Vrijdagmiddag kwam dochterlief met een zuur gezicht thuis. Ik was boven trots aan het zijn op mijn nieuwe wasmachine, toen dochterlief vanaf beneden riep dat ze een heel slecht rapport heeft. Als een malle liep ik naar beneden. Dochterlief heeft een aantal onvoldoendes gehaald, en ze heeft eenmalig kindjes gepest door briefjes op hun rug te plakken. Ik ging er dus vanuit dat dit rapport weleens echt slecht kon zijn. Niet lief van mij, I know… 

Het rapport was alles behalve slecht. Ze is op veel fronten vooruit gegaan. Heel knap, zeker als je bedenkt dat ze de afgelopen periode veel voor haar kiezen heeft gekregen. Ik had het haar niet kwalijk genomen als het deze periode wat minder was gegaan. Ik ben gewoon heel trots op haar dat ze alsnog haar best is blijven doen voor school. Ik heb haar dit ook allemaal uitgelegd, maar ze blijft bij haar mening: haar rapport is slecht. 

Gisteren hadden de vader van dochterlief en ik ouderavond bij haar basisschool. De juffrouw was erg lovend over dochterlief. Soms is ze wel een beetje ongemotiveerd, maar ach, het is een kind. De juf vertelde dat ze heel meegaand is. De moeder van één van de juffen is terminaal ziek, en dochterlief ging op eigen initiatief naar haar toe om haar heel veel sterkte te wensen. Je kunt haast niet trotser zijn als ouder toch? De juffrouw zei zelfs dat het hele pest-incident ergens ook laat zien dat de sova-lessen werken. Dochterlief heeft sova-lessen omdat ze te lief is en hierdoor een makkelijk doelwit voor pesters is. Ze heeft hoogstwaarschijnlijk alle moed bij elkaar geraapt om de briefjes op de ruggen te plakken. Uiteraard is het never nooit niet goed te praten. Pesten is lelijk, en ik wil absoluut niet dat ze het nog een keertje doet. 

Mijn lieve kind maakt opstaan makkelijk. Dankzij haar kan ik alles overwinnen, en dankzij haar kan ik zelfs genieten op donkere dagen. Ik geloof echt heilig dat she was send to rescue me. ❤