in de nacht hoorde ik plotseling dochterlief naar beneden gaan met de volgende kreet: WESP WESP WESP WESP WESP! Iedereen was meteen klaarwakker – wie weet niet alleen in ons huis, maar ook in die van tien straten verderop. 😉
Zelf ben ik ook heel bang voor wespen, dus er zat maar één ding op… Alle matrassen en luchtbedden naar beneden. De boys en m’n meisje hebben dus in de woonkamer geslapen. Inmiddels is de wesp vertrokken en voelt iedereen zich weer veilig. 😉
Vandaag ga ik hardlopen en naar de Mediamarkt (m’n toetsenbord is kapot).
Deze blog is in naam van jou, Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven. Maar vooral mijn moeder.
Ik wissel het dinsdagprogramma en donderdagprogramma eventjes om. Morgen ga ik namelijk week 25 van My Bucket List ‘voltooien’. Daar zal ik donderdag iets over schrijven. Om deze reden publiceer ik vandaag de stelling van deze week.
Hoe kun je mee discussiëren?
Vul de poll in;
Geef in een reactie aan waarom je het eens/oneens bent met de stelling.Je mag op elkaar reageren (graag zelfs!)
Volgende week zal ik de uitkomsten van de poll kort bespreken.
Staatssecretaris Ross van Volksgezondheid heeft opdracht gegeven om een onderzoek te verrichten naar verstandelijk beperkte ouders en hun gezin. Dit onderzoek is uitgevoerd door de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit. Er is na hun onderzoek vastgesteld dat er 1549 gezinnen zijn met verstandelijk beperkte ouders. In 789 hiervan is de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld of zijn de kinderen uit huis geplaatst. In nog eens 253 gezinnen is er sprake van problematisch ouderschap. In 507 gezinnen is het ouderschap goed genoeg. Deze ouders krijgen professionele hulpverlening en steun van familie en eventueel vrienden.
In de regel verloopt ouderschap door verstandelijk beperkten problematisch. Vaak hebben deze ouders geen realistisch beeld van wat het inhoudt om kinderen op te voeden. Zij willen iets voor zichzelf om te verzorgen – hun eigen gemaakte pop. Zij zijn niet voorbereid op het gegeven dat kinderen je nachten wakker kunnen houden, altijd als eerste mogen eten en aandacht vragen als je ergens anders mee bezig bent. Verstandelijk beperkten kunnen ook oprecht boos worden als hun kind een stukje LEGO van hen afpakt. Als een kind huilt, denken zij geregeld dat hij of zij dit doet om hen te pesten. Verstandelijk beperkte ouders weten niet hoe ze hiermee moeten omgaan.
Baby Naomi is een voorbeeld van hoe slecht het kan aflopen. Naomi bleef maar huilen en haar verstandelijk beperkte ouders wisten niet hoe ze hiermee om moesten gaan. Door haar te schudden probeerden ze haar stil te krijgen. Naomi werd echter maar niet stil en uiteindelijk hebben haar ouders haar dood geschud. Dit gebeurde niet opzettelijk. Haar ouders begrepen het gewoonweg niet. Naomi’s ouders zijn dan ook oprecht verdrietig over de dood van hun kind.
Als een kind uit huis wordt geplaatst, omdat de ouders er niet voor kunnen zorgen, is dit voor zowel de kinderen als de ouders een traumatische ervaring. Verstandelijk beperkte ouders begrijpen niet waarom hun kind weg moet en zijn hier heel verdrietig over. Het is voor hun gemoedstoestand dan ook alles behalve bevorderend.
Wanneer het wel goed gaat, omdat ouders professionele hulpverlening krijgen, is er een groot risico op een zeer ingewikkelde kind-ouderrelatie. Kinderen van verstandelijk beperkte ouders zijn namelijk geregeld niet verstandelijk beperkt en stijgen qua intelligentie boven hun ouders uit. Dit heeft als gevolg dat een kind zijn of haar best gaat doen om de ouder tegemoet te komen. De rollen worden hierdoor omgedraaid. Kind wordt ouder en ouder wordt kind. Het betreft een ongezonde situatie voor een kind om in op te groeien. Het meisje of jongetje heeft geen normale jeugd en krijgt niet de kans om kind te zijn. Een uit huis plaatsing is, zoals eerder gezegd, an sich al een zeer traumatische ervaring voor kinderen, maar de gebeurtenissen vooraf aan deze uit huis plaatsing zijn wellicht nog traumatischer. Verstandelijk beperkte ouders kunnen niet goed voor zichzelf zorgen; de omgeving is vaak vervuild, ze kunnen niet koken of vergeten dat gewoon. Hierdoor kan een kindje ondervoed raken. Het allerbelangrijkste is echter dat het kind lichamelijk mishandeld kan worden. De verstandelijk beperkte ouders weten niet wat ze met hun boosheid moeten en rammen er daardoor op los. Dit kunnen kleine kinderen ook doen als zij hun zin niet krijgen. Meestal is het dan de ouder die het kind corrigeert. In het geval van verstandelijk beperkte ouders dient het kind de ouder te corrigeren.
