Het is een maand geleden dat mama is overleden. Ik merk langzaamaan dat het besef er in begint te hakken. Waar ik eerst gewoon nog naar foto’s van mama keek zonder te realiseren dat ze er niet meer is, word ik nu steeds emotioneler als ik haar op die foto’s zie staan. Mijn moeder is er niet meer. 

Eind juni doe ik mee met Samenloop voor hoop. Ik loop mee voor mijn moeder. Ik loop mee omdat zij de strijd tegen kanker heeft verloren. Ik loop mee in de hoop dat deze strijd ooit wat positievere uitkomsten heeft. Maar mijn moeder is er niet meer. Nu niet. Nooit meer. 

Steeds vaker stromen de tranen over mijn wangen, gewoon zomaar op random momenten. Het duurt misschien nog maanden voor ik echt besef dat de dood onomkeerbaar is. Het duurt misschien nog heel lang voor ik me besef dat mijn moeder er echt niet meer is, maar het besef zal er komen. De vraag is niet of, maar wanneer. Het verdriet beangstigt me niet. Ik zal het omarmen. Ik zal het aanvaarden. En ik weet zeker dat mama over me zal waken op de momenten dat ik het echt niet meer weet. 

You are gone, but not forgotten. I will always love you. 

3 januari 1965 – 17 februari 2015.