16 november 2015: I tell people I’m tired

Het duurde een best lange tijd voor mijn gevoel, maar volgens mij ben ik weer een beetje terug. Het was best een strijd. Een strijd tegen mezelf, mijn eigen verwachtingen, mijn eigen pijn en de acceptatie van het feit dat ik veranderd ben. In een heel korte tijd is mijn karakter veranderd. Misschien in het positieve, misschien juist niet. Het maakt niet uit. Het kostte gewoon even tijd om te wennen aan wie ik nu ben.

Het is precies 1 jaar en 1 dag geleden dat ik bovenstaande woorden schreef. Het afgelopen jaar ben ik vaker dan eens in een diep gat gevallen. Het was een voortdurende strijd van vallen en opstaan. Vallen en opstaan. Vallen en… Want helaas ben ik de laatste keer niet meer echt opgestaan.

De afgelopen tijd ben ik me gaan beseffen dat leven méér is dan overleven. Ik neem al veel te lang genoegen met enkel overleven. Ik ben het verleerd om te genieten. De vermoeidheid heeft me de afgelopen maanden ingehaald. Het gevoel van doelloosheid en uitzichtloosheid. De prikkelbaarheid. Het wakker worden door nachtmerries. De hoofdpijn. De rugpijn. Het gewoon nergens zin in hebben. De leegte. Het alles gewoon zo ongelooflijk beu zijn. Maar vooral: mezelf zo verdomd beu zijn.

Ja, ik ben mijn moeder verloren. En ja, dat hakt er in. Maar tegelijkertijd heb ik een huis boven mijn hoofd. Ik heb een geweldig dochtertje. Mijn vriend is iemand waarmee ik de rest van mijn leven wil delen. Ik heb vriendinnen waar ik mee kan lachen én mee kan huilen. Waarom lukt het me dan in godsnaam niet om gelukkig te zijn? Ik heb alles wat mijn hartje begeert, en alsnog… Alsnog ben ik een hoopje verdriet. Alsnog voelen dagen aan als een blok aan mijn been en weet ik niet hoe snel ik weer in mijn bedje lig.

Vanochtend stond ik met hoofdpijn en vermoeidheid op uit mijn bed. Normaal gesproken heb ik op maandag training van vrijwilligerswerk. Het is al de derde keer dat ik me afmeld. Het lukt me gewoon niet om er heen te gaan. Het lukt me gewoon echt niet. Dit is meer dan een persoonlijkheid die veranderd is. Dit is meer dan even een dipje. Het zwarte gat belemmert mijn leven steeds meer. Ik pak mijn mobiele telefoon en zet een wekker om 08.30 uur. Dit gaat gewoon zo niet meer.

Om 10 over 9 uur zit ik bij de huisarts. Ik vertel hoe ik me voel en dat ik het simpelweg niet meer kan handelen. Ik ben gewoon zo moe. De impliciete boodschap achter mijn woorden is duidelijk: help me. 

Donderdagochtend heb ik de eerste afspraak met psycholoog. Het maakt me niet meer uit dat ik wederom in de mallemolen van de geestelijke gezondheidszorg terecht kom. Ik ben gewoon heel erg blij dat ik dit niet meer alleen hoef te doen.

04 / 02 / 2015

Altijd fijn, van die chagrijnige buschauffeurs! Maar goed, goedemorgen! 😛

Depressie?
Het gaat steeds slechter met mama. Depressie hoort een beetje bij het terminaal ziek zijn helaas. Maandagavond zei ze tegen mij dat ze niet meer wilt leven. Ze is onwijs klaar met het leven. Bovendien zou mijn tante een goede vervanger voor haar zijn, en mijn oom kan haar plaats in nemen voor mijn broertje. Ze heeft een brief voor mijn tante en oom geschreven, over haar wensen met betrekking tot broertje en mij. Ze zegt alle afspraken met de palliatieve zorg en artsen af. Hele dagen ligt ze alleen maar in bed. Ze is onwijs chagrijnig, en lijkt overal ‘schijt’ aan te hebben. Alles wijst er op dat ze aan het opgeven is. Ik wil dat ze vecht, zo hard als ze maar kan. Maar ik heb makkelijk praten, want ik sta niet in haar schoenen. Vandaag zal ik haar vragen of ze niet beter bij dochterlief en mij kan gaan wonen. Ik weet nog niet of ze hier wel positief op zal reageren, maar het voelt gewoon niet goed op deze manier. Ik heb het idee dat ik haar aan haar lot overlaat.

