Dag 50: ontbijt op bed voor Moederdag.
Dag 49: sushi gegeten met lief vriendinnetje en oud-studiegenote A.
Dag 48: verjaardag van mijn schoonzusje.
Het solliciteerdrama is begonnen. Ik heb bij een tankstation gesolliciteerd – waar ik overigens afgewezen ben. Ik heb begin dit jaar gesolliciteerd binnen de geestelijke gezondheidszorg, en nu wordt mijn sollicitatie van destijds meegenomen in een nieuwe sollicitatieprocedure. Dat is nog eens lui solliciteren. 😉
Mocht ik alsnog binnen een groot/detailhandel blijven werken, dan wil ik dit wel verdiepen door een passende mbo thuisstudie te volgen. Ik wil gewoon weten wat ik moet doen en waarom. Een theoreticus binnen een wereldje waarin juist de praktijk zó belangrijk is heeft nu eenmaal een dosis theorie nodig. Het is geen sector waarbinnen ik specifieke ambities heb, dus ik houd het bescheiden. Ik begin nu eindelijk te wennen aan vrije tijd en alle leuke manieren waarop ik dit kan invullen. Dat laat ik me niet zomaar afpakken…
Dag 47: lekker in bed liggen. Over een half uurtje slapen. 😀
Dag 46: het is 10 over 6 uur in de ochtend, en het is nu al licht!
Dag 45: met kindlief naar de bioscoop geweest. We hebben de film Home bekeken. Was heel erg leuk!
Dag 44: een vrije avond met vriendjelief.
Mama kwam me vannacht weer in mijn dromen bezoeken. Net zoals in het echte leven was mama overleden, maar ze lag nog in haar bed. Ik huilde en voelde het verlies van mijn moeder met een intensiteit die bijna te evenaren is met het moment dat mijn tante me zei dat mama overleden was. Mama opende haar ogen plotseling, en ik schreeuwde van puur geluk dat mama weer was bijgekomen. Ik heb haar hieropvolgend geknuffeld totdat ik wakker werd.
Wat is het dan ongelooflijk piep om wakker te worden en te realiseren dat het maar een droom was.
Het steekt me steeds vaker dat mama er niet meer is. Het is zondag Moederdag, en zo’n dag doet hoe dan ook extra pijn. Gisteren zat ik in de bus die ik altijd nam toen ik nog bij mama woonde. We reden langs haar straat. Het doet dan zo’n pijn dat die weg me niet langer naar mijn moeder leidt. Ik mis haar zo ongelooflijk erg. Het gemis is minder zolang ik maar bezig ben met van alles en nog wat. Ik vind het eng om stil te staan. Het gemis lijkt dan in te slaan als een bom. Ik kan het tijdelijk wegdrukken, maar het haalt me steeds opnieuw in. Het voelt als liefdesverdriet, maar dan heviger. Het grijpt me bij de keel.
Was je nog maar gewoon hier, mam.
De wereld van Anna 