Het is een maand geleden dat mama is overleden. Ik merk langzaamaan dat het besef er in begint te hakken. Waar ik eerst gewoon nog naar foto’s van mama keek zonder te realiseren dat ze er niet meer is, word ik nu steeds emotioneler als ik haar op die foto’s zie staan. Mijn moeder is er niet meer.
Eind juni doe ik mee met Samenloop voor hoop. Ik loop mee voor mijn moeder. Ik loop mee omdat zij de strijd tegen kanker heeft verloren. Ik loop mee in de hoop dat deze strijd ooit wat positievere uitkomsten heeft. Maar mijn moeder is er niet meer. Nu niet. Nooit meer.
Steeds vaker stromen de tranen over mijn wangen, gewoon zomaar op random momenten. Het duurt misschien nog maanden voor ik echt besef dat de dood onomkeerbaar is. Het duurt misschien nog heel lang voor ik me besef dat mijn moeder er echt niet meer is, maar het besef zal er komen. De vraag is niet of, maar wanneer. Het verdriet beangstigt me niet. Ik zal het omarmen. Ik zal het aanvaarden. En ik weet zeker dat mama over me zal waken op de momenten dat ik het echt niet meer weet.
You are gone, but not forgotten. I will always love you.
3 januari 1965 – 17 februari 2015.
17 maart 2015 at 17:33
Mooie woorden.
Laat die tranen maar lekker lopen, ze moeten er een keer uit.
Een dikke knuffel.
17 maart 2015 at 18:44
Mooi meid en het is logisch dat je verdrietig bent om je lieve moeder die te jong moest sterven. Ik wens je veel liefde en kracht toe de komende tijd
17 maart 2015 at 23:41
Ja veel kracht. En veel liefde om je heen. En in je hart. Je moeder blijft voor altijd en eeuwig je moeder, zelfs de dood zal dit nooit van je af kunnen pakken en een deel van haar leeft verder in jou. Alles wat zij graag zal willen is dat het jou goed gaat. Je zal vast haar stem nog kunnen horen in je hoofd en als je je ogen sluit zal je haar zien, het is zo raar, want ze is er áltijd geweest.
18 maart 2015 at 07:40
En of je moeder over je waakt. Niet alleen op de moeilijke momenten, lieverd, ieder moment van de dag.
18 maart 2015 at 08:43
Fijn dat je kunt huilen. Dan komt het er tenminste uit. Ze zal vast ontzettend trots op je zijn hoor. X
19 maart 2015 at 16:43
Wat een mooi stukje!!
24 maart 2015 at 21:29
Wauw! dat is echt prachtig geschreven! Ik herken mezelf hier helemaal in. 3 jaar geleden ben ik mijn mama verloren aan kanker, leukemie. Ik was toen 12 jaar… Hoewel het al 3 jaar geleden gebeurd is, besef ik nog steeds niet helemaal dat ze voor altijd weg is. Ik besef het wel al meer dan vroeger, maar nog niet helemaal. De gedachte dat ze opeens zou terugkomen zit nog steeds in mijn hoofd… Maar hou je sterk! Je komt er wel doorheen! Ik heb ook vele moeilijke momenten gekend en gelukkig ook veel goede! Dus geef niet op en veel liefs.. x
Zelf blog ik ook over het verlies van mijn mama.. misschien moet je maar eens een kijkje nemen! x
https://sterretjesaandehemel.wordpress.com/