Mama lijkt ook steeds vaker niet alles meer op orde te hebben in haar hoofd. Ze herhaalt heel vaak dingen die ze al heeft gevraagd, of vertelt tegenstrijdige dingen. Ze eet nog maar amper, waardoor ze vrijwel geen energie heeft. Ze heeft heel veel last van haar benen. Het zijn donkere tijden voor mama.

Ik merk dat ik mijn gevoelens steeds verder aan het wegstoppen ben. Het is de enige manier die ik ken. Ik probeer het allemaal een beetje weg te lachen en het te negeren door er gewoon niet meer over te praten. Ik reageer geïrriteerd nadat ik er wel mee geconfronteerd word. Het liefst wil ik dat alles weer normaal is…

26 / 01 / 2015

Goedemorgen 🙂

Vandaag is mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever. Ik werk vandaag van 10 uur tot 18.00 uur. Iets nieuws is altijd best spannend, dus ik ben heel benieuwd hoe het gaat verlopen! Natuurlijk ga ik er van uit dat het allemaal goed gaat, en dat het een leuke dag gaat worden. Werken hoeft geen straf te zijn.

Depressie?
Het vorige berichtje was wellicht niet het meest positieve ever, maar ook niet het meest negatieve. Ik heb wat tegenslagen gehad de afgelopen maanden, maar ik houd nog steeds van het leven. Ik kan nog wel degelijk genieten. Het probleem is dat ik gewoon een beetje te weinig geniet. Ik ben laatste tijd heel erg uitgeput, waardoor ik geneigd ben om zo weinig mogelijk te doen. Misschien maakt dat het juist allemaal veel erger. Narda kwam al met het goede idee om weer te gaan hardlopen. Tot op heden hield ik een winterstop, maar inmiddels verwacht ik dat het me misschien onwijs zou helpen als ik wel weer ga hardlopen. Donderdag trek ik mijn hardloop-schoenen weer aan en ga ik aan de slag! 🙂

Spotify
Het wemelt van de goede tips in blogland. Marion is helemaal enthousiast door Spotify. Nu kwam KPN via de mail met de geweldige mededeling dat klanten een gratis premium abonnement krijgen. Muziek betekent alles voor me. Het helpt me door alle tegenslagen heen, en maakt me extra blij op goede dagen. Spotify maakt het allemaal nóg leuker! Op dit moment speel ik de lijst ‘Morning Tea’ af. Heerlijk wakker worden op deze manier. Nu heb ik een passend muziekje bij al mijn stemmingen en activiteiten. Wat wil je nog meer?

TvShow Time
TvShow Time is een heerlijke app voor mensen, die net zoals ik, verslaafd zijn aan het bekijken van series. Je kunt er bij houden welke afleveringen je allemaal hebt gezien en wat je er van vindt. Ik kijk inmiddels naar ‘Sons of Anarchy’ en ik weet nog steeds zo goed wat ik van deze serie vind. Ik blijf enkel kijken omdat anderen het me aanraden om heel even door de zure appel heen te bijten. Per aflevering kan ik bij TvShow Time beschrijven hoe ik deze aflevering vind. Tja, ik vind het echt onwijs handig en leuk.

You
Nu gaan we het weer fijn over jou hebben. 😉 Wat ga jij vandaag doen? Enjoy your day.

