Jaren geleden bezocht ik bijna ieder hardstyle-feestje. Het was mijn passie en mijn leven. Ik genoot van de muziek en de sfeer. Tot twee jaar geleden. Mijn vrienden gebruikten eerder geen drugs op deze feestjes, maar steeds meer besloten het toch te proberen en bleven hierin hangen. Ze bleven pilletjes et cetera gebruiken op dit soort feestjes. Gezien mijn verleden kostte het me heel veel moeite om niet te gebruiken. Ik vond de feestjes steeds minder leuk worden, omdat ik vrijwel heel de tijd bezig was met het onderdrukken van mijn verslaving. Twee jaar geleden ging ik ook naar Daylight Festival. Wederom gebruikten mijn vrienden drugs. Het deed zoveel met me dat ik met zware migraine opgehaald moest worden door mijn stiefvader. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen: geen feestjes meer voor mij. Ik zei tegen ieder feestje nee. Ik wilde echt niet meer mee. Ik houd ontzettend veel van me vrienden. Veel van hen hebben mijn zware periode toen ik verslaafd was niet meegemaakt. Zij zijn zelf niet verslaafd geweest en kunnen drugs gebruiken zonder al te veel nadelige consequenties. Het zijn recreatieve gebruikers. En ik kan niet van hen eisen dat ze hiermee stoppen. Die verslaving is mijn probleem, niet die van hen. Tot op de dag van vandaag gebruiken ze nog steeds drugs op dergelijke feestjes. Toch zei ik deze ene keer geen nee.
De laatste tijd voel ik me sterker dan ooit tevoren. Ik kan me er geen voorstelling van maken dat ik ooit nog drugs zal gebruiken. Ik heb veel te verliezen als ik weer word wie ik destijds was. Ik voel de behoefte niet langer meer. Vorige week was Daylight Festival en toen heb ik dit wederom bewezen. Mijn vrienden gebruikten weer XTC. Ik was in de gelegenheid om drugs te gebruiken, maar ik deed dit niet. Als ik die mensen van de wereld zie, dan vraag ik mezelf alleen maar af waarom iemand zich vrijwillig zo voor schut wil zetten. Hoe triest het eigenlijk is om niet volop te kunnen genieten zonder drugs. Ik vraag me af hoe zij de komende dagen gaan doorbrengen, want geloof mij: een kater van XTC is drie dagen lang leven in een hel. Je bijt je wangen kapot, je voelt je down, je kunt niet eten, je hebt nergens zin in.. Mij niet gezien! Dit feestje heb ik zelfs maar twee of drie alcoholische drankjes gedronken zonder ook maar enige moeite. Ik vind het minstens net zo leuk zonder alcohol, dus waarom zou ik mezelf dan klem gaan zuipen? Omdat dit wel sociaal aanvaard wordt? Nee. Geen zin in.
Het was een leuk feestje waarbij ik sinds jaren weer echt heb kunnen genieten van de muziek en de sfeer. Het was eventjes gewoon weer zoals het hoorde te zijn. Gezellig en leuk. Heerlijk losgaan op de muziek. De menigte die danst voor het leven en je kippenvel op de armen bezorgd. Het was in één woord ge-wel-dig. De volgende keer zal ik niet meteen weer ja zeggen, want het gebruik van mijn vrienden gaat me uiteindelijk toch weer irriteren. Niet omdat ik dan de drang heb om zelf ook te gaan gebruiken, maar omdat zij dan helemaal zichzelf niet meer zijn. Ze praten continue over drugs of over te stomme dingen waarvan ik echt denk: even serieus gast, waar heb je het over? Die gesprekken en het gedrag wat ze vertonen als ze drugs hebben gebruikt is ronduit te belachelijk voor woorden…dat is misschien leuk voor een keer, maar na een tijdje ben je het echt spuugzat! En daarnaast irriteert het me omdat ze met die pilletjes iedere keer opnieuw hun leven op het spel zetten. Ik kan hen niet tegenhouden, maar ik wil ook geen toeschouwer zijn van het gevaarlijke spel dat zij spelen met hun eigen leven. Misschien dat ik over een jaar of twee nog eens ga. Voorlopig kan ik van dit feestje nog wel eventjes nagenieten! ❤
De wereld van Anna 