Ik snap best dat je ietwat chagrijnig bent in de vroege ochtend, maar ik word zelf ook nogal chagrijnig van al die onvriendelijke buschauffeurs, dus Arriva: doe er wat aan of zorg dat de aansluitingen logisch zijn! Dat boze gedoe ’s ochtends, ik ben er echt helemaal klaar mee. Iedere keer word ik behandeld als een crimineel en doen buschauffeurs alsof ik iets heel stoms vraag. Ja sorry, maar zij moeten toch echt bij hun baas zijn. 😉 

Zoals jullie vast al merken raak ik redelijk gefrustreerd van dit ochtendritueel als ik vroeg moet beginnen met werken. Ik kan er al een dag van tevoren mee zitten dat ik weer iets aan die boze buschauffeurs moet vragen. Het liefst zou ik gaan fietsen om dit gezeik te vermijden, maar dan moet ik heel wat kilometers door een eng bos. Dat durf ik dan ook weer niet. Op deze manier is het echter ook niet bepaald leuk… Maar goed, we moeten er maar mee dealen denk ik. 

Gelukkig is het straks wel weer weekend. Er komt een vriendinnetje van dochterlief logeren. Morgen gaan we langs broertjelief, en zondag ga ik maar eens echt naar papa (denk ik). Ik weet nog steeds niet of ik er wel echt aan toe ben. Er is zo onwijs veel gebeurd de afgelopen jaren, en er speelt zo veel op dit moment. Het is twijfelachtig of je rouwend wel zulke allesbepalende keuzes moet maken.   

Oh yes, ik kom op tijd bij m’n werk aan! 

Dinsdagnacht had ik een woede-aanval. Echt eentje waarbij ik met een vuist tegen de spiegel sloeg en niet meer kon stoppen met huilen. Ik heb zelfs een tijd gewoon op de grond gelegen. Helemaal overstuur. De kalmeringstabletten die ik heb gekregen werken bij mij andersom dan dat ze zouden moeten. Great. Ik had het kunnen weten, want ook slaapmedicatie werkt bij mij in tegenovergestelde richting. Het is niet voor niets dat ik ooit volgepropt werd met buiten-proportioneel zware medicatie. 

Woensdag was mijn tante jarig. We zijn op visite geweest in haar nieuwe (en gigantische) huis. Het huis is adembenemend, maar ook voor altijd getekend met de herinnering aan het overlijden van mama. Wat hebben we vaak gegrapt dat mama in het appartement boven de loods zou gaan wonen en wat verheugde ze zich er op om het huis te bewonderen. Mama keek daar echt naar uit. Ze heeft het huis niet meer kunnen zien. En ja, that hurts. 

Die pijn is er eigenlijk altijd wel. Het is een sluimerend soort pijn wat je overal mee naartoe sleept… Volgens mij gaat het ook niet meer weg. Ik zal mijn moeder altijd missen, en dat gemis zal altijd pijn blijven doen.