Depressie

Het gaat de laatste tijd beter met me. Mijn hoofd is helder en de stress is minder. Dat is opvallend, want normaal gesproken word ik juist rond deze tijd somberder. Het lukt me dan veel moeilijker om door te gaan. Misschien heeft er een verschuiving plaatsgevonden, omdat ik sinds de zomervakantie heel lang somber ben geweest. Je weet het maar nooit. 😉

Ik was 11 toen ik voor het eerst depressief werd. Vanwege gebrek aan behandeling heeft deze depressie 10 jaar lang geduurd. Niemand wist dat ik depressief was. Bij mij kwam deze kennis ook pas achteraf. Het enige wat ik toen wist was dat ik ongelukkig en waardeloos was. Binnen een jaar ging ik van gymnasium naar mavo. Het wonderkind wat ik ooit was, dat was ik nu in ieder geval niet meer. In die tijd loog ik volgens mij heel veel. Ooit heb ik zelfs een brief naar totale vreemden verzonden, in de hoop dat zij mij zouden redden. Die schreeuw om aandacht is niet beantwoord.

Ik had geen zin meer in het leven. Vanaf mijn 11 jaar heb ik meerdere pogingen tot zelfdoding gedaan. Het was dan ook logisch dat ik werd doorverwezen naar de jeugdpsychiatrie. Ik ben één keer naar de psychiater gegaan. Daar gaf ik sociaal gewenste antwoorden. Het was ter bescherming van mama en papa. Ik wilde hen niet in de problemen brengen. Ze zagen immers al genoeg af met zo’n raar kind.

Als ik naar dochterlief kijk, dan besef ik me eigenlijk pas hoe klein ik toen was. Ik leer door dochterlief dat mijn eigen jeugd helemaal niet zo normaal was als dat ik dacht. Ik leer door dochterlief dat mijn denkpatroon destijds heel erg afweek van hoe kinderen normaal nadenken. Kinderen denken doorgaans niet aan het beëindigen van hun leven. Continue was ik op zoek naar een uitvlucht van de realiteit. Het is dan achteraf gezien ook niet zo gek dat ik die uitweg in drugs vond. Het was puur bedoeld als zelf-medicatie, en voor heel eventjes hielp het ook. Ik was niet meer zo ongelukkig als dat ik was. Maar goed, de klap kwam natuurlijk ook weer dubbel en dwars terug.

Toen ik 21 was ben ik wel behandeld voor depressie. Ik heb 6 weken op een PAAZ-afdeling doorgebracht. Eigenlijk hoor ik medicatie in te nemen. Dat durf ik echter niet. Ik ben bang dat ik de medicatie zal gaan misbruiken in plaats van gebruiken… Meestal krijg ik namelijk niet één pilletje, maar wel een stuk of 5.

Zelf ben ik me er heel erg van bewust dat depressiviteit een beetje bij me is gaan horen. Ik wandel nu rustig maanden lang door met sombere gevoelens. Misschien ben ik er zelfs een beetje laks in geworden. Ik wacht gewoon af tot het moment dat het beter gaat en blijf met moeite alles doen wat ik moet doen. Die maanden is het een continue gevecht: om mijn bed uit te komen, om te eten, om te poetsen, om naar mijn werk te gaan, om me om te kleden, om te douchen… Denken aan zelfdoding doe ik niet meer. Hoe somber ik ook ben, ik snap heus wel dat mijn dochter niet beter af is zonder mij. Ik weet dat zij mij nodig heeft. Ik leer ieder jaar weer nieuwe handvatten aan die het proces versnellen, die er voor zorgen dat ik me snel beter voel. Misschien is dat dan mijn manier om mezelf nu te ‘genezen’. Ik weet het ook niet.. Wat ik wel weet is dat het nu goed gaat, en dat is het allerbelangrijkste! ❤

Black & White

Het is de afgelopen dagen stil geweest op mijn blog. Ik ga me er niet om verontschuldigen, want jullie vinden het geen probleem en ik? Ik eerlijk gezegd ook niet. De laatste tijd ben ik zó moe. Ik was een beetje bang dat ik terug zou vallen in een depressie. Helaas ben ik nogal een ervaringsdeskundige op het gebied van depressie en het eerste wat er bij mij aan voorafgaat is het voortdurend moe zijn. Alsof je iedere dag opnieuw een marathon hebt gelopen. Vanuit die angst om depressief te worden vulde ik iedere dag in met dingen die ik moet doen in de hoop dat het dan weggaat. Bij een depressie is het namelijk belangrijk om toch dingen te blijven doen, ook al heb je er de energie niet voor.

