Het is weer eens tijd om te werken. Deze week hoef ik alleen vandaag en vrijdag te werken. Het is inmiddels echt aftellen geblazen: nog zes diensten te draaien en dan ben ik werkeloos. Ik ben nog steeds druk met solliciteren, maar de afwijzingen blijven binnenkomen. Woensdag heb ik een gesprek met een veredeld uitzendbureau en volgende week donderdag heb ik een sollicitatiegesprek betreffende vrijwilligerswerk. Ik vind vrijwilligerswerk onwijs belangrijk, omdat het mijn persoonlijke én professionele ontwikkeling stimuleert. Daarnaast voelt het als een plicht om mijn kennis met anderen te delen, zonder daar direct zelf financieel beter van te worden. Het staat bovendien goed op mijn curriculum vitae. Hopelijk vind ik binnen korte termijn een betaalde baan. De rekeningen kunnen namelijk niet met lucht betaald worden. 😉

Het gaat de laatste week een stukje beter met me. Ik voel soms de snijdende pijn van schuldgevoel ten opzichte van mijn moeder. Ik vraag me weleens af of ik wel juist heb gehandeld. Waarom koos ik voor mezelf toen ik helemaal gebroken was, terwijl mijn moeder aan het doodgaan was? Waarom bleef ik nou niet gewoon? Was ik wel een lieve dochter? Heb ik niet te veel een beroep gedaan op mijn moeder? Heb ik mijn moeder belemmerd in het vinden van haar geluk? Het schuldgevoel maakt dat ik me realiseer dat ik wel degelijk aan het rouwen ben en tegelijkertijd aan het herstellen ben van het onwijs grote verlies. Ik pak weer steeds meer dingen op waarvoor ik langere tijd de energie niet meer had. Ik voel weer wat positieve energie. Ik durf weer naar de toekomst te kijken, zonder voornamelijk heel bang te zijn. Het enige waar ik wel echt bang voor ben is dat ik nog meer mensen ga verliezen waar ik van houd, hoe irrationeel dat ook mag zijn.

Inmiddels heb ik hardlopen weer opgepakt en doe ik tevens trouw de 7 minute workout. Laatste weken heb ik veel leuke dingen gedaan met lief en dochterlief, maar ik voel me nu ook goed bij een dagje thuis. Ik vind schoonmaken inmiddels weer heerlijk om te doen. Het continue gespannen gevoel begint wat af te nemen. Langzaamaan begin ik mezelf terug te vinden. Stap voor stap. Met vallen en opstaan.