Het is alweer tien maanden geleden. Tien maanden met nieuwe herinneringen. Tien maanden die ik ervaar als een heel nieuw leven. Tien verdomde maanden. Zonder jou. De tijd gaat langzaam en snel tegelijkertijd. Ik ben nog steeds niet gewend aan jouw afwezigheid. Het is nog steeds onwerkelijk dat foto’s en filmpjes het enige zijn wat ik nog van jou heb. Filmpjes die ik talloze keren moet kijken om niet jouw lach te vergeten. Niet te vergeten hoe jouw stem klonk.
De dromen over jouw dood zijn veranderd in dromen over jou, levend en kerngezond. Het verdriet, wat ik iedere dag meesleep, maakt plaats voor kracht. Het gelach wordt steeds oprechter. Er is steeds meer ruimte voor geluk. Bewuster dan ooit ben ik bezig met de vraag hoe ik ooit weer echt gelukkig word. Ik doe alleen nog dingen die mij en mijn gezin blij maken. Thuis maak ik het gezelliger met kleine simpele dingen. Ik wil niet meer in het donker dwalen. Ik wil het niet meer en ik kan het niet meer. Ik wil jou herinneren zoals je was, niet wat de tumor van jou maakte. En ik wil met bewondering en liefde terugkijken naar al onze mooie herinneringen in plaats van verzuipen in het verdriet, van alle kansen die wij niet meer hebben gehad.
Lieve mam, ik houd van je.
De wereld van Anna 