Als een bezetene ging ik dus iedere dag maar door, hopend dat het snel beter zou gaan. Het tegenovergestelde was waar. Het voelde inmiddels iedere dag  alsof ik twee marathons had gelopen. Ik ben ook zo zwart of wit. Alles of niets. Het is voor mij lastig om grijs te zien. Het kwam voor lange tijd zelfs niet in me op dat misschien een combinatie van doorgaan én tegelijkertijd je rust pakken de beste manier is. Maar goed, nu ik dat inzie ben ik daad bij het woord gaan voegen. Met een beetje rust lukt het me al iets beter, al is de vermoeidheid nog steeds niet echt op zijn retour. De meest simpele dingen kosten me energie en ja, dit gaat zelfs zo ver tot het versturen van een whatsappje of mezelf omkleden. Als dit zo door blijft sluimeren, ga ik toch maar een keer naar de dokter. Uit ervaring weet ik dat mijn eigen oplossingen voor het overwinnen van een depressie niet altijd even effectief zijn. 😉 Als het al een depressie is.

Met mama gaat het niet zo goed. Ze is moe en ze is misselijk. Ik heb het gevoel alsof ik haar tekortschiet. Zondag zag ik haar voor het laatst. We waren allebei te moe om een gezellig gesprek te kunnen voeren. Het is niet te ontkennen dat zij er ook van baalt om steeds moe te zijn en hierdoor niets te kunnen. Niets anders dan op haar bed liggen. Het liefst wil ik van alles met haar gaan doen. Haar overal mee naar toenemen. Ik wil lachen, gieren en brullen. Ik wil genieten. Nu voelt het alsof ik niets doe. En ik ben bang. Bang dat we straks niet genoeg tijd hebben. Dat ik haar nooit kan laten zien hoeveel ik van haar houd. Dat we niet alles kunnen zeggen wat we nog willen zeggen.  Het leven ontglipt me door mijn vingers. En ik voel me schuldig voor alle gemene dingen die ik ooit tegen haar heb gezegd. Al die dingen die ik haar kwalijk heb genomen. Had ik toen maar geweten wat ik nu weet…

Papa is geëmigreerd naar Vietnam. Het is een beetje raar, maar dit is voor het eerst in jaren dat ik hem echt nodig heb. Het contact is via Facebook een beetje verbeterd. Ergens had ik de hoop dat we elkaar weer eens zouden zien en dat hij ons zou steunen. Hoe erg ik ook altijd dacht dat ik beter af was zonder hem, nu heb ik hem nodig. Het is niet eerlijk om hem het kwalijk te nemen dat ie ons verlaat, maar toch verafschuw ik hem hierdoor. Snapt ie dan niet dat ik niet zonder ouders kan? Wat als ik mama straks kwijt ben? En ergens bewonder ik hem voor zijn moed. Ik lijk qua karakter meer op papa dan op mama. Hij vertelde me vroeger altijd dat ie zich hier – in Nederland – niet thuis voelt. Dat hij hier nooit gelukkig zal worden. Nooit heb ik begrepen wat hij hiermee bedoelde. Tot nu.

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.

