05 augustus 2015: Anna’s Wereld, one year ago

Inmiddels blog ik alweer ruim anderhalf jaar, wat het voor mij mogelijk maakt om af en toe terug te blikken. Het merendeel van de blogs die ik een jaar geleden geschreven heb zijn voor mij op dit moment te pijnlijk om terug te lezen. De tranen schieten keer op keer in mijn ogen als ik de pagina Vooral mijn moeder open. Het eerste wat ik zie is de mededeling dat mijn moeder is overleden en dat doet nog steeds zo verschrikkelijk veel pijn. Ik klik het meestal meteen weer weg. Ik wil er niet mee geconfronteerd worden. Ik wil het niet zien. Mijn verstand weet dat mijn moeder er niet meer is, maar in mijn hart leeft zij nog steeds voort. In mijn hart is mijn moeder nog net zo levend als vorig jaar. Ik denk zo vaak aan haar en aan alles wat zij voor mij betekent.

Exact een jaar geleden, 5 augustus 2014, was ik al heel wat levenslessen rijker. Ik had al heel wat diepe dalen overwonnen. Wellicht was en ben ik nog vrij jong, maar ik heb al veel gezien en meegemaakt. Als kind zijnde heb ik de lichamelijke mishandelingen van mijn vader weten te overleven. Als tiener zijnde heb ik mentale martelingen en seksueel geweld overleefd. Ik werd tevens als tiener zijnde moeder van het allermeest geweldige meisje wat er maar bestaat. Als jong volwassene heb ik mijn eigen verslaving weten te overwinnen. Als volwassene maakte ik een geweldige start in het leven middels het behalen van mijn master sociologie, iets waarvan ik ooit zeker was dat ik het nooit zou behalen. Wellicht dat deze levenslessen mij tevens naïef maakten toen wij het nieuws ontvingen dat mijn moeder een hersentumor had. We hadden al zoveel ellende achter de rug, dan kon het toch niet mogelijk zijn dat we dit ook nog eens op ons bordje kregen? En toen ik inmiddels besefte dat het wel degelijk onze nieuwe realiteit was, geloofde ik spontaan in wonderen. Ik was er van overtuigd dat mijn moeder zou genezen. Ik kon gewoon niet geloven dat ik mijn moeder zou gaan verliezen…

Wat kan er veel veranderen in een jaar…

Mijn moeder is inmiddels niet meer hier.

Wat kan er verdomd veel veranderen in een jaar.

Inmiddels ervaar ik mijn verleden niet langer meer als een last. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik het gevoel had dat ik iets moest bewijzen, aan mezelf en de rest van de wereld. Mijn gehele eigenwaarde hing af van het al dan niet bereiken van mijn ambities. De eisen die ik aan mezelf stelde waren torenhoog. Deze eisen hebben er tevens voor gezorgd dat ik niet genoeg tijd in mijn familie heb gestoken. Ik was voortdurend bezig met het uittesten van mijn grenzen op het gebied van mijn ambities. Alsof mijn werkprestaties daadwerkelijk iets zeggen over mij als persoon… Ik weet inmiddels dat ik meer ben dan mijn opleidingsniveau en werk. Mijn moeders ziekte en het verloop hebben heeft mij doen beseffen dat juist familie alles is, want als je niemand meer hebt om jouw succes mee te delen dan is het behalen van jouw doelen al lang niet meer belangrijk. Werk is alleen maar een middel om goed voor mijn dochter te kunnen zorgen op financieel gebied, niet meer en niet minder. Ik doe er alles aan om haar gelukkig te maken, en minder om mijn werkgever gelukkig te houden. 😉 Werk is maar zo tijdelijk….

