De afgelopen weken voelden zwaar aan. Ik moest redelijk veel werken en als ik thuiskwam, dan moest ik direct aan de slag met mijn onderzoek. Hetzelfde geldt voor in het weekend: ik heb echt alleen maar achter de computer gezeten. Natuurlijk komt daar ook het eeuwige gevoel van tekortschieten om de hoek kijken. Ik was mijn werk continue aan het afzeiken. Het is gewoonweg niet goed genoeg en het zal ook nooit goed genoeg worden. Het is zo vermoeiend om zo te zijn.

Nu is mijn onderzoek zo goed als af en verzonden (tja, een onderzoek is eigenlijk nooit ‘af’, er zijn immers nog zo veel dingen die je nog wilt weten). De eerste dag dat ik er niet meer aan hoefde te werken, wist ik gewoon niet waar ik moest beginnen. Mijn huis was een rotzooi. Mijn hoofd een warboel. Ik moet aankomende dinsdag de boedelbeschrijving naar de rechtbank verzenden (mijn broertje en ik aanvaarden de nalatenschap beneficiair), en die is alles behalve af. Ik moet solliciteren, aangezien het niet lang meer duurt voordat ik werkeloos ben. Mijn gezondheid is niet alles op dit moment.. Ik heb allemaal rare kwaaltjes waar de dokter eigenlijk naar zou moeten kijken. Dochterlief was de gehele week ziek.

Kortom: het duurt nog wel eventjes voordat ik alles op een rijtje heb. 😉