A message to myself

Vandaag wordt mijn moeder voor het eerst bestraald. Ze is zenuwachtig en bang voor het onbekende terrein waar zij zich nu gaat begeven. Niemand mag mee, want ze heeft geen zin in social talk. Ze wil dit alleen doen. Van wie zou ik toch zo sterk de neiging hebben om alles alleen te doen? 😉

Nu ben ik niet de enige op de wereld die een verlies heeft geleden. Iedereen kent zijn verlies. De één verliest zichzelf, de ander verliest haar baan. Weer iemand anders heeft afscheid moeten nemen van een huisdier die dierbaar was. De overbuurman is gescheiden van iemand waarvan ie nooit had verwacht zonder te moeten leven. Een kennis verliest haar huis dankzij een brand. De pijn van het verlies van een kind. Het emotionele afscheid van een overleden ouder…

Niemand staat hierin alleen. Een hele wereld vol met mensen, die de pijn kennen van het verlies van iets waar je van houdt. Iedereen kent de strijd die je moet leveren om te herpakken wat je kwijt bent, want een verlies staat nooit op zichzelf. Je raakt niet alleen hetgeen kwijt wat je bent verloren, maar ook een stukje van jezelf. Het is moeilijk om weer te kunnen genieten als je emotionele pijn hebt. Soms is het zelfs moeilijk om je bed uit te gaan. Het schuldgevoel als je jezelf betrapt op een glimlach. De afgunst voor mensen die jouw verlies niet hebben geleden, gewoon omdat zij niet vergeten zijn hoe gelukkig te zijn. Iedere dag de strijd om betere tijden. En soms verliezen mensen deze strijd…

Depressie, ik weet er alles van.

Deze blog is in naam van jou,
Mijn heldin, mijn beste vriendin, mijn leven.
Maar vooral mijn moeder.

Ik wilde vandaag (of eigenlijk gisteren) niet bloggen. Wat heb ik me ellendig gevoeld. Gelukkig hebben het Nederlandse elftal en mijn lieve vrienden mijn dag alsnog een goede afloop kunnen geven. ❤ Dat is dan ook de reden dat ik nu alsnog kan beginnen aan de allerlaatste ‘How to survive’. Ik moet wel bekennen dat ik ernstig vermoeid ben en wellicht zal mijn spelling dan ook niet helemaal in orde zijn. Mijn excuses alvast hiervoor. 😉

Ik ben een workaholic. Soms kan ik me beheersen en houd ik me netjes aan alle afspraken die ik met mezelf maak. Geen werkgerelateerde zaken op bepaalde uren, stoppen om maximaal 23.00 uur met research, niet te vaak overwerken, eigen grenzen bewaken en noem maar op. Ik voel continue een bepaalde druk. Een angst om te falen. Iedereen om me heen is zo trots op me en verwacht inmiddels zoveel van me, dat ik het moeilijk vind om te dealen met het feit dat ik niet alles perfect kan doen. Een perfectionist eerste klas. Oh, het werkt me zo ontzettend tegen. Ik heb soms last van hyperconcentratie en zo gebeurde het me vannacht dat ik om 04.00 uur nog achter mijn computer zat. Mijn ogen vielen bijna dicht, maar ik durfde niet meer te gaan slapen. Ik wilde niet dat ik me zou verslapen en ging ik dus maar door en door. Dochterlief werd om half zeven wakker. We hebben ontbeten. Zij is naar school gegaan en ik ben nog een paar uurtjes doorgegaan met werken. Ik las het rapport nog eens door en opeens kreeg ik zo’n intens gevoel van falen. Het is niet goed genoeg. Het is niet mooi genoeg. Ik heb het verpest. Ik blijf dit zolang herhalen totdat ik het zelf helemaal geloofde en ja, ik geloof het nog steeds. Ik haal mezelf helemaal naar beneden. Het niet slapen heeft natuurlijk ook niet echt bijgedragen aan mijn gemoedstoestand. De wereld wordt er net iets zwarter door.

