Ik herinner me haar goed. Als ik mijn ogen sluit, dan zie ik nog in detail hoe ze eruit ziet. Haar donkere volle haren. Haar diepliggende ogen. Haar sproetjes over heel haar lichaam. Ik weet nog exact hoe haar stem klinkt. Hoe ze haar telefoon altijd opnam met ‘met mijn’. De talloze keren dat ik haar heb uitgelegd dat het in dit geval geen ‘mijn’ is. Ik herinner me haar lach, hoe het klinkt en hoe ze eventjes haar mond dichthield voordat ze haar tanden bloot lachtte.

 

Haar typische gekke manier van dansen. De manier hoe ze mijn zorgen over alles en niets wist om te toveren in kracht. Haar loyaliteit tegenover mij toen ik in de afkickkliniek zat. Haar onvoorwaardelijke vertrouwen in mij. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik hoor nog steeds haar gemopper over mijn manier van wassen, en de gigantische bende die ik kon maken van mijn huis. Hoe ze het altijd opnam voor dochterlief. Ik was bang om haar te vergeten. Heel bang… 

 

Maar haar vergeten is hetzelfde als iets willen herinneren wat nooit gebeurd is. Het is onmogelijk. Zij zal altijd een deel blijven uitmaken van ons leven. Always and forever, mam.