Gisteren was ik precies 7 jaar clean. Waar ik dit vroeger vierde met Bosche bollen, ben ik het dit jaar helemaal vergeten. Ik kwam er gisteren pas laat in de middag achter. Ik vind het een goed teken. Blijkbaar is de verslaving zo ver uit mijn systeem dat ik niet meer de behoefte voel om het uitbundig te vieren dat ik het niet meer ben. Alcohol is ook bijna geheel automatisch uit mijn leven verdwenen. Ik dronk het voor het laatst met oudjaarsavond. 

Dit weekend heb ik weer niet de moed verzameld om mijn vader te bezoeken. Ik vind iedere keer wel weer excuses waarom het nu niet goed uitkomt. Ik voel enerzijds behoefte om mijn vader te zien en anderzijds wil ik hem niet zien. Het maakt het allemaal niet veel makkelijker dat hij binnenkort weer naar Vietnam gaat. Waarom zou ik me opnieuw aan hem hechten als hij sowieso niet de intentie heeft om in mijn leven te blijven? 

Ik vond wel de tijd om opa en oma te bezoeken. Het voelt nog een beetje vreemd om familie te bezoeken. Mijn gevoel zit nog steeds helemaal op slot en ik besef nog steeds niet dat mama er niet meer is. In mijn gedachten leeft ze nog gewoon voort. Het is een vreemde gewaarwording. Ik weet dat mama overleden is en dat ik haar nooit meer zie, maar zo voelt het niet. Familieleden hebben het continue over het overlijden van mama en zij zijn allemaal in diepe rouw. Hiermee confronteren zij mij natuurlijk keer op keer wel met het overlijden van mama, en op dat moment voel ik het verdriet wel. Ik vind het alleen moeilijk te verkroppen dat het met hen heel slecht gaat, en dat het over het algemeen genomen wel oké met mij gaat. Ik houd zielsveel van mijn moeder. Waarom leef ik dan toch zo makkelijk door? Komt het werkelijke besef nog wel? Of houd ik mezelf niet gigantisch voor de gek door te denken dat het oké gaat terwijl ik vorige week nog helemaal overstuur op de grond lag? Enfin, tijd zal leren hoe het verder allemaal gaat verlopen. Misschien wordt het gewoon tijd dat ik wat minder in mijn hoofd ga wonen, en meer in het leven ga staan. Gewoon in het hier en nu, en accepteren dat dit blijkbaar mijn manier is.

Gisteravond heb ik een film gekeken. The boy in the striped pyjama’s. Ooit stond heel mijn Facebook vol met hoe indrukwekkend deze film is. Ik vind de film heel erg tegenvallen. Het komt helemaal niet realistisch over met Duitsers die Brits praten. Het was allemaal net iets te overdreven, net iets te sentimenteel gebracht om serieus te kunnen nemen, en ik kwam hierdoor niet echt in de film. Wellicht kan ik beter het boek lezen. De film was in ieder geval niet wat ik verwacht had. Hebben jullie deze film gezien, en wat vinden jullie er van? 🙂