Mijn perfectionisme belemmert mijn geluk. Ik voel me laatste tijd met vlagen ook gewoon zo slecht. Ik heb soms dagen dat ik het echt eventjes niet meer zie zitten. Het enige waar ik echt gelukkig van word zijn de momenten met mijn dochter. Zij is de reden dat ik me door alle dagen heen sleep. Als ik haar toch niet had… 

Punt is dus dat ik me afvraag of ik niet weer aan het doorslaan ben. In het verleden ben ik grenzeloos geweest op vrijwel alle gebieden, tegenwoordig lijk ik grenzeloos als het gaat om mijn werk. Ik ga maar door en door.. mijn lichaam begint in protest te raken. Ik val weer heel veel kilo’s af. Ik voel me vaker zwak. Soms heb ik een hele dag geen trek in wat dan ook. Mijn kaken staan steeds vaker gespannen. Mijn hart klopt vaak zo snel dat het me zorgen baart. Ik zit gewoon helemaal niet lekker in mijn vel en dan ga ik nog meer werken waarop mijn lichaam nog sterkere signalen afgeeft. Het is een spiraal waar ik uit moet zien te komen. Deze how to survive sluit ik dan ook met de mededeling dat ik per direct twee weken vrij neem en mijn werk helemaal links laat liggen. Eventjes doen wat me echt gelukkig maakt, de perfecte huisvrouw en huismoeder zijn. Er 24/7 zijn voor mijn gezinnetje. Een moeder heeft de verantwoordelijkheid om goed voor zichzelf te zorgen en dat ik ga deze dagen (en misschien langer) zeker doen.

Een kijkje in het leven van een cliënt (3)

20 april 2008

Vandaag was het een rustige dag. Wel begon het iets of wat slecht omdat ik een nare droom had. Ik droomde dat ik speed had gesnoven en een urinetest kreeg hier. Toen werd ik zo bang dat ik het van tevoren maar alvast eerlijk zei. De droom betekent dat ik me er toch wel ontzettend mee bezig hou. Vandaag zijn mijn opa en oma langs geweest, samen met ons mam. Was wel supergezellig. Ze hebben ook mijn stereo meegenomen. Vind ik ook onwijs fijn. Heb ook lekker in het zonnetje gezeten en kennis gemaakt met een paar mensen die op Jongvolwassene zitten. Ook merk ik dat ik echt uit mijn depressie aan het klimmen ben. De mevrouw bij ons is ontzettend depressief en ik herken een paar dingen van hoe ik een paar weken terug was. Ik zat nu tips te geven. Was wel heel apart. Ik wil ook even doelen opstellen voor deze week. 1. Niet meer snoepen. 2. Elke avond een rondje om het gebouw doen. 

21 april 2008

Ik had vannacht een behoorlijk realistische droom over mijn vader. Ik droomde dat hij de zorg op zich nam voor een paar verslaafde jongeren, waaronder ikzelf. Ik vind dit best vreemd want ik heb me de laatste tijd helemaal niet bezig gehouden met mijn vader ofzo. De droom heeft mijn dag voor de rest niet getekend ofzo. Heb vandaag gewandeld en ik ben naar crea geweest. Daar ben ik begonnen met het maken van een ketting. Vond dat wel super om te doen! Ook heb ik vandaag gefitnest. Dit beviel me ook zeer goed. Ik wil wel elk moment benutten waarin ik kan fitnessen. Ik merk echt dat het me ontzettend veel goed doet. Ik ben wel benieuwd of ik morgen niet ontzettend veel spierpijn krijg, maar dat zie ik dan wel. Voor de rest is het veel wachten totdat ik naar Jongvolwassenen kan. Ik hoop echt dat het snel gaat gebeuren, maar ik denk het niet. Ik verveel me hier op de Detox wel ontzettend. 

22 april 2008

Mij is gevraagd door mijn verantwoordelijk behandelaar om op te schrijven wat ik hier wil bereiken. Dat zijn de volgende dingen:

• Clean blijven 
• Mijn moederrol verbeteren
• Zelfstandiger worden
• Structuur opbouwen
• Leren omgaan met mijn ADHD
• Zelfvertrouwen krijgen
• Minder zwart/wit denken
• Conditie opbouwen
• Mijn verleden verwerken
• Impulsiviteit in controle houden
• Voor mezelf opkomen

Ik ben ontzettend moe, dus ik hou het kort. Ik heb vandaag mijn ketting afgemaakt, gefitnest en gewandeld, en net even naar het Atrium geweest. Ik ga nu slapen.