Afgelopen jaar heb ik het contact met mijn vader hersteld, na jaren van moeizaam of geen contact. Mijn vader is als persoon veranderd, in de goede zin. Ik wil geen spijt hebben later dat ik mijn kans niet heb gepakt. Hij is en blijft mijn vader. Wellicht heeft hij misschien niet altijd de meest handige keuzes gemaakt, maar ook ik heb fouten gemaakt. Ik moet er niet aan denken dat ik hieraan dochterlief voorgoed had verloren. Iedereen heeft mij een tweede kans gegeven. Ik heb de goedheid van de mens vaak mogen ervaren. Waarom zou ik zelf niet eenmaal een risicootje lopen voor iets wat heel mooi kan uitpakken?

Ja, er kan in een jaar echt veel veranderen…

Mijn blog is ook één van die dingen wat ongelooflijk veel en op natuurlijke wijze is veranderd. Ik schreef aanvankelijk vooral over minder persoonlijke dingen. Ik vond het gewoon leuk om informatie te delen, maar inmiddels is het omgetoverd tot een soort dagboek waarin ik schrijf wanneer ik dat echt wil en over de dingen waar ik echt over wil schrijven. Het is inmiddels een belangrijk aspect van mijn herstel geworden. En ik zou er nu niet eens meer over willen nadenken om dit ooit kwijt te raken, en lieve mede-bloggers, jullie deel is daarin ook echt aanzienlijk! Bedankt hiervoor…

Vorig jaar werd ik rond deze tijd donateur van Dierenlot. Ik ben er trots op dat ik een gedeelte van mijn inkomsten spendeer aan goede doelen – een heel klein deel overigens want rijk ben ik niet. 😉 Inmiddels ben ik tevens donateur van KiKa. Ik hoop volgend jaar wederom een mooi doel te ontdekken waar ik nog wat centjes aan kan doneren. Het voelt goed om wat terug te doen voor dieren/mensen in benarde situaties. Ik merk aan mezelf steeds vaker dat ik het gewoon nodig heb om goed te doen.

In een jaar, of wat ik zeg, in een minuut, of nee, in een seconde kan je hele leven op z’n kop staan. Het kan 180 graden draaien, in een flits kan alles anders zijn. Maar het is net zoals Narda prachtig verwoordde in een reactie op mijn vorige blog:

We blijven altijd veranderen als het goed is. Verandering is groei. Het betekent dat je leeft.

En hiermee sluit ik deze lange blog dan ook af. 😉

Verander, groei, leef…

KLIK HIER VOOR MIJN ACTIE BIJ STOPHERSENTUMOREN.NL

Islamitische wereld versus westerse wereld

Gedurende mijn zoektocht naar meer kennis over de islam stelde ik mezelf steeds vaker de vraag: is de islamitische wereld wel te vereenzelvigen met de westerse wereld? Het ene moment heb ik met bewondering de informatie doorgenomen, terwijl ik anderzijds regelmatig tegen informatie aanliep waar ik helemaal niet achter kan staan. Gesocialiseerd in een westerse samenleving met waarden en normen gericht op individualisering hecht ik waarde aan zaken die door deze samenleving als waardevol en belangrijk worden beschouwd.

Ja, ik wil autonomie. Ja, ik wil kunnen dragen wat ik zelf wil. Ik wil kunnen trouwen met wie ik wil, ongeacht hij moslim, Hindoestaan, christen of atheïst is. Ik wil zelfs de keuze hebben om met een vrouw te kunnen trouwen als ik dat wil. Ik wil dat mijn dochter opgroeit met exact dezelfde rechten als een man. En nee, ik wil geen hoofddoek dragen. Nee, ik vind niet dat iemand die van zijn of haar religie afstapt een straf verdient als hij of zij niet meer overtuigd kan worden dat dit geloof het juiste is. En nee, ik vind niet dat een vrouw maar voor een halve getuige moet kunnen gelden tijdens een rechtszaak of dat zij minder recht heeft inzake erfrecht omdat zij een vrouw is. Ik vind de straf zina’ ongepast. Ik heb ongehuwd een kind gekregen en ik vind totaal niet dat ik hiervoor bestraft moet kunnen worden.

