02 juli 2015: lieve mam

Lieve mam,

Het is bijna een jaar geleden dat wij hoorden dat je een hersentumor had. Het nieuws kwam binnen als een donderslag bij heldere hemel. Ik weet nog dat ik je op het balkon belde en snikkend zei dat het niet waar kon zijn. Dat het anders zou betekenen dat jij dood zou gaan. Ik herinner me het moment nog heel goed dat ook jouw stem brak. Ik bleef vervolgens nog lang in de ontkenningsfase.

De volgende keer vertellen de artsen dat zij een afschuwelijke fout hebben begaan. Het is geen hersentumor. Het kan geen hersentumor zijn. Het mag geen hersentumor zijn. Mijn moeder moet blijven leven. Mijn moeder blijft leven.

Maar dat moment kwam niet. Het nieuws wat we kregen werd alleen maar slechter en slechter. Ik weet achteraf niet hoe wij, en vooral jij, zo dapper konden blijven. Ik kan me niet voorstellen hoe bang je moet zijn geweest. Ik heb onwijs veel bewondering voor de manier waarop jij jouw strijd hebt geleverd. Het was een oneerlijke strijd, eentje die we niet konden winnen. Maar jij weigerde op te geven. Je bent mijn heldin en dat zul je ook altijd blijven. Samen hebben wij diepe dalen meegemaakt. Jij was altijd mijn rots in de branding op momenten dat ik de weg kwijtraakte. Nu ben jij mijn licht die me de weg wijst als ik verdwaald raak.

De mooie momenten brengen scherpe randjes van verdriet met zich mee. Ik voel jouw afwezigheid iedere keer als ik iets moois meemaak. Ik ben zo gewend geraakt aan jou. Je maakte van ieder succes een groot feest. Jij was altijd de eerste die ik belde. Jouw aanwezigheid is nu het sterkst op momenten dat ik mij verloren voel. Ik hoor jouw stem me dan zacht toefluisteren dat het wel goed komt. Het niet te omzeilen gevoel van vertrouwen dat het goed komt zorgt ervoor dat ik tot op de dag van vandaag de kracht heb om door te gaan.

Het verlies doet nog steeds iedere dag pijn. Ik denk ook niet dat het ooit weggaat. Ik houd gewoon te veel van je. Ik wil en kan je niet loslaten. Ik zal altijd aan je blijven denken, en ik vind jouw waarden en normen nu alleen nog maar belangrijker. Ik wil je niet teleurstellen.

Lieve mam, I love you so much.

04 mei 2015: just a dream

Mama kwam me vannacht weer in mijn dromen bezoeken. Net zoals in het echte leven was mama overleden, maar ze lag nog in haar bed. Ik huilde en voelde het verlies van mijn moeder met een intensiteit die bijna te evenaren is met het moment dat mijn tante me zei dat mama overleden was. Mama opende haar ogen plotseling, en ik schreeuwde van puur geluk dat mama weer was bijgekomen. Ik heb haar hieropvolgend geknuffeld totdat ik wakker werd.

Wat is het dan ongelooflijk piep om wakker te worden en te realiseren dat het maar een droom was. 

Het steekt me steeds vaker dat mama er niet meer is. Het is zondag Moederdag, en zo’n dag doet hoe dan ook extra pijn. Gisteren zat ik in de bus die ik altijd nam toen ik nog bij mama woonde. We reden langs haar straat. Het doet dan zo’n pijn dat die weg me niet langer naar mijn moeder leidt. Ik mis haar zo ongelooflijk erg. Het gemis is minder zolang ik maar bezig ben met van alles en nog wat. Ik vind het eng om stil te staan. Het gemis lijkt dan in te slaan als een bom. Ik kan het tijdelijk wegdrukken, maar het haalt me steeds opnieuw in. Het voelt als liefdesverdriet, maar dan heviger. Het grijpt me bij de keel. 

Was je nog maar gewoon hier, mam.