Lieve mam,

Om 20.50 uur is het alweer (of eigenlijk nog maar) 2 weken geleden dat je bent overleden. Het voelt voor mij aan als een eeuwigheid zonder jou. Mijn gevoelens zitten nog steeds ergens verstopt. Ik heb het nog niet kunnen vinden. Ik draag zo’n dik masker dat zelfs ikzelf er op dit moment niet bij kan. Ik probeer te overleven in een wereld die er voor mij opeens een stuk minder mooi uitziet, maar nog steeds niet lelijk. Ooit hoop ik alle kleuren weer helder te kunnen zien. Het stelt me gerust dat er ook weer een dag komt waarop ik jou kan zien. Ik hoop dat de eeuwigheid voor jou een stuk minder lang duurt dan voor mij.

De wasmachine deed het sinds vrijdag niet meer. Ik weet hoe verschrikkelijk je het vindt (eh vond) als ik niet kan wassen. De wasmachine was echt jouw ding, hoe gek dat ook klinken mag. Je zorgde er altijd voor dat ik snel weer kon wassen. Stiekem stresste jij altijd meer om mijn wasmachine dan ik. Je kon jezelf ook echt opwinden over de grote bergen was bij mij thuis. Speciaal voor jou heb ik de wasmachine zo snel mogelijk laten maken. Broertjelief heeft me gigantisch goed geholpen. Het is gek dat jouw overlijden juist hetgeen is wat ons dichterbij elkaar heeft gebracht. 

Soms vergeet ik dat je hier niet meer bent. In mijn beleving is er soms gewoon helemaal niets veranderd, en ben je nog net zo levend als alle dagen voor 4 juli 2014. Een zwarte bladzijde in ons leven. Ik droom veel over je. Ik zie je dan altijd voor me zoals je was, toen de tumor nog geen rol speelde. Wat een prachtvrouw was je! 

Ik heb met papa afgesproken dat ik een keer langskom, maar iets houdt me tegen. Hij is jou niet… 

Mam, ik mis je en houd van je. Meer dan ooit.