De afgelopen weken voelden zwaar aan. Ik moest redelijk veel werken en als ik thuiskwam, dan moest ik direct aan de slag met mijn onderzoek. Hetzelfde geldt voor in het weekend: ik heb echt alleen maar achter de computer gezeten. Natuurlijk komt daar ook het eeuwige gevoel van tekortschieten om de hoek kijken. Ik was mijn werk continue aan het afzeiken. Het is gewoonweg niet goed genoeg en het zal ook nooit goed genoeg worden. Het is zo vermoeiend om zo te zijn.
Nu is mijn onderzoek zo goed als af en verzonden (tja, een onderzoek is eigenlijk nooit ‘af’, er zijn immers nog zo veel dingen die je nog wilt weten). De eerste dag dat ik er niet meer aan hoefde te werken, wist ik gewoon niet waar ik moest beginnen. Mijn huis was een rotzooi. Mijn hoofd een warboel. Ik moet aankomende dinsdag de boedelbeschrijving naar de rechtbank verzenden (mijn broertje en ik aanvaarden de nalatenschap beneficiair), en die is alles behalve af. Ik moet solliciteren, aangezien het niet lang meer duurt voordat ik werkeloos ben. Mijn gezondheid is niet alles op dit moment.. Ik heb allemaal rare kwaaltjes waar de dokter eigenlijk naar zou moeten kijken. Dochterlief was de gehele week ziek.
Kortom: het duurt nog wel eventjes voordat ik alles op een rijtje heb. 😉
26 juni 2015 at 05:10
Wellicht toch even de tijd nemen om naar de huisarts te gaan. Lijkt me niet onverstandig. Wat heb je veel meegemaakt de laatste tijd. Doe het toch rustig aan, meis. Het is in jouw ogen nooit goed genoeg, maar zoals ik het hier lees is wat jij doet méér dan goed genoeg. Echt waar. X
26 juni 2015 at 05:31
Marion heeft helemaal gelijk.
Doe de komende tijd lekker rustig aan en geniet van je happy days.
Een dikke knuffel,
Adam
26 juni 2015 at 16:30
Ik klik leuk maar dat is het helemaal niet natuurlijk. Het is zoveel dat op je afkomt. Neem het mondjesmaat. Sterkte!!!
29 juni 2015 at 09:24
Sterkte. 😘