Langzaamaan kreeg ik steeds meer begrip voor mensen die angstig zijn voor de islam en ik moet terugkomen op mijn aanname dat dit voornamelijk mensen betreft die onwetend zijn. Het voelt inmiddels niet meer zo raar dat mensen bang zijn voor de islam. Het klinkt misschien apart, maar alles wat ik wist over de islam was gebaseerd op verhalen van mensen die ik heel erg aardig vind. Ik heb mijn visie op de islam gebaseerd op subjectieve gegevens: lieve, zachtaardige en mooie mensen waar ik van houd. Het is nog niet echt gebaseerd op hoe de islam de wereld – zoals het hoort te zijn – daadwerkelijk interpreteert. Anderzijds wil ik benadrukken dat ik ook des te meer snap dat de islamitische wereld daarentegen zich bedreigd kan voelen door de westerse wereld. De twee werelden staan vrijwel linea recta tegenover elkaar wat betreft normen en waarden. Het is hierbij niet eens belangrijk wat het juiste en het onjuiste is, dit is nou juist zo afhankelijk van waar je bent opgegroeid. Het punt dat ik wil maken is dat het vrij logisch is dat deze twee culturen botsen.

Ik zie de islam niet als een bedreiging. De normen en waarden die gelden binnen deze samenleving zullen niet veranderen naar aanleiding van een geloofsovertuiging van een minderheidsgroep. Ik zal jullie niet vermoeien met allerlei sociologische theorieën, maar het merendeel van deze theorieën, waaronder de assimilatietheorie, suggereren juist dat de minderheidsgroep zich, gedurende zij meerdere generaties lang in het aankomstland wonen, steeds meer op de meerderheidsgroep zullen aanpassen. Dit betekent dat moslims in Nederland steeds meer waarden en normen zullen aanhangen die passen bij de westerse cultuur die binnen Nederland heerst. Stel je eens voor hoe bedreigend dat eigenlijk juist voor deze groep mensen moet zijn? Het is heel reëel dat hun kinderen steeds meer zullen gaan lijken op de groep waar zij juist zo bang voor zijn. Voor deze groep mensen zijn onze normen en waarden juist zo beangstigend. Hoe zou jij het vinden om te weten dat jouw kind of kleinkinderen normen en waarden zullen gaan aanhangen waar jij als persoon absoluut niet achter kunt staan? Ik zou het heel eng vinden als mijn dochter opeens besluit dat zij een hoofddoek zal gaan dragen. Het botst met wat ik belangrijk vind en wat ik het juiste vind. Hoe moet het voor moslims zijn om hun dochter te verliezen aan een westerse samenleving waar seks buiten een huwelijk om vrij normaal is?

Het is niet de westerse wereld die bedreigd wordt, maar juist de islamitische wereld. En niet alleen hier in Nederland, maar zelfs in hun eigen land vormt onze samenleving een bedreiging voor hen. Steeds meer moslims zullen hun geloof minder gaan praktiseren en inderdaad steeds meer op westerlingen gaan lijken. Dit proces is nu eigenlijk al gaande. Er zal inderdaad een groep moslims zijn die radicaliseren, juist vanwege hun angst om hun geloof en wellicht cultuur te verliezen. Dit speelt zich ook in onze seculiere samenleving af bij bijvoorbeeld gereformeerden die weigeren met de tijd mee te gaan vanwege die angst voor het verlies van hun eigen normen en waarden. Ze houden hier sterker aan vast dan vroeger, omdat de bedreiging van verlies van culturele eigenheid nu veel groter is. Deze groep zal echter steeds kleiner worden want de invloed van de maatschappij is nu eenmaal ontzettend groot.

Laten we alsjeblieft iedereen met respect behandelen en denk eens verder na dan je neus lang is. Vraag jezelf eens af wat jij zou doen in precies diezelfde positie? Stel je eens de vraag hoe jij je zou voelen en plaats je in die ander. Nederland hoeft niet het voorbeeld van een multicultureel drama te worden, maar misschien juist wel het voorbeeld van hoe er met respect samen geleefd kan worden. Hoe je het ook went of keert, ik geloof dat we hier met z’n allen een prachtig voorbeeld van kunnen maken.