Tegenwoordig heb ik nog steeds heel levendige en realistische dromen, maar deze gaan gelukkig niet meer over drugs. In die periode speelde drugs uiteraard nog een heel belangrijke rol in mijn leven. Ik was net anderhalve maand clean. De zucht was toen nog heel erg heftig. Het is moeilijk om af te kicken. Wat zeg ik? Héél moeilijk. Ik droom nog wel regelmatig over mijn vader, maar dat vind ik eigenlijk niet meer dan logisch. Een vader die al zo lang buiten beeld is, dat maakt nu eenmaal heel veel indruk.

In dit dagboek komen vaak bestraffingen van mezelf vóór mezelf naar voren als het gaat om mijn gewicht. De dingen die ik lees (en dus zelf geschreven heb) zijn kwetsend en onaardig. Ik vergeet vaak hoeveel moeite ik had met eten en mijn gewicht toen ik jonger was. Ik weet nog dat ik het alleen maar een fijne bijkomstigheid vond dat je van speed heel veel afvalt. Ik vond mezelf mooi toen ik dun was. Ik vond het fijn als mensen me vroegen of ik ziek was, omdat ik zo verschrikkelijk dun was. Ik vond het fijn als ze me vroegen of ik anorexia had. Ik vond het fijn om eindelijk niet meer dik te zijn. Vanwege agressieproblemen had ik antipsychotica gekregen. Ik heb denk ik wel honderd keer gevraagd of ik van dit medicijn zou aankomen (net zoals ik dat vroeg bij alle andere medicatie). Ze zeiden nee, maar het antwoord was overduidelijk ja. Door de Dipiperon voelde ik het niet meer aan wanneer ik vol zat. Ik bleef dus maar eten, en ik kwam heel veel aan. Verschrikkelijk vond ik het. Ik was helemaal niet blij met mezelf. Ik vond mezelf walgelijk. Verdrietig om zulke dingen terug te lezen. Ik ben nu blij met het lichaam wat ik heb. Het kan me gestolen worden of er een paar kilo’s bijkomen. Het kan me gestolen worden als ik afval. Ik ben nu blij met hoe ik eruit zie en met wie ik ben.

De doelen die ik destijds heb opgesteld heb ik voor het merendeel wel behaald. Natuurlijk vind ik het nog steeds moeilijk om altijd zelfverzekerd te zijn, om genuanceerd na te denken en om assertief te zijn, maar goed.. wie heeft er nou niet bepaalde karaktereigenschappen die niet altijd even positief zijn? Niemand toch? Ik functioneer prima, ook al heb ik een aantal zwakke punten. Ik ben ook maar een mens! 🙂

All sins tend to be addictive, and the terminal point of addiction is damnation.

Etiket

Depressieve borderliner met ADHD & PTSS die niet opgevoed is. Meisje zonder toekomstperspectief. Meisje zonder ouders die van haar houden. Kind van verslaafde ouders. Verslaafde ouder. Etiketten die ik op mijn voorhoofd geplakt heb gekregen.

En nu probeer ik met andere etiketten mijn eigenwaarde op te krikken. Ik weet niet hoe ik van mezelf moet houden want ik weet niet wie ik ben. Het doet eigenlijk best pijn om dat te beseffen. Mijn eigenwaarde hangt af van hoe ik presteer als moeder, hoe ik presteer op het werk, en van het feit dat ik hoogopgeleid ben. Ik weet niet wie ik buiten deze etiketten om ben. Ik weet niet wie er achter deze maskers verborgen gaat. Ik doe wat anderen van me verwachten omdat ik niet weet wat ik anders zou moeten doen. Ik vertel mensen wat ze willen horen, omdat ik bang ben iets verkeerds te zeggen als ik zeg wat ik daadwerkelijk voel of vind. Jarenlange therapie en behandeling, keihard knokken en nog steeds voldoe ik nog niet aan hetgeen wat ik ooit hoop te bereiken. Ik blijf het product van mijn verleden en niets lijkt dit te kunnen veranderen.