Lieve mam,

Het voelt zo onwerkelijk dat je er niet meer bent. Je hebt een leegte achtergelaten die met geen pen te omschrijven is. Ik voel het in mijn hart en in mijn hoofd. We zijn nu bezig met het regelen van je crematie. Je wilt het sober houden, en je hebt onwijs vaak herhaald: “ik wil geen cake en koffie achteraf. Geen poespas op mijn crematie”. Jouw wens is bevel.

Ik had verwacht dat ik inmiddels alleen maar aan het huilen zou zijn. Je had zo’n belangrijke betekenis in mijn leven. Je bent mijn moeder en vader tegelijkertijd. Voor dochterlief had je minstens een net zo belangrijke rol in haar leven. Nu zit ik hier in een speeltuin, waar de geluiden me gek maken…maar zonder tranen. Ik voel alleen maar leegte. Het gevoel niet langer meer compleet te zijn. Af en toe de paniek en onrust die door mijn lichaam raast. Tegelijkertijd het besef dat ik een kind heb waarvoor ik door moet. Doorgaan is geen keuze, maar het enige wat ik nog kan..

Ik wil je vertellen hoe het met me gaat, maar ik kan de juiste woorden niet vinden. Ik ben niet gebroken, ik ben niet kapot, het gaat niet goed maar ook niet slecht, ik huil en ik lach.. Het is alsof mijn hoofd op tilt slaat, en soms val ik gewoon plotseling neer. Ik weet niet wat ik voel of hoe het met me gaat. Normaal zou ik je in deze toestand bellen, stelde jij me gerust en even later zouden we allebei weer kunnen lachen. Wie ik nu moet bellen? Ik heb geen idee…