Ik zet de tv aan op RTL 4 en hoor voor het eerst van de aanslagen in het hart van Europa. Het eerste wat ik me afvraag is of de aflevering een herhaling is. Helaas blijkt dit niet het geval.
Wederom is Parijs geraakt door terreur.
Mijn hart huilt als ik de persberichten lees. Verbouwereerd lees ik de berichten die steeds opnieuw slechter nieuws presenteren. Het aantal slachtoffers bouwt zich op, iedere keer dat ik de nieuwspagina’s open. Ik weet gewoon even niet wat ik moet denken en wat ik moet voelen. Ik voel me benauwd, verdrietig en machteloos tegelijkertijd. Is dit dan echt de wereld waar ik in leef?
What a horrible world we live in.
Mijn vriend leest met me mee. Hij wordt steeds stiller. De woorden “Allahoe Akbar” verschijnen op het schermpje van mijn iPhone. Ik ben niet verbaasd. Hij kijkt me aan. “Dit is niet mijn islam”, is het eerste wat hij zegt na een lange stilte.
Mijn vriend is moslim.
Het raakt hem diep. Hetgeen wat hem zo dierbaar is, zijn geloof, wordt continue gebruikt om een oorlog uit te vechten. Zijn geloof wordt gebruikt om het leven van onschuldigen te ontnemen. Alles waar hij in gelooft. Alles wat hij is. Alles wat kleur geeft in zijn leven. De islam wordt uitgebuit om het doel van de duivel na te streven.
And that hurts.
Want evenals jij en ik keuren moslims deze misdaden tegen de mensheid af. Net zoals jij en ik rouwen moslims om de onschuldigen die gisteren slachtoffer zijn geworden van deze terreur. Zij voelen net zoveel pijn en verdriet om wat er in Parijs is gebeurd. Wij leven allemaal mee met de slachtoffers en de nabestaanden. Onze gebeden zijn allemaal gericht op hen.
Het verschil? Wij hoeven ons niet te verdedigen. Moslims wel.