Lieve mam,

Wat had ik jouw bemoedigende woorden stiekem heel hard nodig deze week. Ik zit eventjes niet zo lekker in mijn vel, en ik ben zo ongelooflijk moe. Gisteren viel ik om 21.00 uur in slaap. Iets wat normaal gesproken echt niet zo snel gebeurt. 

Dochterlief mag op school de hele week niet buitenspelen. Ze heeft straf. Samen met een vriendinnetje heeft ze briefjes geplakt op de ruggetjes van klasgenoten. Natuurlijk is het terecht dat zij straf heeft gekregen. Het is pestgedrag, en dat moet meteen afgestraft worden. Ik ben echter meer bezorgd dan teleurgesteld. Ik weet hoe zwaar de last is van het dragen van een masker. Ik weet hoe het je harder maakt, omdat je anders het niet kunt opbrengen om door te gaan. In deze wereld en in deze tijd mag je niet te lang stil blijven staan. Je moet door, want dat is nu eenmaal wat er van je verwacht wordt. Doorgaan is het beste wat je kunt doen. Het biedt afleiding. Aldus de bijna gehele Nederlandse maatschappij.

Mijn werk voelt op dit moment ook als een last. Er heerst een roddelcultuur, wat het voor mij allemaal nog enger maakt om fouten te maken. Ik weet dat ik nu al finaal afgemaakt word achter mijn rug om. Jij weet hoe verschrikkelijk ik dat vind. 

Ik had je zo graag nog willen vragen hoe ik dit moet oplossen. Ik had nog zo graag naar je geluisterd. Ik mis jouw wijze raad. Ik mis jouw troostende woorden. Ik mis jou. Met heel mijn hart en ziel.