Ik ben opgebrand, verdrietig, boos en ik sta machteloos. Het liefst zou ik mama’s pijn stoppen, maar dat kan ik niet. Mama wilt geen palliatieve sedatie of euthanasie. We moeten dit respecteren. Mijn hele familie is gebroken. We zijn allemaal zo moe…

Ieder uur gaat mama verder achteruit. Vanaf vrijdagavond tot gisteravond ben ik bij mama gebleven. Het is gisteren helemaal uit de hand gelopen. De momenten dat mama boos tegen me deed, de momenten dat ze me diep in mijn ogen aankeek en zei: “waar is Charissa, waar is Charissa”?, de momenten dat ze doodsbang voor me is, de pampers die ik verschoon, het nachtenlang niet slapen uit angst dat mama alleen zou overlijden.. Het heeft me heel plotseling kapot gemaakt. De ambulance moest komen omdat ik een paniekaanval kreeg waarbij ik tien minuten buiten bewustzijn was.

Niemand wilt ’s nachts bij mama zijn, omdat ze bang zijn maar ze willen wel dat ik er bij blijf. Ze zijn teleurgesteld in me omdat ik kapot ben. Iedereen doet boos tegen me. Ik ben continue in paniek en wil gewoon m’n moeder kunnen bellen. Ze stelde me altijd gerust. Ik voel me onbegrepen. Er hangt continue een negatieve sfeer hier in het huis, en dat maakt me pislink. Dit wil ik niet voor mama. Het liefst sluit ik de deuren en blijf ik met m’n broertje bij mama. Ik ben in ieder geval blij dat hij me steunt.

En m’n oom waar ik altijd ruzie mee heb, hij steunt me nu ook. Hij snapt als geen ander waarom iedereen zo tegen me doet. Ze willen niet er toe gedwongen worden zelf hier te zitten. Ze willen dat ik hier blijf, zodat zij het niet hoeven te doen. Ik heb het vier dagen volgehouden zonder slaap en emotionele support. Nu ben ik op. Ik kan niks meer. Mijn hoofd zit vol.. Ik wil doorgaan voor mama, maar dat kan alleen als ik ook voor mezelf zorg. Maakt dit me nu zo’n slecht mens? Ik weet niet meer wat goed is, en wat fout is.. I’m so lost…