Ik ben de afgelopen dagen niet bepaald een zonnestraaltje. Ik reageer (te) vaak kattig. Het is niet leuk voor mijn omgeving én ook niet voor mezelf. Ik ben vaak gewoon zo moe dat ik er niet veel meer bij kan hebben. Ieder weekend neem ik mezelf voor om bij te tanken en veel te gaan slapen, maar uitslapen lukt me niet meer. Nu ben ik wederom niet uitgerust, en vandaag kan ik gewoon weer gaan werken. De vermoeidheid bouwt zich alleen maar verder op in plaats van te verminderen. Het weer heeft hier overigens ook een invloed op. De zon geeft me zoveel energie, dat het nu toch echt eens tijd wordt dat ie zichzelf wat vaker laat zien. 

Want oh! Wat heb ik zin in warme lentedagen waarbij het geen straf is om buiten te zijn, de barbecue aangestoken kan worden, we in het zonnetje een kopje koffie kunnen drinken op het balkon, de winterjas weer in de kast opgeborgen kan worden, de zomerschoenen juist uit de kast getrokken kunnen worden, het huis wordt opgewarmd door de zon, raampjes lekker open kunnen… 

Ik ben gewoon zo toe aan de warmte die de kilte in mijn leven, na het verlies van mijn lieve mama, laat verdwijnen als sneeuw voor de zon.