Lieve mama,

Gisteren is de laatste dag dat ik je heb gezien. Het leek alsof je aan het slapen was. Het zag er vredig uit, maar de confrontatie met dat dit echt is en geen nachtmerrie zorgt voor een pure marteling in mijn hoofd. Gisteren was ook de ceremonie alvorens je gecremeerd werd. Ik heb voor je gesproken. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde, maar het is me gelukt. Je hebt een waardig afscheid gehad. 

Nu ik dit schrijf, besef ik me dat we alleen nog maar gisteren hebben en nooit meer een morgen. Wat er ook in de toekomst gebeurt, je bent er niet meer bij. Mijn broertje en ik zijn nog niet getrouwd, en broertjelief is nog geen vader. Je zult onze huwelijken en toekomstige kinderen nooit meer leren kennen, en nog erger: zij jou niet. Je was een geweldige oma voor dochterlief. Ik had andere kinderen ook zo’n lieve en mooie oma gegund. 

Vandaag heb ik instanties gebeld. Het lijkt wel of ik op zo’n moment op de automatische piloot te werk ga. Ik zeg steeds opnieuw hetzelfde riedeltje. Automatisch. Zonder gevoel. Het echte besef is er nog steeds niet. Ik word om alles heel snel boos. Vandaag kreeg ik de stofzuigerzak niet in de stofzuiger. Ik heb de stofzuiger gesloopt.. Jij weet natuurlijk allang dat ik een temperament heb die vooral tevoorschijn komt als iets niet lukt. Jij had me geholpen en dan had de stofzuiger niet door de kamer gevlogen. Het zijn juist deze momenten waarop ik voel dat jij er niet bent.

Vandaag heb ik jouw foto op het dressoir gezet.. En nog veel meer foto’s van jou in lijstjes gedaan. Jij had het overdreven gevonden, maar ik wil jouw gezicht in iedere hoek zien. Het geeft me houvast en ik wil jouw moederlijke liefde blijven voelen. Voor nu en voor altijd. Oh mam, je was zo’n kanjer.. Ik houd van je, en blijf altijd van je houden.