Ik snap best dat je ietwat chagrijnig bent in de vroege ochtend, maar ik word zelf ook nogal chagrijnig van al die onvriendelijke buschauffeurs, dus Arriva: doe er wat aan of zorg dat de aansluitingen logisch zijn! Dat boze gedoe ’s ochtends, ik ben er echt helemaal klaar mee. Iedere keer word ik behandeld als een crimineel en doen buschauffeurs alsof ik iets heel stoms vraag. Ja sorry, maar zij moeten toch echt bij hun baas zijn. 😉
Zoals jullie vast al merken raak ik redelijk gefrustreerd van dit ochtendritueel als ik vroeg moet beginnen met werken. Ik kan er al een dag van tevoren mee zitten dat ik weer iets aan die boze buschauffeurs moet vragen. Het liefst zou ik gaan fietsen om dit gezeik te vermijden, maar dan moet ik heel wat kilometers door een eng bos. Dat durf ik dan ook weer niet. Op deze manier is het echter ook niet bepaald leuk… Maar goed, we moeten er maar mee dealen denk ik.
Gelukkig is het straks wel weer weekend. Er komt een vriendinnetje van dochterlief logeren. Morgen gaan we langs broertjelief, en zondag ga ik maar eens echt naar papa (denk ik). Ik weet nog steeds niet of ik er wel echt aan toe ben. Er is zo onwijs veel gebeurd de afgelopen jaren, en er speelt zo veel op dit moment. Het is twijfelachtig of je rouwend wel zulke allesbepalende keuzes moet maken.
Oh yes, ik kom op tijd bij m’n werk aan!
Dinsdagnacht had ik een woede-aanval. Echt eentje waarbij ik met een vuist tegen de spiegel sloeg en niet meer kon stoppen met huilen. Ik heb zelfs een tijd gewoon op de grond gelegen. Helemaal overstuur. De kalmeringstabletten die ik heb gekregen werken bij mij andersom dan dat ze zouden moeten. Great. Ik had het kunnen weten, want ook slaapmedicatie werkt bij mij in tegenovergestelde richting. Het is niet voor niets dat ik ooit volgepropt werd met buiten-proportioneel zware medicatie.
Woensdag was mijn tante jarig. We zijn op visite geweest in haar nieuwe (en gigantische) huis. Het huis is adembenemend, maar ook voor altijd getekend met de herinnering aan het overlijden van mama. Wat hebben we vaak gegrapt dat mama in het appartement boven de loods zou gaan wonen en wat verheugde ze zich er op om het huis te bewonderen. Mama keek daar echt naar uit. Ze heeft het huis niet meer kunnen zien. En ja, that hurts.
Die pijn is er eigenlijk altijd wel. Het is een sluimerend soort pijn wat je overal mee naartoe sleept… Volgens mij gaat het ook niet meer weg. Ik zal mijn moeder altijd missen, en dat gemis zal altijd pijn blijven doen.
6 maart 2015 at 07:00
Misschien is het wel goed geweest hoor, even stoom afblazen. Al is de spiegel natuurlijk niet het beste voorwerp om je op uit te leven. Je had wel je pols open kunnen snijden. Probeer eens een kussen;-)
Ik jen dat gevoel zo goed. Eigenlijk huilt je hart gewoon de hele dag.
Fijn weekend, lekker in het zonnetje. X
6 maart 2015 at 11:34
Ik ben het met Narda eens dat het misschien wel goed is wanneer het er allemaal uit komt. En als je vaker dit soort aanvallen hebt moet je een sportschool opzoeken met een boskzak, is wat stevige dan een kussen en minder breekbaar dan een spiegel 😉
En of het verstandig is om je vader te bezoeken kan alleen jij bepalen. En misschien moet je het verstand er buiten laten en alleen je gevoel laten spreken. Of je vraagt je dochter wat je moet doen, kinderen kunnen soms hele wijze antwoorden geven omdat ze niet allerlei situaties bedenken met waarom wel of waarom niet.
Een dikke knuffel.
8 maart 2015 at 12:11
Stoom afblazen is goed. Vecht er niet tegen. Dat werkt ook averechts. Go with the flow is soms ook wel eens goed. Het is heel herkenbaar dat je je verdriet overal mee naar toe neemt. Zo telde ik uren, dagen, weken en later de maanden dat mijn ouders er niet meer waren. Ik baalde bij alles dat ik ze niet kon laten zien wat ik deed en hoe het met mij ging.
Ik hoop dat je een rustig weekend hebt gehad…