Uit onderzoek blijkt dat verstandelijk beperkten alleen met professionele hulpverlening in staat zijn een kind op te voeden. Er moet voortdurend iemand aanwezig zijn die de situatie in de gaten houdt. Eigenlijk hebben niet de ouders, maar andere mensen, de verantwoordelijkheid over het kind. Een kind dat niet van hen is. De zorg voor een verstandelijk beperkte is zwaar, omdat je voor alles moet zorgen en overal aan moet denken. Als hier een kind bij komt, wordt deze taak nog zwaarder. Het is voor de omgeving vaak ook heel moeilijk om te zien hoe een opvoeding misloopt. Een uit huis plaatsing van een kind is niet alleen traumatisch voor de ouders en het kind, maar tevens voor hun omgeving.
Echter heeft iedereen het recht op het krijgen van kinderen. Ontmoedigingsbeleid is eigenlijk de enige optie om een zwangerschap bij verstandelijk beperkten te voorkomen. Zij krijgen een goede voorlichting over wat de opvoeding van een kind precies inhoudt. Hierdoor zien zij in dat het opvoeden van een kind niet weggelegd is voor hen. Verplichte anti-conceptie is in Nederland niet mogelijk, vanwege het in de Grondwet vastgelegde recht op lichamelijk integriteit. En hoe groot is de stap van verplichte anti-conceptie bij verstandelijk beperkten naar verplichte anti-conceptie bij bijvoorbeeld tienermoeders nog? Niet groot lijkt me!
Words can hurt or words can heal. How are you using your words today?
Richard Johnson is als kind geestelijk mishandeld. Hij wilt met zijn fotoproject laten zien dat ook woorden diepe wonden kunnen achterlaten. Graag wil ik deze foto’s met jullie delen, omdat het bij mij zeker indruk heeft gemaakt. Klik op de foto!
Je ziet ze gaan, de kinderen van de vechtscheiding: bepakt met hun hele hebben en houden in een rugtasje, tussen twee vijandelijke kampen, als kleine soldaten op patrouille.
Het onderwerp vechtscheidingen is actueel, maar zeker niet nieuw. Mijn ouders zijn, naar mijn idee, het klassieke voorbeeld van het begrip ‘vechtscheiding’. Mijn broertje en ik werden als middel ingezet voor hun ultieme doel: wraak. Ik denk niet dat mijn ouders het met slechte bedoelingen deden. Ik denk niet dat ze ons bewust op deze manier hebben ingezet, maar dit verandert niets aan het feit dat zij het wel hebben gedaan. Ze weten nog steeds niet wat ze (in ieder geval mij) hebben ontnomen, omdat zij te egoïstisch waren om te stoppen met ruzie maken. Ik vind het pijnlijk dat er hedendaags nog steeds kinderen zijn die door deze hel heen moeten gaan.
Bij een oorlog tussen de ouders verliest het kind een deel van zichzelf, namelijk dat deel dat van beide ouders tegelijk houdt. Het kind verliest ook dat deel van zichzelf dat op de andere ouder lijkt: “Als ik wild doe, wordt mijn moeder boos, en zegt ze dat ik ook net mijn vader ben.” Tja, en die vader is door moeder de deur uitgezet, ik kan maar beter zorgen dat ik niet op hem lijk…
De kindsoldaat gaat ondergronds met een camouflagepak aan. Als er weer eens ruzie is, verstopt hij zich in bed, kussen over zijn hoofd, niks horen, niks zien en vooral geen geluid maken. Daarvan weten we in ieder geval zeker dat het diepe schade kan veroorzaken.
In mijn privéleven zie ik ouders ruzie met elkaar maken. De andere ouder wordt publiekelijk aan de schandpaal genageld via social media. Zij denken dat zij zelf heel goede ouders zijn, omdat ze voor hun kind vechten. Ik denk dat je als ouder zijnde juist je kind echt helpt door je eigen (negatieve) gevoelens, ten opzichte van de andere ouder, opzij te zetten in het belang van je kind. Ik denk dat je best van mening mag verschillen en dit op een respectvolle manier mag zeggen. Ik vind het echter onacceptabel dat je ruzie maakt, want het grootste slachtoffer van deze ruzies is het kind. Je maakt je kind innerlijk helemaal kapot en je kwetst het. Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat je dan jouw kind dingen ontneemt die hij of zij nooit meer terug zal kunnen krijgen. Het is heel vervelend dat je ex-partner je kwetst en dergelijke, maar als ouder zijnde ben jij zelf niet langer het belangrijkste in jouw leven. Je hebt kinderen die beschermd moeten worden. Die bescherming kan nooit adequaat verlopen als jij zijn of haar andere ouder aanvalt. Het doet jouw kind namelijk pijn als je dit doet. Hij of zij durft zichzelf niet te zijn, durft niet te laten zien dat hij/zij wel van allebei zijn/haar ouders houdt… Het is een verschrikking om dit als kind mee te maken.
Het onderwerp grijpt mij persoonlijk heel erg aan. Ik word er woedend om! Vooral de reacties van derden op een dergelijke situatie maken me boos, want zij doen alsof het normaal is als je voor je kind vecht door de andere ouder he-le-maal kapot te maken. Ze hebben er zelfs respect voor! Wat mij betreft is het ordinaire kindermishandeling (verwaarlozing) en ik hoop dat er heel snel hard opgetreden wordt tegen ouders die hun kinderen dit (on)bewust blijven aandoen.
Wat vindt jij? Heb jij ooit een vechtscheiding meegemaakt? Hoe ging jij hiermee om?
De wereld van Anna 